Night Ride

Κλειδί στη μηχανή, φως, επιλογή CD. Ώρα 01.30, επιστροφή από Evans, Mediterranean Cosmos, το κεφάλι γυρίζει -όχι απ’ το ποτό, από την κούραση και από τη γαμημένη την ίωση που δε λέει να μ’ αφήσει ήσυχη εδώ και τέσσερις μέρες. Ναι, το 6 είναι ένα καλό κομμάτι. Το CD γυρίζει μαζί και το αυτοκίνητο μέσα στο πάρκινγκ –πως διάολο βγαίνω από ‘δω μέσα… volume στο 20, η ρουφιάνα έχω κάνει πολύ καλή επιλογή. Το αυτοκίνητο ακόμα γυρίζει μέσα στο πάρκινγκ, μαζί γυρίζει και η διάθεσή μου. Ανοίγω ηλιοροφή και παράθυρο οδηγού, το εξωτερικό θερμόμετρο δείχνει 11 – το πολύ - πολύ να ανεβάσω πυρετό και να μείνω στο σπίτι, δεν είναι κακή ιδέα… Ο ρυθμός ακούγεται ως το πλανητάριο, «μπήκε ένας ήλιος μεσ’ το σπίτι και με ξύπνησε…», σκέφτομαι τη γνώμη που έχω για εκείνους που βάζουν τέρμα τη μουσική στο αυτοκίνητο, γελάω, ξυπνάω. Τι βαρετή βραδιά, πάλι λόγια για τη δουλειά, αυτά τα λεπτά ως το σπίτι είναι δικά μου. Το αυτοκίνητο βγαίνει στην εθνική, «ήρθε ένας άνεμος το απόγευμα και φύσηξε, κάπου μακριά μουγκρίζαν κάτι μηχανές», ο τύπος που προσπερνάω ρίχνει μια έκπληκτη ματιά. Πέφτουν ψιχάλες, που είναι τελοσπάντων η άνοιξη; «Θέλω έναν ήλιο το πρωί πάνω απ' τη θάλασσα, έναν άνεμο το απόγευμα να διώχνει τις σκιές, ένα σύννεφο το βράδυ, ένα σύννεφο που οι κεραυνοί του να φωτίζουνε στα βράχια τις μορφές»… Η ηλιοροφή κλείνει, το παράθυρο παραμένει ανοιχτό, μπαίνω στην περιφερειακή. Η βροχή δυναμώνει, αιφνιδιάζει έναν μηχανόβιο που βρίσκει ευκαιρία και δοκιμάζει τα λάστιχα πάνω στις στροφές, είμαστε μόνοι στο δρόμο, η μουσική είναι παντού «αγκάλιασα τη νύχτα και τη φίλησα, ήτανε ωραία τα φιλιά, ήτανε ωραία τα φιλιά, ήτανε…», φτάνω στο σπίτι, χαμηλώνω τη μουσική… «Τα πλάσματα τριγύρω ησυχάσαν, μόνο το δέντρο της σιωπής, το δέντρο της σιωπής, άπλωσε λίγο τα κλαδιά του και με φτάσαν», η ώρα είναι 01.39.

Γαμώτο, πόσο έτρεχα πάλι;