Friday, April 27, 2007

Singles



Γραφείο, πρωινή σύσκεψη. Κοιτάζω τον κύκλο των ανθρώπων γύρω μου. Αριστερόστροφα η Λ. Ανύπαντρη και μόνη. Η Ν, επίσης ανύπαντρη, αν και όχι μόνη. Ο Τ. παντρεμένος, άνευ τέκνου. Ο Κ. περιστασιακά μόνος. Η Κ. παντρεμένη άνευ τέκνου. Ο Δ, μόνος. Η Σ., μόνη, ο Α. επίσης, η Γ. το ίδιο. Η Σ. μόνη, ο Χ. μόνος. Ο Λ. και η Β. σώζουν το παιχνίδι: παντρεμένοι με δύο παιδιά έκαστος. Ο μέσος όρος ηλικίας είναι τα 34 – 35, αρκετοί πλησιάζουν τα 40. Ο κύκλος γυρίζει σ’ εμένα: "είμαι μικρή ακόμα", παρηγορώ τον εαυτό μου.

Λέγεται κατάρα αυτό που σέρνει αυτή η δουλειά ή ματαιοδοξία;

Wednesday, April 25, 2007

Πεζο - δρόμιο



Με αφορμή το προηγούμενο ποστ, ιδού το προφίλ του πεζού στη Θεσσαλονίκη (υποθέτω και παντού αλλού στην Ελλάδα).

1. Η απάντηση στην ερώτηση “προλαβαίνω;” που κάνει στον εαυτό του όταν πρόκειται να περάσει το δρόμο εκτός διάβασης και βλέπει αυτοκίνητο να πλησιάζει, είναι πάντα “ναι”, “άνετα” ή “ουουου… πάω κι έρχομαι”. Την ώρα δε που διασχίζει το δρόμο, κοιτάζει τον οδηγό στα μάτια σα να θέλει να τον υπνωτίσει. (συναντάται συχνά σε Ερμού, Μητροπόλεως, Βενιζέλου, Δραγούμη, Αγίου Δημητρίου).
2. Η πιθανότητα να διασχίσει το δρόμο από το φανάρι ή, έστω από διάβαση χωρίς φανάρι, εξετάζεται μόνο αν η διάβαση είναι μπροστά στα πόδια τους. Αλλιώς επικρατεί το “που να πηγαίνω τώρα” ή το “Διάβαση; Ποια διάβαση;”. (συναντάται σε όλους τους δρόμους με διαβάσεις).
3. Την ώρα που ετοιμάζεσαι (ο οδηγός) να παρκάρεις (αφού έχεις κάνει το εσωτερικό σου πανηγύρι που βγήκες θέση) και έχεις βάλει την όπισθεν, βρίσκει εξαιρετική ιδέα να διασχίσει το δρόμο περνώντας πίσω από το αυτοκίνητό σου. Στέκεται δηλαδή στη θέση που θα παρκάρεις και σκέφτεται όπως στο (1). Ο κανόνας είναι ότι, όσο εσύ περιμένεις υπομονετικά να περάσει ο πεζός απέναντι και να σου αδειάσει τη γωνιά, κλείνεις το δρόμο, είναι ώρα αιχμής και σε λούζουν με διάφορα επίθετα που δεν ήξερες ότι υπάρχουν. (Συναντάται σε όλους τους δρόμους που βρίσκεις οριζόντιο πάρκινγκ.)
4. Περπατά αμέριμνος, συνήθως με παρέα, στη μέση του δρόμου. Είναι μεγαλούτσικης ηλικίας (ή πιτσιρικάς που το έχει κάψει δίπλα σε ηχεία συναυλιών και στερεοφωνικών) και δεν ακούει τη μηχανή του αυτοκινήτου (που είναι εξάλλου, αθόρυβη) για να πάει στην άκρη. Δε θέλεις να κορνάρεις (και πολύ καλά κάνεις) γιατί θα τον τρομάξεις και θα σου μείνει στα χέρια. Μαρσάρεις. Μαρσάρεις κι άλλο. Κάτι καταλαβαίνει, γυρίζει το κεφάλι του, σου ρίχνει βλέμμα αποδοκιμασίας και -πάντα αργά-, πηγαίνει στην άκρη. (Συναντάται σε στενούς δρόμους, χωρίς μεγάλο πεζοδρόμιο πχ, Βασιλέως Ηρακλείου, Καντούνη, τέρμα Μητροπόλεως).
5. Το έχει γρουσουζιά να στέκεται ε π ά ν ω στο πεζοδρόμιο την ώρα που περιμένει να περάσει από το φανάρι. Αντ’ αυτού, στέκεται στο δρόμο και διαγκωνίζεται με άλλους πεζούς, για το ποιος θα περάσει πρώτος όταν ανάψει το πράσινο. Αυτό ενέχει τον κίνδυνο, την ώρα που περνάς με το αυτοκίνητο, να ενσωματώσεις το πόδι του στην άσφαλτο ή να πάρεις τη μύτη του μαζί σου. (Συναντάται σε διαβάσεις με μεγάλη κίνηση πεζών: Εγνατία στο ύψος της Καμάρας, Τσιμισκή στο ύψος της Γούναρη και της Αριστοτέλους και σε όλες τις διαβάσεις του κέντρου όταν είναι ανοιχτή η αγορά).
6. Όταν ο δρόμος που θέλει να διασχίσει είναι σχετικά μποτιλιαρισμένος, περνά ανάμεσα από τα αυτοκίνητα. Οι πιο υποψιασμένοι προσέχουν τα μηχανάκια, οι περισσότεροι όμως κινδυνεύουν με φύγουν με το μηχανάκι σκουλαρίκι. Αν ο πεζός είναι περασμένης ηλικίας σηκώνει το χέρι του προς του οδηγούς σε ένδειξη stop (σταματήστε να περάσω) και, αν κρατά μπαστούνι, το σηκώνει κι αυτό για μεγαλύτερη πειθώ και για να τον βλέπουν και οι πίσω.
7. Είναι θερμός θιασώτης του “ο πεζός έχει πάντα δίκιο” και σε κάθε περίπτωση σου την έχει στημένη. Για το χάλι της πόλης φταις εσύ (ο οδηγός), που κατεβάζεις αυτοκίνητο στο κέντρο και σε καμία, κ α μ ί α περίπτωση δεν έχεις δίκιο. Μάλλον έτσι θα είναι.

