Wednesday, June 13, 2007

Joe Black



Τον είδα για πρώτη φορά πριν από περίπου δύο εβδομάδες. Στα πανεπιστήμια, στο δρόμο μπροστά από το ΑΧΕΠΑ (πονηρό short cut για να αποφύγεις την κίνηση στην Εθνικής Αμύνης και στην Γ’ Σεπτεμβρίου) περίπου στις 10.20, το πρωί. Όση ώρα περίμενα να αποβιβαστεί από το ταξί μπροστά μου η γριά κυρία με όλα τα συμπράγκαλά της, η ματιά μου έπεσε επάνω του. Και καρφώθηκε: Ο άντρας που περπατά ανάμεσα στους φοιτητές μοιάζει σαν να έχει βγει από silent film, των πρώτων δεκαετιών του 20ου αιώνα. Μετρίου αναστήματος, αδύνατος, μελαχρινός, με μαλλιά που μόλις έχουν αρχίσει να γκριζάρουν όχι με εκείνο το καθαρό γκρίζο, αλλά με ένα κιτρινιάρικο, βρώμικο γκρίζο χρώμα, κομμένα σε ένα πολύ κοντό καρέ, στην αντρική εκδοχή τους - αν υπάρχει τέτοια. Απροσδιόριστης ηλικίας, μεταξύ 45 - 50, ίσως μεγαλύτερος. Κοιτάζει ευθεία μπροστά του και περπατά αντίθετα στη δική μου φορά, με μικρά, σταθερά, γρήγορα βήματα. Κρατά έναν χαρτοφύλακα. Το πρόσωπό του είναι στενό και στεγνό, τα χείλη του μια λεπτή γραμμή, ελαφρά σηκωμένη στις άκρες σε ένα ανεπαίσθητο χαμόγελο, σαν αυτό που έχει κανείς όταν είναι αφηρημενος και ευτυχισμένος. Τα μάτια του... τα μάτια του δεν φαίνονται. Είναι κρυμμένα κάτω από τα παλιομοδίτικα, τεράστια καφέ γυαλιά – πατομπούκαλα, με τετράγωνο σκελετό. Η ζέστη έχει αρχίσει να είναι ενοχλητική εδώ και μέρες, αλλά αυτός φορά ένα γκρίζο κουστούμι. Το σακάκι του είναι μεγάλο, κρέμεται άγαρμπα στους αδύνατους ώμους του και το παντελόνι του είναι φαρδύ και μακρύ. Φορά πουκάμισο απροσδιόριστου χρώματος και γραβάτα με γαλάζιες και –τι άλλο;- γκρι ρίγες, μόδα της δεκαετίας του ’80. Απίστευτη φιγούρα! Κινηματογραφική. Μοιάζει με εκείνους τους γραφιάδες του δημοσίου στις ελληνικές ταινίες που φορούν τα μανίκια πάνω από το πουκάμισο ως τους αγκώνες για να μη λερώσουν το πουκάμισο. Θα στοιχημάτιζα ότι φορούσε τέτοια μανίκια μέσα από το σακάκι. Η γριά κυρία κατέβηκε, το ταξί ξεκίνησε, από πίσω κι εγώ. Χάθηκα στη ρουτίνα και τον ξέχασα.
Την επόμενη ημέρα τον ξαναείδα, την ίδια ώρα, στο ίδιο σημείο. Τα ίδια ρούχα, ο ίδιος κοφτός βηματισμός, το ίδιο αφηρημένο ύφος. Τη μεθεπόμενη το ίδιο. Υπέθεσα ότι αυτός ο άνθρωπος δουλεύει στο ΑΧΕΠΑ ή στο πανεπιστήμιο. Την τέταρτη ημέρα, είχα ήδη σταθμεύσει το αυτοκίνητο στην Ερμού, στις 10.25 και περπατούσα για το γραφείο. Και τον είδα μπροστά μου. Καθώς με προσπάρασε πεζός, τον παρατήρησα καλύτερα από κοντά, ίσως τελικά να είναι νεότερος. ...μπα, αποκλείεται. Σαββατοκύριακο, Δευτέρα, Τρίτη πρωί, να ‘τος πάλι, περπατά στην Εγνατία.
Τι γίνεται; Δεν τον είχα δει ποτέ στη ζωή μου (θα το θυμόμουν) και τώρα ξαφνικά είναι συνέχεια μπροστά μου; Ποιος είναι αυτός ο άνθρωπος; Που ζει; Που τα βρίσκει αυτά τα ρούχα και τα γυαλιά; Ποιους συναναστρέφεται; Που δουλεύει; η φαντασία μου καλπάζει. Ζει μόνος, σκέφτομαι, ή με τη μαμά του, μπορεί και με καμιά αδερφή του. Φίλους δεν έχει, αποκλείεται να έχει. Για γυναίκα, το αποκλείω. Πρέπει να είναι, όμως, καλοσυνάτος. Η φυσιογνωμία του δε δείχνει τίποτα στρυφνό, φαίνεται ήρεμος με αυτό το ανεπαίσθητο χαμόγελο. Είναι σαν ψέμματα.

