Sunday, November 25, 2007

Τρίλημμα


Νομίζω ότι περνάω την κρίση της μέσης ηλικίας λίγο πριν τα 30 μου. Ή μήπως είναι η κρίση των 30; Μα, δεν είμαι καν 30. Του χρόνου θα γίνω. Όπως και να ‘χει περνάω μια φάση που είναι βασανιστική. Είμαι έτοιμη να δώσω μια, να τα γκρεμίσω όλα και να αρχίσω από την αρχή. Νιώθω το αίμα πάλι να κυλάει στις φλέβες μου στην προοπτική της μετακόμισης. Της μετακίνησης. Της κίνησης. Επιτέλους λίγη κίνηση!

Έντεκα χρόνια μετά, πιάσαμε ταβάνι σε αυτή την πόλη. Τι άλλο να κάνεις; Τι άλλο σε κρατάει; Και τι σε διώχνει. Όλα αυτά ζυγίζεις. Α, και τι θέλεις. Κυρίως το τι θέλεις.

Τι σε κρατάει: Είσαι καλή στη δουλειά σου. Σε εμπιστεύονται και σε θέλουν, τα πας καλά, τα λεφτά που παίρνεις είναι ονειρεμένα.

Τι άλλο να κάνεις: Τίποτα. Να περιμένεις δέκα χρόνια να γίνεις προϊσταμένη/διευθύντρια. Το θέλεις αυτό; Όχι.

Τι σε διώχνει; Ο εαυτός σου. Οι προσωπικοί σου δαίμονες. Αυτά που δε μπορείς να αντιμετωπίσεις κατάματα. Η αλήθεια, που την είδες πρόσφατα γυμνή μπροστά σου και ήταν άσχημη και δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από μια άσχημη γύμνια, που δεν είναι ερεθιστική ούτε καν προκλητική. Που είναι απωθητική.

Τι θέλεις; Να μη σκέφτεσαι. Να βρεις πάλι έναν στόχο, έναν προσανατολισμό. Να συνεχίσεις να έχεις στόχο, γιατί στην πορεία τον έχασες.


Ποιο είναι το πρόβλημα; Το ρίσκο. Δίνεις μια, τα διαλύεις όλα, ΟΛΑ. Αρχίζεις από την αρχή, από το μηδέν. Καλά, όχι από το μηδέν, από το +1. Αλλά είσαι στο +5 και μπορείς να φτάσεις στο +6 από εδώ που είσαι. Ποτέ όμως στο +10. Ξεκινάς λοιπόν πάλι από το +1, αλλά δίνεις στον εαυτό σου την προοπτική του +10, έστω του +9. Μπορεί να μην το φτάσεις ποτέ. Μπορεί να μη φτάσεις ποτέ ούτε στο +5 που είσαι τώρα. (λες;). Αλλά μπορεί και να φτάσεις.


Μήπως το βάζεις στα πόδια; Μήπως είναι καιρός; Και γιατί αυτό το κείμενο έχει τον τίτλο τρίλημμα;

Monday, November 19, 2007

Μα, τι Νοέμβριος!


Θυμάμαι εκείνο το βράδυ στα τέλη Αυγούστου. Καθόμουν στο πίσω κάθισμα ενός κόκκινου Peugeot 106, παλιού και γεμάτου άμμο. Δίπλα μου καθόταν η Ν., οδηγούσε η Ο., συνοδηγός ο Γ. Τα Χανιά ήταν πανέμορφα εκείνες τις μέρες, αλλά πάλι υποθέτω ότι τα Χανιά είναι πανέμορφα όλες τις μέρες, πολλώ δε μάλλον, τις τελευταίες του καλοκαιριού.

Το ραδιόφωνο έπαιζε ένα τραγούδι που δεν ξέρω καθόλου ποιος είναι τίτλος του και ποιος το τραγουδάει αλλά οι στίχοι είναι κάπως έτσι: «Shes just sixteen years old, leave her alone, they say... ... but I want you to know, if I could fly, Id pick you up...», κλπ, κλπ. Δε θυμάμαι ποια από τις τρεις μας έριξε την ερώτηση, αλλά έπεσε σαν σπίρτο σε γκαζάκι: «Κορίτσια, θυμάστε τότε που ήμασταν 15, 16 χρονών που ήταν της μόδας κάτι μπαλάντες αυτού του στιλ και τις ακούγαμε αργά το βράδυ στα ραδιόφωνα και σκεφτόμασταν αυτόν που αγαπούσαμε; Και έγινε της κολάσεως. Αρχίσαμε να τραγουδάμε white snake, scorpions, roxette, take that, και τραγούδια «lady», «I just called to say I love you”, «I can’t live without you» και φυσικά, Air Supply: «I’m all out of love, I can’t live without you, I know you were right, believing for so long...» και «Lost in love and I don’t know much...». Τραγουδούσαμε δε, τόσο δυνατά, που καημένος ο Γ., ο ίδιος μόλις 16 χρονών, πρέπει να τρομοκρατήθηκε, γιατί αφού σταμάτησε να γελάει και άκουσε κανά δυό γαλλικά που δεν κατανοούσε τα μεγάλα τα κορίτσια, λούφαξε στο κάθισμά του και υπέμενε στωικά το μαρτύριο. Η βραδιά κατέληξε τόσο όμορφα, όσο είχε αρχίσει, όπως κάθε βράδυ εκείνα τα 24ωρα στην Κρήτη.

Το θυμήθηκα σήμερα, που άκουσα τυχαία ένα από αυτά τα τραγουδια και έπιασα τον εαυτό μου να χαμογελάει for a change. Όχι ότι θέλω να είναι όλες μου οι μέρες έτσι. Τον "μάτιασα" όμως τον φετινό Νοέμβριο. Δεν εξηγείται αλλιώς. Βέβαια, μετά τις μπόρες έρχονται καλύτερες μέρες, καθαρές, χωρίς ίχνος σκόνης και φρέσκες, δροσερές, τέτοιες που κάνουν τα μάγουλα και τις μύτες να κοκκινίζουν και γεμίζουν τα πνευμόνια υγιή (ναι, υγιή θέλω να πω, όχι υγιεινό), κρύο αέρα. Αυτός ο Νοέμβριος όμως το παράκανε με τη βροχή. Κατέβασε λάσπη, παρέσυρε στάχτη.


Κι άντε τώρα να καθαρίσεις.

Monday, November 5, 2007

Τέλος Εποχής


Αγαπώ το Νοέμβριο.

Ξέρω ότι πάντα θα μου φέρει κάτι σημαντικό.

Φέτος μου έφερε κάτι που, αργά ή γρήγορα θα ερχόταν, το ήξερα.

Και, την Πέμπτη, για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, θα γιορτάσω γενέθλια μόνη μου.

Thursday, November 1, 2007

November Rain



Καλό Νοέμβριο να έχουμε ;-)

nothing lasts forever