e - μερολόγιο

Αγαπημένο μου e - μερολόγιο

(μου κάνει επίκαιρο και trendy)

Προσπαθώ να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά γιατί σε λίγη ώρα θα πρέπει να πάω στο αεροδρόμιο. Ναι, φεύγω. Πάω να δω αγαπημένους φίλους και συγγενείς και να ξεναγήσω έναν ακόμη άνθρωπο στην αγαπημένη μου πόλη: την Πράγα. Την Ο. που θα έρθει μαζί μου και πολύ χαίρομαι που έρχεται γιατί είναι και γαμώ τα παιδιά και μόνη μου θα βαριόμουν λίγο. Όπως είδα πριν από λίγο στην πρόγνωση του καιρού και τις 3 μέρες θα ρίχνει καρέκλες. Δεν ξέρω αν θα έχω το κουράγιο να πάω και στο Brno, ελπίζω όμως να το βρω, γιατί θέλω να δω πολύ κόσμο.

Απόψε στη Θεσσαλονίκη κάτι "άτακτα παιδιά" έκαναν πάλι το κομμάτι τους και έβαλαν φωτιά σε κάδους Μητροπόλεως με Βογατσικού, πέταξαν και διάφορα στους αστυνομικούς. Soft η ιστορία φέτος, πέρυσι είχε περισσότετο πανικό. Λίγη ώρα νωρίτερα στην πλατεία Αριστοτέλους τραγουδούσαν και χόρευαν επειδή είναι Τσικνοπέμπτη και την ίδια ώρα, ο Αλαβάνος μιλούσε για την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας. Κάθε φορά που τον βλέπω αυτόν τον τύπο, μου λέει κάτι άλλο. Σήμερα, για παράδειγμα, μου είπε ότι "είναι κοντά" με πολλούς στο ΠΑΣΟΚ που θέλουν ισχυρά δημόσια πανεπιστήμια, αλλά όχι με την ηγεσία που τα θέλει ιδιωτικά. Κάτι τέτοιο είπε χθες και ο Αλέξης στην Καβάλα. Είχε ενδιαφέρον η ομιλία του καθηγητή Λαμπρανίδη, που είπε άντερα για το Παν. Μακ, ιδιαίτερα για το τμήμα της Νάουσας. Μη με βάλεις τώρα να τα πω, είναι αργά και μετά τα μεσάνυχτα δεν ασχολούμαι μ' αυτά. Όταν επιστρέψω.

Έλεγα για την Τσικνοπέμπτη. ΜΙΣΩ την Τσικνοπέμπτη. Ευτυχώς που δούλευα και τώρα φεύγω και μπορώ χωρίς τύψεις να αρνηθώ τις προσκλήσεις να φορέσω μάσκα και να παραστώ σε πάρτιΖ. Επίσης, απεχθάνομαι την "καρναβαλική" μουσική. (Γκρίνια... ΧαχΑαχα... όπως λέει κι ένας αγαπημένος φίλος, "θα γεράσω μόνος μου και θα κλωτσάω τα παιδάκια που θα παίζουν μπάλα μπροστά στο σπίτι μου"! Γεια σου Δημήτρη).

Αυτά τα λίγα απόψε, ώρα να ετοιμάσω βαλίτσα. Θα τα πούμε από Δευτέρα, που θα επιστρέψω ημιλιπόθυμη από την εξάντληση, αφού η CSA το βρίσκει απολύτως λογικό να πετάει από Θεσσαλονίκη στις 5 το πρωί και από Πράγα στις 02.00 (ή 03.00, δε θυμάμαι).

Τι θέλεις να σου φέρω;

Για πάντα

Τρόμαξες;

Ημερολόγιο - ΙΙ -

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

(είδες αναβάθμιση μέσα σε λίγες μέρες;)

Πρέπει να σου πω ότι αυτό το Σαββατοκύριακο δεν ήταν από τα καλύτερά μου. Το Σάββατο το πρωί έφυγα όσο μπορούσα πιο νωρίς από το άδειο σπίτι μου και πήρα τους δρόμους. Το πρώτο τηλεφώνημα της ημέρας, το έκανα στον καλύτερό μου φίλο. Τον πατέρα μου.

Θέλω στο σημείο αυτό να σου πω ότι ο Μίλτος (ο πατέρας μου), είναι ο μοναδικός άνθρωπος που ξέρει ακριβώς πώς αισθάνομαι πριν ανοίξω το στόμα μου και που δε θα μου πει αυτό που θέλω να ακούσω, αλλά την αλήθεια. Επίσης, η κουβέντα μαζί του με κάνει πάντα να νιώσω καλύτερα γιατί ξέρει τί χρειάζομαι: λίγο ντάντεμα, να γκρινιάξω και να με πάρει μια αγκαλιά, να μου πει πως όλα θα πάνε καλά και πώς έχω ανθρώπους δίπλα μου που μ’αγαπάνε.

