Friday, June 15, 2007

Scarlett night


Η νύχτα αρχίζει βαριά, αυτή η πόλη έχει περισσότερη υγρασία από τη Θεσσαλονίκη. Είναι καλοκαίρι, οι μέρες είναι γεμάτες τουρίστες στη Rambla, οι νύχτες γεμάτες party animals, στα σοκάκια γύρω από την placa Catalunya. Αγόρια με μακριά μαλλιά, με κοντά μαλλιά, με αμάνικα μπλουζάκια, με πουκάμισα, με παντελόνια, με βερμούδες, κορίτσια με λίγα ρούχα, κορίτσια χωρίς ρούχα, με μάτια βαμμένα με βαρύ μαύρο μολύβι και εντυπωσιακές σκιές που παραπέμπουν στον παράδεισο. Είναι Παρασκευή και η νύχτα της Βαρκελώνης είναι χορός, ποτό, φλερτ κι άλλος χορός κι άλλο ποτό, αγγίγματα, σκοτάδι, ανάσες.
Έχουμε φτάσει νωρίς το πρωί και μετά από μια ξενάγηση μέσα από το κλιματιζόμενο mini bus, την πέφτω στο ξενοδοχείο, σε έναν βαρύ ύπνο. Το απόγευμα δουλειά, ως το βράδυ. Στο τραπέζι του δείπνου πέφτουν τα πρώτα σφηνάκια – παραδοσιακό, σου λέει, κέρασμα, που δε θυμάμαι πως το λένε. Παραδοσιακά, καταπίνω τρία τέτοια. Τα κλιματιστικά στο εστιατόριο είναι χαλασμένα, το αίμα φτάνει στο σημείο βρασμού, δεν υποφέρεται η ζέστη, βγαίνω στη βεράντα – άδικος κόπος, από εκεί έρχεται η ζέστη, blondie. Ο τύπος που καπνίζει έξω, χαμογελάει. «Θα βγούμε μετά.... Ψήνεσαι;», μου κλείνει το μάτι. Ναι, γιατί όχι;
Η Βαρκελώνη της ημέρας είναι βαρετή, οι Καταλανοί φρικτοί, αγενείς, άσχημοι, απρόθυμοι, κάτι γύφτισσες στη Sagrada Familia μου αρπάζουν – αριστοτεχνικά ομολογώ – 200 Ευρώ, - και αφήνουν το πορτοφόλι στη θέση του . Οι άνθρωποι βγαίνουν από τα κτίρια για να καπνίσουν με άγχος, γρήγορα. Ο Γκαουντί αδιάφορος, θα έφτιαχνε καταπληκτικές πισίνες, σκέφτομαι, αλλά πάλι δε φημίζομαι για τις καλλιτεχνικές μου ανησυχίες. Ένα κτίριο σε μια γωνιά χορεύει, η Γοτθική συνοικία είναι γοητευτική. Όχι τόσο γοητευτική την ημέρα, όσο τη νύχτα. Η δουλειά είναι αδιάφορη, διεκπεραιωτική.
Το τέταρτο σφηνάκι το ήπια σε ένα κλαμπάκι, στριμωγμένο σε ένα στενό στη Γοτθική Συνοικία – που δε θυμάμαι πως το λένε. Είμαστε οκτώ άτομα το μαγαζί δονείται στο ρυθμό του μπάσου. Το κέφι είναι απίστευτο, μια χορεύτρια σε ένα ύψωμα, τα σπάει. Λίγη ώρα αργότερα, τα σπάμε και οι υπόλοιποι.
Με πλησιάζει ένας τύπος: Hi, λέει. Είναι με την παρέα του, δύο Γάλλοι και δύο Ισπανίδες, ζευγάρια. Ο τύπος της βεράντας πλησιάζει, πιάνουμε μια κουβέντα - ξεφωνίζουμε όλοι μαζί στα αφτιά των υπολοίπων. Τα παιδιά είναι όλα τα λεφτά, - μας καλούν σε ένα κλαμπ, φεύγουν. Η χορεύτρια κατεβαίνει, παίρνουμε σειρά. Ανεβαίνουμε στο ύψωμα εγώ (όπου γάμος και χαρά…) και ένας gay, γαμάτος τυπάκος από την παρέα. (Τους gay τους πάω με χίλια. Είναι οι πιο απενοχοποιημένοι άνθρωποι που ξέρω, διασκεδάζουν με την ψυχή τους, για τον εαυτό τους). Ένας Βούλγαρος (ναι, το μαγαζί είναι πολυεθνικό), ανοίγει μια σαμπάνια και μας κερνάει, πίνουμε. Φεύγουμε, πάμε στο κλαμπ –που δε θυμάμαι πως το λένε-, χορεύουμε. Το ξενοδοχείο είναι μακριά, ταξί πουθενά… την πέφτουμε στα παγκάκια της placa Catalunya. Μια ώρα αργότερα ο ήλιος έχει σηκωθεί.


