Τρίλημμα
Νομίζω ότι περνάω την κρίση της μέσης ηλικίας λίγο πριν τα 30 μου. Ή μήπως είναι η κρίση των 30; Μα, δεν είμαι καν 30. Του χρόνου θα γίνω. Όπως και να ‘χει περνάω μια φάση που είναι βασανιστική. Είμαι έτοιμη να δώσω μια, να τα γκρεμίσω όλα και να αρχίσω από την αρχή. Νιώθω το αίμα πάλι να κυλάει στις φλέβες μου στην προοπτική της μετακόμισης. Της μετακίνησης. Της κίνησης. Επιτέλους λίγη κίνηση!
Έντεκα χρόνια μετά, πιάσαμε ταβάνι σε αυτή την πόλη. Τι άλλο να κάνεις; Τι άλλο σε κρατάει; Και τι σε διώχνει. Όλα αυτά ζυγίζεις. Α, και τι θέλεις. Κυρίως το τι θέλεις.
Τι σε κρατάει: Είσαι καλή στη δουλειά σου. Σε εμπιστεύονται και σε θέλουν, τα πας καλά, τα λεφτά που παίρνεις είναι ονειρεμένα.
Τι άλλο να κάνεις: Τίποτα. Να περιμένεις δέκα χρόνια να γίνεις προϊσταμένη/διευθύντρια. Το θέλεις αυτό; Όχι.
Τι σε διώχνει; Ο εαυτός σου. Οι προσωπικοί σου δαίμονες. Αυτά που δε μπορείς να αντιμετωπίσεις κατάματα. Η αλήθεια, που την είδες πρόσφατα γυμνή μπροστά σου και ήταν άσχημη και δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από μια άσχημη γύμνια, που δεν είναι ερεθιστική ούτε καν προκλητική. Που είναι απωθητική.
Τι θέλεις; Να μη σκέφτεσαι. Να βρεις πάλι έναν στόχο, έναν προσανατολισμό. Να συνεχίσεις να έχεις στόχο, γιατί στην πορεία τον έχασες.
Ποιο είναι το πρόβλημα; Το ρίσκο. Δίνεις μια, τα διαλύεις όλα, ΟΛΑ. Αρχίζεις από την αρχή, από το μηδέν. Καλά, όχι από το μηδέν, από το +1. Αλλά είσαι στο +5 και μπορείς να φτάσεις στο +6 από εδώ που είσαι. Ποτέ όμως στο +10. Ξεκινάς λοιπόν πάλι από το +1, αλλά δίνεις στον εαυτό σου την προοπτική του +10, έστω του +9. Μπορεί να μην το φτάσεις ποτέ. Μπορεί να μη φτάσεις ποτέ ούτε στο +5 που είσαι τώρα. (λες;). Αλλά μπορεί και να φτάσεις.
Μήπως το βάζεις στα πόδια; Μήπως είναι καιρός; Και γιατί αυτό το κείμενο έχει τον τίτλο τρίλημμα;