Χθες το απόγευμα λοιπόν, που τον είδα, ο Μίλτος με μάλωσε που δεν παίρνω τακτικά τα φάρμακα που μου έγραψε και επίσης μου είπε να συνέλθω γιατί η κακή ψυχολογική μου κατάσταση φαίνεται από χιλιόμετρα και «κανείς δε θα σε λυπηθεί επειδή είσαι μυξιάρα και μίζερη, κοίτα να συνέλθεις και θα δεις, με καλή ψυχολογία θα πετύχεις πολύ περισσότερα». Μετά έφυγε, γύρισε στη γυναίκα του και το καινούργιο αδερφάκι μου (δε σου έχω πει, έγινα μεγάλη αδερφή...)

Πήρα την αγκαλιά μου και την επιβεβαίωση ότι είμαι η ωραιότερη γυναίκα στον κόσμο και πήγα στη μαμά μου, η οποία μου μαγείρεψε θεϊκό φαγητό, μου είπε να τρώω γιατί αδυνάτισα και μετά με έδιωξε γιατί περίμενε τον αγαπημένο της.

Καθώς οδηγούσα πίσω στη Θεσσαλονίκη και στο άδειο σπίτι μου, έριχνα κλεφτές ματιές από τον καθρέφτη στο φεγγάρι, που ήταν μισοκρυμμένο πίσω από τα σύννεφα.

Πότε, ρε γαμώτο, θα περάσει ο πόνος;

Έκλειψη

Περίληψη: Τη νύχτα της έκλειψης, μια μαύρη γάτα έκοψε το δρόμο μου και την πάτησα. Πόσα χρόνια γρουσουζιά;

Το περιστατικό συνέβη προχθές, περίπου 40 λεπτά μετά τα μεσάνυχτα. Οδηγούσα από τη δουλειά στο σπίτι, πτώμα φυσικά, στην κούραση. Αν και ο δρόμος ήταν άδειος, το… καραβάνι των 4 αυτοκινήτων που κινούμασταν στη Λαμπράκη λίγο πριν την Κατσιμίδη, οδηγούσε ένα αυτοκίνητο, που, αν ήταν καθαρό, μπορεί και να ήταν μαύρο. Το δικό μου.

Το φεγγάρι ήταν εντυπωσιακό, κρεμόταν απέναντί μου γεμάτο και σε λίγη ώρα θα άρχιζε να «ματώνει». Η lizz wright στο cd player τα ‘σπαγε στο νέο της άλμπουμ. Καθώς πλησίαζα, το φανάρι της Κατσιμίδη άναψε πράσινο και άρχισα να επιταχύνω.

Πετάχτηκε από το πουθενά και καρφώθηκε κάτω από τις ρόδες μου. Ένιωσα το αυτοκίνητο να ανασηκώνεται καθώς η μπροστινή δεξιά ρόδα πέρασε από πάνω της. Ακόμη ακούω το ουρλιαχτό της. Μόλις είχα προλάβει να τη δω. Ήταν μαύρη, κατάμαυρη. Πλακώθηκα στα φρένα, κοκάλωσα το αυτοκίνητο, αλλά ήταν αργά. Ένα πράσινο αυτοκίνητο καρφώθηκε στον προφυλακτήρα μου. Πριν προλάβω να ανοίξω την πόρτα, την είδα από τον καθρέφτη να πηδάει στον αέρα, να κουλουριάζεται και να φεύγει από εκεί που ήρθε, κλαίγοντας και κουτσαίνοντας.

Αντανακλαστικά έβαλα τα κλάματα και, μπροστά στους έκπληκτους οδηγούς των υπόλοιπων τριών αυτοκινήτων, μονολογούσα κλαίγοντας… «συγγνώμη γατούλα, συγγνώμη... δεν το ήθελα».

Ελπίζω να μην πήρα ούτε μια από τις επτά ψυχές σου.

Σοκολατόπιτα

«Ενημερώνω επίσημα όλες εσάς τις θεές, μάγισσες, καφετζούδες, αστρολόγες, χαρτορίχτρες, ότι την Κυριακή, στις 6+ θα πραγματοποιηθεί στη (διεύθυνση) το πολυαναμενόμενο mystique meeting».

Το SMS ήταν σαφές και καθώς ανήκω σε μία από τις κατηγορίες (φφφ... δεν έπρεπε καν να αναρωτηθείς. Αυτή της θεάς) αλλά, αν δεχτούμε το αξίωμα ότι όλες οι γυναίκες είναι μάγισσες, και μιας δεύτερης, ανταποκρίθηκα με θέρμη.

Οι υπόλοιπες συμμετέχουσες βέβαια είχαν όλες από μια πιο χρήσιμη για τη βραδιά ιδιότητα: καφετζούδες, χαρτορίχτρες, αστρολόγες κλπ.

Πρέπει να πω ότι ήταν μια από τις πιο ξεκαρδιστικές βραδιές που θυμάμαι, με ωραία κρασιά, φιλότιμες προσπάθειες για... μυστικισμό, τρελό γέλιο και πολύ girls’ talk.

