Tuesday, June 26, 2007

Fairytale gone bad



Πήγαιναν τέσσερις μήνες που είχαν χωρίσει. Η Κάτια πνιγόταν μέσα στη σχέση, δεν ήθελε πια και ήξερε τι της έφταιγε. Τον είχε βαρεθεί, δεν τον άντεχε άλλο. Δεν ήταν αυτά που έκανε, αλλά εκείνα που δεν έκανε. Και κάθε μέρα που ξυπνούσε και τον έβλεπε μπροστά της, χαλούσε η διάθεσή της, την έπιαναν τα νεύρα της. Της την έσπαγε ο ήχος που έκανε το κουταλάκι στο ποτήρι του καφέ το πρωί, της την έσπαγε ακόμα και που της έλεγε καλημέρα. Γιατί το έλεγε ξεψυχισμένα και δεν το εννοούσε. Ο Μιχάλης πνιγόταν μέσα στη μιζέρια του και έδειχνε να το ευχαριστιέται, τη μοιρολατρία, τη μετάθεση των ευθυνών στους άλλους. Εκείνη όμως δεν ήταν έτσι. Τα πρώτα χρόνια τον ακολούθησε πιστά, τον στήριξε. Ένιωθε σαν ηρωίδα του Κρόνιν, που στέκεται δίπλα στο λαμπρό μυαλό, τον επιστήμονα που θα καταξιωνόταν. Αλλά αργούσε εκείνη η μέρα και δε μπορούσε να περιμένει. Ήταν νέα και είχε να παλέψει για τη δική της ζωή, για τη δική της δουλειά, για τη δική της καταξίωση. Τα κατάφερε πολύ καλά και κάποια στιγμή τον προσπέρασε. Και τον ξεπέρασε.
Του Μιχάλη του έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι. Κι άλλη φορά του είχε γκρινιάξει η Κάτια, κι άλλη φορά είχε παραπονεθεί, ξανά του είχε ζητήσει να χωρίσουν. Ακόμη δεν το χωρούσε το κεφάλι του ότι ήταν οριστικό. Είχε επαναπαυτεί στην Κάτια. Ο,τι έκανε, τα μισά και παραπάνω τα χρωστούσε σ’ εκείνη. Εκείνη έτρεχε για όλες τις εκκρεμότητές του με το μεταπτυχιακό, με το διδακτορικό, σ’ εκείνη χρωστούσε ό,τι είχε κάνει, ο,τι ήταν. Τις συμβουλές της ακολουθούσε. Ακόμη και πριν από τέσσερις μήνες, όταν του είχε πει ότι δεν τον αγαπάει πια, ότι δεν νιώθει τίποτα γι’ αυτόν, δεν την πίστεψε. Τώρα που έφτασαν στην ουρά θα το χαλούσαν; Τώρα που τελείωναν τα δύσκολα; Ήδη είχε αρχίσει να δουλεύει στο ερευνητικό κέντρο και ετοιμαζόταν να ανοίξει τα φτερά του. Παραίτηση τώρα;


«Είναι πια αργά», σκεφτόταν η Κάτια την ώρα που τον κοίταζε να μαζεύει και τα τελευταία πράγματά του. Αυτό σκεφτόταν και όταν της ζήτησε να κάνει ένα τσιγάρο και το κάπνισε μέσα στο σπίτι, ενώ ήξερε πόσο την εκνεύριζε. «Θα έπρεπε να είχαμε χωρίσει νωρίτερα», αναλογιζόταν όσο τον κοιτούσε και ευχόταν να φύγει.
Λίγη ώρα αργότερα χτύπησε το κινητό της. Μήνυμα: «Σ' αγαπώ. Δεν είμαι χωρίς εσένα. Ξέρω πως μ'αγαπάς κι εσύ. Θα ξαναβρεθούμε, το ξέρω. Θα περιμένω».

Περίμενε, σήκωσε τους ώμους της και πήρε τηλέφωνο την κολλητή της να πάνε για καφέ.


(Σε αυτή την ιστορία εγώ είμαι η κολλητή που πήρε τηλέφωνο να πάνε για καφέ)

6 comments:

Кроткая said...

το μετάνιωσε?

diastimata said...

Σκληρό πλάσμα η γυναίκα...

november said...

@krot: Όχι, την τράβηξαν από τα μαλλιά την ιστορία, ο,τι υπήρχε τέλειωσε, σώθηκε.
@diastimata: Γιατι ρε, σκληρό; Μια χαρά είναι η κοπέλα. Ούτε γκόμενο βρήκε, ούτε του είπε ψέμματα. Σκληρή που είπε αλήθεια; Που δεν το άφησε να σαπίσει;

diastimata said...

Λίγη ώρα αργότερα χτύπησε το κινητό της. Μήνυμα: «Σ' αγαπώ. Δεν είμαι χωρίς εσένα. Ξέρω πως μ'αγαπάς κι εσύ. Θα ξαναβρεθούμε, το ξέρω. Θα περιμένω».

Περίμενε, σήκωσε τους ώμους της και πήρε τηλέφωνο την κολλητή της να πάνε για καφέ.

---------------


Και μου λες ότι δεν είναι σκληρές; Πέτρα!

charlie alexandra said...

pali kala thimotan na kanei o,ti gia ekeinon kai gia ton eafto tis, giati polles malakismenes san ki emena, to ksexname k afto...

november said...

@diastimataQ Καλά, εσείς είστε και παθών :-)
@Charlie:Ο έρωτας δεν είναι πάντα καλός σύμβουλος :-)ΑΛλά πάλι, χαλάλι του!