Πίσω στο ξενοδοχείο με το μετρό, πίσω στη δουλειά και πίσω στη βαρετή αυτή πόλη, που τη νύχτα αλλάζει πρόσωπο.

12 comments:

diastimata said...

Δε χόρεψες, δεν έκανες έρωτα, δεν έφαγες. Μόνον ήπιες. Και το λες, αυτό, καλό βράδυ;

november said...

@ diastimata. "Φεύγουμε, πάμε στο κλαμπ –που δε θυμάμαι πως το λένε-, χορεύουμε", ..."Στο τραπέζι του δείπνου"...
κόβεσαι, Διαστήματα, θα τα πούμε το Σεπτέμβριο! :-PpP

diastimata said...

Δε χόρεψες(διαγράφεται) δεν έκανες σεξ (ΔΕΝ διαγράφεται) δεν έφαγες (διαγράφεται).
Κατά τα λοιπά, η ερώτηση παραμένει.

Кроткая said...

ο Διαστήματα έχει ένα πόιντ, αλλά συμφωνώ μαζί σου, η Βαρκελώνη δεν με εντυπωσίασε όσο η Μαδρίτη, πχ.

και οι νύχτες της πάλι, οκ, αλλά εγώ δεν χορεύω. και τα πάντα ειναι και θέμα φάσης...

november said...

@krot, diastimata: Τα πάντα είναι θέμα φάσης, ναι, και εκείνη τη βραδιά τα άστρα ήταν όλα στη σωστή θέση. Και όταν σκέφτομαι ότι πήγα στη Βαρκελώνη πέρυσι, τέτοια περίπου εποχή και ότι από τότε έχω να διασκεδάσω στ΄αλήθεια με πιάνει κάτι... :-(

charlie alexandra said...

καλά μωρή, ο Γκαουντί θα έφτιαχνε ωραίες πισίνες!!!;; Ρεμάλι της κοινωνίας LOOOOOOOOOL, έχω πεθάνει στα γέλια.
Να σου πω. Με το Βούλγαρο κράτα μια επαφή.
χιχχιιχι
μουτς

november said...

Όχι, dear, o Γάλλος ήταν όοοολα τα λεφτά... ;-)

doukas said...

Για διασκέδαση, δοκίμασε κάτι σε Θεσσαλονίκη. Απόφυγε τις μπουζουκλερί του αεροδρομίου και τα δήθεν της παραλιακής και θα βρεις σίγουρα κάτι καλό. Γκαραντί.

Κατά τα άλλα, Barcelona rules από κάθε άποψη.

Кроткая said...

Θες να σου πω εγώ ΠΟΣΑ χρονια έχω να διασκεδάσω;;;;

γρουμφ, γρουμφ, γρουμφ...

(και είσαι λίγο άδικη με τον Γκαουντί μωρέ...)

november said...

@doukas, έχω δοκιμάσει τα πάντα, δε γίνεται τίποτα. Με ξενερώνει η στημένη φάση, το δήθεν, το τουπέ, όλα, με φρενάρουν. Εκτός κι αν ξαναγυρίσω στα φοιτητικά μου στέκια - που δεν είναι κακή ιδέα τελικά :-)

@krot: Έλα Θεσσαλονίκη, να οργανώσουμε girlz night και να τα σπάσουμε!
Γκαουντί; Ο τύπος με τα ψηφιδωτά; χιιχιχιχιχι...

Anonymous said...

den nomizo pos perases kai tooooso asxima. ;)

november said...

Μια χαρά πέρασα. Εκείνο το βράδυ ;-)