Η Μυρτώ και η Αμαλία

Η Μυρτώ δεν είχε κλείσει ακόμη τα 20 της χρόνια, όταν ψηλάφισε κάτι περίεργο στη βάση του λαιμού της. Τη θυμάμαι να παίρνει το χέρι της αδερφής μου, να οδηγεί τα δάχτυλά της επάνω σε κάτι στρογγυλό και φουσκωμένο και να της λέει: «Ρε Μαρία, πιάσε λίγο, έχεις ιδέα τι σκατά είναι αυτά εδώ»; Μια εβδομάδα αργότερα, πήρε την πρωτοβουλία και πήγε στο νοσοκομείο. Χωρίς να πει τίποτα σε κανέναν, έτσι, ένα πρωί που ξύπνησε, σηκώθηκε και πήγε μόνη της. Οι γιατροί την κράτησαν για εξετάσεις, και, όταν μαζί με τους γονείς της άκουσαν ότι έπρεπε να γίνει βιοψία, ο πατέρας της λιποθύμησε. Μεγάλη αδυναμία είχε ο κ. Σπύρος στη Μυρτώ. Η βιοψία έδειξε αυτό που όλοι απεύχονταν. Η Μυρτώ έπασχε από τη νόσο του Χότσκιν, μια μορφή καρκίνου στους λεμφαδένες, που προσβάλλει κυρίως νέους. Η περιπέτεια της οικογένειας μόλις είχε αρχίσει.
Μετά από μια σειρά εξετάσεων, οι γιατροί σύστησαν άμεσα τον πρώτο κύκλο χημειοθεραπειών. Όταν η κ Ιωάννα, η μητέρα της Μυρτώς, μπήκε για πρώτη φορά στο Θεαγένειο, βγήκε κλαίγοντας. Δύο μήνες αργότερα, μάθαμε ότι η ταλαιπωρία μεταξύ ασφαλιστικών ταμείων, νοσοκομείων και γιατρών και η άθλια κατάσταση των νοσοκομείων έστειλε την οικογένεια να συνεχίσει τη θεραπεία στο εξωτερικό. Στο Παρίσι η Μυρτώ έμεινε για δύο χρόνια. Έκανε δύο κύκλους χημειοθεραπειών σε ένα ερευνητικό κέντρο, μεταξύ των κορυφαίων παγκοσμίως. Για την καλύτερη επίδραση των φαρμάκων και για να επιβαρυνθεί όσο το δυνατόν λιγότερο ο οργανισμός της, οι γιατροί της είχαν τοποθετήσει ένα σωληνάκι που ξεκινούσε από τη βάση του λαιμού της και κατέληγε στο στέρνο της, εκεί ακριβώς που ήταν το πρόβλημα. Στα δύο χρόνια υποτροπίασε και χρειάστηκε να μείνει 20 μέρες μόνη της, ακίνητη σε έναν αποστειρωμένο θάλαμο, όσο το αίμα της περνούσε από μια ειδική επεξεργασία. Αυτή ήταν η τελευταία της ελπίδα.
Οι γονείς της Μυρτώς, στα δύο αυτά χρόνια έσωσαν τελικά την κόρη τους. Όπως τους εξομολογήθηκε ένας γιατρός αργότερα, αν είχε μείνει στην Ελλάδα πιθανόν δεν θα τα είχε καταφέρει μετά την υποτροπή. Για να μείνει η Μυρτώ στο Παρίσι, η οικογένεια πούλησε τρία ακίνητα και ο κ. Σπύρος έμπλεξε με τοκογλύφους και κόντεψε να μπει στη φυλακή. Γιατί; Γιατί κατέβαλλε για τόσα χρόνια εισφορές στο ταμείο του; Γιατί καταβάλλουμε εισφορές στα ασφαλιστικά ταμεία, αν πρόκειται στο τέλος να πληρώσουμε από την τσέπη μας την περίθαλψη, τη θεραπεία και τους γιατρούς; Και τι γίνεται με εκείνους που δεν έχουν τη δυνατότητα να βγουν στο εξωτερικό, που δεν έχουν ακίνητα να πουλήσουν; Έχουν την τύχη της Αμαλίας; Και ποιος ντρέπεται για αυτή την κατάσταση; Δεν λυπήθηκα για το χαμό της Αμαλίας, γιατί τη γνώρισα μετά ο θάνατό της. Γνώρισα ένα φρέσκο μυαλό, εγκλωβισμένο σε ένα σάπιο σώμα, που την πήρε τελικά μαζί του. Οργίστηκα με το θάνατό της. Γιατί θα μπορούσε να ζήσει πολλά χρόνια ακόμη. Έπρεπε να ζήσει πολλά χρόνια ακόμη.
Η Μυρτώ είναι σήμερα 25 χρονών. Θυμάται με αγάπη το νοσοκομείο στο Παρίσι. Εκεί κάθε εβδομάδα την επισκεπτόταν αισθητικός για να της περιποιηθεί τα νύχια, το πρόσωπο, το σώμα για να μην αισθάνεται άσχημα που της έπεσαν τα μαλλιά, να μην αισθάνεται άσχημη. Αυτή την υπηρεσία την πρόσφερε το νοσοκομείο για να κρατήσει ψηλά, όσο ήταν αυτό δυνατό, την ψυχολογία των ασθενών. Όπως στην Ελλάδα.