Αυτό που θα μου μείνει αξέχαστο όμως, είναι η καταπληκτική, υπέροχη, ανυπέρβλητη, σ ο κ ο λ α τ ό π ι τ α , που έφερε μια από τις συμμετέχουσες – φίλες. Δεν έχω συγκρατήσει τις λεπτομέρειες για το ζαχαροπλαστείο στην Ανθέων που διαθέτει αυτή την αμαρτία σε ταψί και θα προσπαθήσω να αποφύγω να μάθω όμως, αν βρεθείτε ποτέ μπροστά σε μία, μη θυμηθείτε το savoir vivre. Βάλτε τη στη μέση, αρπάξτε κουταλάκια και... ο,τι προλάβετε!

Ημερολόγιο - Ι -

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

(ναι, εγκαινιάζω νέα στήλη)

σήμερα ήταν μια δύσκολη μέρα. Τα μάτια μου άνοιξαν τα ξημερώματα, μιάμιση ώρα πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι. Αυτό όταν μου συνέβαινε παλιά το χαιρόμουν πάρα πολύ, γιατί είχα χρόνο ακόμη να κοιμηθώ. Τελευταία όμως δε χαίρομαι ιδιαίτερα, γιατί αν ανοίξει το μάτι, δεν ξανακλείνει με τίποτα και όταν είμαι στο κρεβάτι, δεν κοιμάμαι και δεν έχω κάτι να κάνω (χμμμ), σκέφτομαι.

Βέβαια, για το χάλι μου πιθανότατα ευθύνεται το club pizza που μοιράστηκα με τον αγαπητό συνάδελφο Βαγγέλη νυχτιάτικα και που με είχε όλη τη νύχτα να πηγαινοέρχομαι για νερό στην κουζίνα. Σε μια από αυτές τις επιδρομές, χτύπησα το μικρό δαχτυλάκι του ποδιού μου στην παπουτσοθήκη τόσο δυνατά, που νόμισα ότι έσπασε - και επιπλέον τρόμαξα ότι χάλασε το πεντικιούρ. Καθώς λοιπόν η καλή μέρα από τη νύχτα φαίνεται, κάθιδρη από τον πυρετό της νύχτας (τον κανονικό, αυτόν με τα θερμόμετρα, τους άλλους τους ξεχνάμε μέχρι νεωτέρας), μπήκα στο ντους. Αυτή ήταν, όπως αποδείχτηκε, η καλύτερη στιγμή.

Πήρα την αντιβίωσή μου, το σιρόπι μου, κάτι βιταμίνες και μια χούφτα αντιπυρετικά και ξεκίνησα για τη δουλειά. Η θεία (νομίζω ότι ο επιθετικός προσδιορισμός δε γράφεται με κεφαλαίο) Δίκη, που όλα τα βλέπει (κι αυτή), αποφάσισε ότι είμαι τεράστιο γαϊδούρι που κατεβαίνω στο κέντρο με το αυτοκίνητο και, πριν προλάβω να της εξηγήσω ότι την ώρα που τελειώνω τη δουλειά τα λεωφορεία έχουν πάει στους σταθμούς και οι οδηγοί κοιμούνται, έκανε μάγια και το αυτοκίνητο δεν έπαιρνε μπροστά για ένα ολόκληρο δεκάλεπτο. Γι' αυτό βέβαια ίσως φταίει ότι έπρεπε να έχω κάνει σέρβις πριν από 7.000 χιλιόμετρα, αλλά είχα αλλού το μυαλό μου - και τι κατάλαβα;

Επειδή φλυαρώ και τί φταίει ο καημένος ο κόσμος να διαβάζει real time μια ολόκληρη μέρα, θα σου πω μόνο ότι η ώρα είναι 22.47, είμαι ακόμη στη δουλειά, νομίζω ότι έχω εθιστεί στα φάρμακα και πολύ φοβάμαι ότι θα πάω σαν εκείνον τον ηθοποιό που έβλεπα τις προάλλες στο CNN που τον βρήκαν ανάσκελα στο διαμέρισμά του στο Μανχάταν. Και δεν είναι καθόλου σικ να με βρουν ανάσκελα στο διαμέρισμά μου στην Τούμπα και μάλιστα από υπερβολική δόση αντιπυρετικού.

Σε φιλώ γλυκά (οποία κατάντια)

Νοέμβριος

Επιθυμίες

ΘΕΛΩ

Να γλιστρήσω το χέρι μου στο δικό σου όταν περπατάμε

Να ακουμπήσω το κεφάλι μου στον ώμο σου πριν κοιμηθούμε

Να με σκεφτείς και να χαμογελάσεις

Να μου το πεις

ΞΕΡΩ

Είμαι κακομαθημένη

Και επιμένω.

Υποπτεύομαι ότι αυτή τη φορά δε θα γίνει το δικό μου. Και άντε πάλι μπόρες το Νοέμβριο.

Not I

Δε γράφουμε που δε γράφουμε, ας ακούσουμε κανένα τραγουδάκι. Τίποτα δεν είναι τυχαίο ;-)