Monday, April 23, 2007

Κόλαση


Απόγευμα Τετάρτης, βασανιστικό μποτιλιάρισμα στη διασταύρωση Εθνικής Αμύνης με Εγνατία. Ο ηλίθιος που έχει αφήσει το αυτοκίνητό του επί της Αμύνης με αλάρμ, προκαλεί την κόλαση: 20 λεπτά από την Αγίου Δημητρίου ως το φανάρι της Εγνατίας. Έρχεται η σειρά της να περάσει, τα νεύρα της κρόσσια, ούτε θέλει να σκεφτεί πόσο πολύ έχει αργήσει. Το φανάρι έχει το πράσινο του λιβαδιού την άνοιξη, επιταχύνει. Ξαφνικά το ένα καρέ διαδέχεται το άλλο αργά. Ένα κορίτσι βγαίνει αμέριμνο να περάσει το δικό της κόκκινο της κόλασης, φανάρι. Από τη διάβαση, ναι, αλλά με τον Σταμάτη ολοφώτεινο, να ουρλιάζει. Ή μήπως ήταν τα λάστιχά της; Τα δικά της ή του επερχόμενου αυτοκινήτου; Το ABS λειτουργεί, το antispin επίσης. Το αυτοκίνητο σταματά, το κορίτσι περπατά ακόμη. Με ταχύτητα μηδέν ο προφυλακτήρας ακουμπά το κορίτσι. Μόνο που το κορίτσι δε φορά προφυλακτήρα. Φορά ακουστικά στα αυτιά. Ούτε την είχε δει. Ούτε είχε ακούσει τα λάστιχα των αυτοκινήτων να τσιρίζουν. Ανύποπτη, ξάπλωσε στην άσφαλτο. Ο χρόνος παγώνει. Ώσπου να τραβήξει το χειρόφρενο, βλέπει το κορίτσι που σηκώνεται και ξεσκονίζει τα ρούχα της, κοιτάζει τα χέρια της. Την αρπάζει από τους ώμους. «Είσαι καλά; Πονάς πουθενά;». Τη νιώθει που τρέμει, τρόμαξε πολύ. «Συγγνώμη», ψελλίζει το κορίτσι. «Συγγνώμη», λέει κι εκείνη. Και πηγαίνουν μαζί στο νοσοκομείο. Αργότερα, ακουμπάει τα χέρια της στο τιμόνι. Εκείνη ακόμη τρέμει. "Κι αν με χτυπούσε το αυτοκίνητο από πίσω;", σκέφτεται. Διώχνει γρήγορα τη σκέψη και ξεκινά αργά.

Thursday, April 19, 2007

Συνειρμός

Περπατάω τη Γούναρη στο κέντρο της πόλης. Κοιτάζω τον πεζόδρομο και σκέφτομαι πόσο μου αρέσει ο συνδυασμός των υλικών (πέτρα, μάρμαρο, πηλός) και τα σχήματα, οι ρόμβοι, οι κύκλοι, τα τετράγωνα. Είναι σπασμένα σε εκατοντάδες κομμάτια, εγκαταλελειμμένα στην τύχη τους, τόσο που τα διπλανά ερείπια του ανακτόρου του Γαλέριου μοιάζουν φυσική τους συνέχεια. Λογικό. Τα σταθμευμένα αυτοκίνητα είναι ο κανόνας στη Γουναρη. Αναρωτιέμαι αν ο δήμος θα σεβαστεί το ύφος αυτού του πεζόδρομου τώρα που θα τον αναπλάσει ή αν θα γίνει όπως η Ναυαρίνου. Κρύος και αφιλόξενος. Γενιές φοιτητών έχουν γράψει προσωπικές μικρές ιστορίες με φόντο τον πεζόδρομο , το "Ναυαρίνο". Τους ακούω καθώς περπατάω. Μιλάνε για τις εξεταστικές, για τη μουσική, για το προηγούμενο βράδυ. Ο πεζόδρομος δεν κοιμάται ποτέ. Ραντεβού στον "Παπαγάλο" στην πλατεία Ναυαρίνου και μετά στη Γούναρη για κρέπα. Θυμάμαι μια δική μου ιστορία. Χαμογελάω.