Μήπως τον βλέπω μόνο εγώ;

Την επόμενη φορά που θα τον δω, θα τον ρωτήσω. Θα του πω ότι τον βλέπω πολύ συχνά και μήπως κάνουμε συναφείς δουλειές (μούφα) και πώς τον λένε και τέτοια. Θα τον ρωτήσω αν έχει πρόβλημα να τον βγάλω φωτογραφία με το κινητό (αυτό π ρ έ π ε ι να το δείτε).

Κι αν μου πει ότι τον λένε Τζο Μπλακ και ότι ήρθε να με πάρει μαζί του εκεί που τους πάει τους ανθρώπους ο Τζο Μπλακ; Πόσες μέρες έχω ακόμα; Δε θα έπρεπε όμως –τουλάχιστον- να μοιάζει με τον Μπραντ Πιτ; Εγώ μ’ αυτόν δεν πάω πουθενά!

7 comments:

charlie alexandra said...

na sou po noemvrie... thimasai mia parakolouthisi pou legame me kafe kai dougnuts k den kaname pote? les na ti stisoume ston j.b?
(i perigrafi tou grizou ton mallion me kerdise...)
mouts

november said...

Βάλε τους καφέδες, βάζω τα ντόνατς! Να βρούμε κανένα άλλο αντικείμενο παρακολούθησης όμως, γιατί ο JB μάλλον πέφτει για ύπνο από τις 10!

Τάκι Διαστηματάκι said...

μήπως σε έχεθ επηρρεάσει η ακατάστατη σειρά πτωμάτων υπέρ του δέοντος?

charlie alexandra said...

etsi pos tin diavazo ego tin perigrafi, to theoro eksisou pithanon na sikonetai apo to feretro meta tis dodeka kai na dagonei thessalonikiotikous anipopsiastous laimous
xixixixii
mouts

diastimata said...

Έλα πάμε όλοι μαζί, με το ρυθμό του μουσικού σήματος του Τουάιλάιτ ζόουν:
Τιρι νίνι τίρι νίνι...

Lupa said...

Δεν υπάρχει περίπτωση να είναι ο Tζο Μπλακ ή o "Κύριος Νόλαν ο Θάνατος" (ο Χατζιδάκειος Τζο Μπλακ)

Είμαι πεπεισμένη ότι ο θάνατος έχει την κοψιά drop dead gorgeous ανδρός όταν χτυπάει την πόρτα σε γυναίκες και drop dead gorgeous γυναίκας στην αντίστροφη περίπτωση.

Αυτός που είδες είναι μάλλον το φάντασμα του Κλεο (θυμάσαι τον Δημήτρη Χορν) στο Μια ζωή την έχουμε?
"1 εκατομμύριο εκαντόν μία χιλιάδες, εκατον μια και δέκα..."

november said...

lupa looooooooool! Έχεις δίκιο! Δημήτρης Χορν! Έσπαζα το κεφάλι μου και μου ερχόταν ο Γούντι ΆΛλεν αλλά πάλι, όχι ακριβώς!