Wednesday, April 25, 2007

Πεζο - δρόμιο



Με αφορμή το προηγούμενο ποστ, ιδού το προφίλ του πεζού στη Θεσσαλονίκη (υποθέτω και παντού αλλού στην Ελλάδα).

1. Η απάντηση στην ερώτηση “προλαβαίνω;” που κάνει στον εαυτό του όταν πρόκειται να περάσει το δρόμο εκτός διάβασης και βλέπει αυτοκίνητο να πλησιάζει, είναι πάντα “ναι”, “άνετα” ή “ουουου… πάω κι έρχομαι”. Την ώρα δε που διασχίζει το δρόμο, κοιτάζει τον οδηγό στα μάτια σα να θέλει να τον υπνωτίσει. (συναντάται συχνά σε Ερμού, Μητροπόλεως, Βενιζέλου, Δραγούμη, Αγίου Δημητρίου).
2. Η πιθανότητα να διασχίσει το δρόμο από το φανάρι ή, έστω από διάβαση χωρίς φανάρι, εξετάζεται μόνο αν η διάβαση είναι μπροστά στα πόδια τους. Αλλιώς επικρατεί το “που να πηγαίνω τώρα” ή το “Διάβαση; Ποια διάβαση;”. (συναντάται σε όλους τους δρόμους με διαβάσεις).
3. Την ώρα που ετοιμάζεσαι (ο οδηγός) να παρκάρεις (αφού έχεις κάνει το εσωτερικό σου πανηγύρι που βγήκες θέση) και έχεις βάλει την όπισθεν, βρίσκει εξαιρετική ιδέα να διασχίσει το δρόμο περνώντας πίσω από το αυτοκίνητό σου. Στέκεται δηλαδή στη θέση που θα παρκάρεις και σκέφτεται όπως στο (1). Ο κανόνας είναι ότι, όσο εσύ περιμένεις υπομονετικά να περάσει ο πεζός απέναντι και να σου αδειάσει τη γωνιά, κλείνεις το δρόμο, είναι ώρα αιχμής και σε λούζουν με διάφορα επίθετα που δεν ήξερες ότι υπάρχουν. (Συναντάται σε όλους τους δρόμους που βρίσκεις οριζόντιο πάρκινγκ.)
4. Περπατά αμέριμνος, συνήθως με παρέα, στη μέση του δρόμου. Είναι μεγαλούτσικης ηλικίας (ή πιτσιρικάς που το έχει κάψει δίπλα σε ηχεία συναυλιών και στερεοφωνικών) και δεν ακούει τη μηχανή του αυτοκινήτου (που είναι εξάλλου, αθόρυβη) για να πάει στην άκρη. Δε θέλεις να κορνάρεις (και πολύ καλά κάνεις) γιατί θα τον τρομάξεις και θα σου μείνει στα χέρια. Μαρσάρεις. Μαρσάρεις κι άλλο. Κάτι καταλαβαίνει, γυρίζει το κεφάλι του, σου ρίχνει βλέμμα αποδοκιμασίας και -πάντα αργά-, πηγαίνει στην άκρη. (Συναντάται σε στενούς δρόμους, χωρίς μεγάλο πεζοδρόμιο πχ, Βασιλέως Ηρακλείου, Καντούνη, τέρμα Μητροπόλεως).
5. Το έχει γρουσουζιά να στέκεται ε π ά ν ω στο πεζοδρόμιο την ώρα που περιμένει να περάσει από το φανάρι. Αντ’ αυτού, στέκεται στο δρόμο και διαγκωνίζεται με άλλους πεζούς, για το ποιος θα περάσει πρώτος όταν ανάψει το πράσινο. Αυτό ενέχει τον κίνδυνο, την ώρα που περνάς με το αυτοκίνητο, να ενσωματώσεις το πόδι του στην άσφαλτο ή να πάρεις τη μύτη του μαζί σου. (Συναντάται σε διαβάσεις με μεγάλη κίνηση πεζών: Εγνατία στο ύψος της Καμάρας, Τσιμισκή στο ύψος της Γούναρη και της Αριστοτέλους και σε όλες τις διαβάσεις του κέντρου όταν είναι ανοιχτή η αγορά).
6. Όταν ο δρόμος που θέλει να διασχίσει είναι σχετικά μποτιλιαρισμένος, περνά ανάμεσα από τα αυτοκίνητα. Οι πιο υποψιασμένοι προσέχουν τα μηχανάκια, οι περισσότεροι όμως κινδυνεύουν με φύγουν με το μηχανάκι σκουλαρίκι. Αν ο πεζός είναι περασμένης ηλικίας σηκώνει το χέρι του προς του οδηγούς σε ένδειξη stop (σταματήστε να περάσω) και, αν κρατά μπαστούνι, το σηκώνει κι αυτό για μεγαλύτερη πειθώ και για να τον βλέπουν και οι πίσω.
7. Είναι θερμός θιασώτης του “ο πεζός έχει πάντα δίκιο” και σε κάθε περίπτωση σου την έχει στημένη. Για το χάλι της πόλης φταις εσύ (ο οδηγός), που κατεβάζεις αυτοκίνητο στο κέντρο και σε καμία, κ α μ ί α περίπτωση δεν έχεις δίκιο. Μάλλον έτσι θα είναι.

5 comments:

Кроткая said...

ξερείς, οι πεζοί αυτού του τύπου όταν αοδηγούν περνούν με κόκκινο, τσαλαβουτάνε σε λακούνες και λασπω΄νουν τους άλλου πεζούς και παρατάνε το αμαξάκι τους με αλαρμ για κανένα 20λεπτο μες τη μέση του δρόμου, για να πάρουν τσιγάρα.

απλώς δεν υπάρχει αγωγή, ούτε στους πεζούς ούτε στους οδηγούς...

november said...

Καλά, οι οδηγοι (αυτοκινήτων και μοτοσικλετών) είναι δύο ξεχωριστά, τεράστια κεφάλαια. Ακόμη πιο μεγάλο κεφάλαιο είναι οι ταξιτζήδες, που για να τους διευκολύνουμε κι άλλο, τους βάζουμε τώρα και στις λεωφορειολωρίδες. Άλλη φορά αυτά...

Кроткая said...

Οι ταξιτζήδες δεν είναι κεφάλαιο. Είναι η επιτομή της Πάπυρος/Λαρούς!!

diastimata said...

Όλα αυτά είναι ισχνές και φθηνές δικαιολογίες, για να πατάς με το αυτοκίνητό σου περιστέρια, πόδια μοτοσικλετιστών και αμέριμνες φοιτήτριες!
Λέμε τώρα...

november said...

βλέπω πας να μου φας τον τίτλο που μετά κόπων έχω κερδίσει του Δηλητηριώδους! α. Το περιστέρι ΔΕΝ πέταξε. Ή που θα το πατούσα ή που θα με πατούσαν. β. Να μην το άπλωνε το πόδι του ο μοτοσικλετιστής και γ. (την τρίτη ιστορία τη διαβάζεις στο προηγούμενο ποστ)