Wednesday, April 18, 2007

Κακιά μέρα




Ήταν η σημερινή. Είναι οι τελευταίες. Είναι… πώς να το πω… σα να μη χωράει η ρουτίνα του χειμώνα στην Άνοιξη. Σα να μη χωράω στις μέρες. Και με καταδιώκει αυτή η ρουτίνα και είναι ανυπόφορη. Θέλω να την ξεφορτωθώ αλλά δε μου βγαίνει με τίποτα. Για παράδειγμα, το Σάββατο πήγα στην παραλία. Με πορτοκαλί μαγιό, λαχανί πετσέτα και βιβλίο παραμάσχαλα. Εκβιασμός στο καλοκαίρι για να ‘ρθει πιο γρήγορα. Τη θάλασσα ίσα που την ακούμπησα, αλλά κάθισα με τις ώρες στην παραλία, γύριζα σαν το αρνάκι στη σούβλα. Κέρδισα ένα ωραίο μεσημέρι (και ένα ωραίο –πρώτο – χρώμα καλοκαιριού). Την Κυριακή το ίδιο. Σήμερα είναι Τετάρτη και η ανάμνηση του Σ/Κ είναι το ίδιο θολή με τις μέρες του περσινού καλοκαιριού – σα να μην υπήρξε ποτέ.

Monday, April 16, 2007

Καιρού γυρίσματα





Χθες
στη Χαλκιδική






Σήμερα

στη Θεσσαλονίκη

Sunday, April 8, 2007

Άρνηση


- Μ' αγαπάς;


- Όχι.


- ... ψεύτρα!

Wednesday, April 4, 2007

Night Ride


Κλειδί στη μηχανή, φως, επιλογή CD. Ώρα 01.30, επιστροφή από Evans, Mediterranean Cosmos, το κεφάλι γυρίζει -όχι απ’ το ποτό, από την κούραση και από τη γαμημένη την ίωση που δε λέει να μ’ αφήσει ήσυχη εδώ και τέσσερις μέρες. Ναι, το 6 είναι ένα καλό κομμάτι. Το CD γυρίζει μαζί και το αυτοκίνητο μέσα στο πάρκινγκ –πως διάολο βγαίνω από ‘δω μέσα… volume στο 20, η ρουφιάνα έχω κάνει πολύ καλή επιλογή. Το αυτοκίνητο ακόμα γυρίζει μέσα στο πάρκινγκ, μαζί γυρίζει και η διάθεσή μου. Ανοίγω ηλιοροφή και παράθυρο οδηγού, το εξωτερικό θερμόμετρο δείχνει 11 – το πολύ - πολύ να ανεβάσω πυρετό και να μείνω στο σπίτι, δεν είναι κακή ιδέα… Ο ρυθμός ακούγεται ως το πλανητάριο, «μπήκε ένας ήλιος μεσ’ το σπίτι και με ξύπνησε…», σκέφτομαι τη γνώμη που έχω για εκείνους που βάζουν τέρμα τη μουσική στο αυτοκίνητο, γελάω, ξυπνάω. Τι βαρετή βραδιά, πάλι λόγια για τη δουλειά, αυτά τα λεπτά ως το σπίτι είναι δικά μου. Το αυτοκίνητο βγαίνει στην εθνική, «ήρθε ένας άνεμος το απόγευμα και φύσηξε, κάπου μακριά μουγκρίζαν κάτι μηχανές», ο τύπος που προσπερνάω ρίχνει μια έκπληκτη ματιά. Πέφτουν ψιχάλες, που είναι τελοσπάντων η άνοιξη; «Θέλω έναν ήλιο το πρωί πάνω απ' τη θάλασσα, έναν άνεμο το απόγευμα να διώχνει τις σκιές, ένα σύννεφο το βράδυ, ένα σύννεφο που οι κεραυνοί του να φωτίζουνε στα βράχια τις μορφές»… Η ηλιοροφή κλείνει, το παράθυρο παραμένει ανοιχτό, μπαίνω στην περιφερειακή. Η βροχή δυναμώνει, αιφνιδιάζει έναν μηχανόβιο που βρίσκει ευκαιρία και δοκιμάζει τα λάστιχα πάνω στις στροφές, είμαστε μόνοι στο δρόμο, η μουσική είναι παντού «αγκάλιασα τη νύχτα και τη φίλησα, ήτανε ωραία τα φιλιά, ήτανε ωραία τα φιλιά, ήτανε…», φτάνω στο σπίτι, χαμηλώνω τη μουσική… «Τα πλάσματα τριγύρω ησυχάσαν, μόνο το δέντρο της σιωπής, το δέντρο της σιωπής, άπλωσε λίγο τα κλαδιά του και με φτάσαν», η ώρα είναι 01.39.

Γαμώτο, πόσο έτρεχα πάλι;