Συνειρμός

Περπατάω τη Γούναρη στο κέντρο της πόλης. Κοιτάζω τον πεζόδρομο και σκέφτομαι πόσο μου αρέσει ο συνδυασμός των υλικών (πέτρα, μάρμαρο, πηλός) και τα σχήματα, οι ρόμβοι, οι κύκλοι, τα τετράγωνα. Είναι σπασμένα σε εκατοντάδες κομμάτια, εγκαταλελειμμένα στην τύχη τους, τόσο που τα διπλανά ερείπια του ανακτόρου του Γαλέριου μοιάζουν φυσική τους συνέχεια. Λογικό. Τα σταθμευμένα αυτοκίνητα είναι ο κανόνας στη Γουναρη. Αναρωτιέμαι αν ο δήμος θα σεβαστεί το ύφος αυτού του πεζόδρομου τώρα που θα τον αναπλάσει ή αν θα γίνει όπως η Ναυαρίνου. Κρύος και αφιλόξενος. Γενιές φοιτητών έχουν γράψει προσωπικές μικρές ιστορίες με φόντο τον πεζόδρομο , το "Ναυαρίνο". Τους ακούω καθώς περπατάω. Μιλάνε για τις εξεταστικές, για τη μουσική, για το προηγούμενο βράδυ. Ο πεζόδρομος δεν κοιμάται ποτέ. Ραντεβού στον "Παπαγάλο" στην πλατεία Ναυαρίνου και μετά στη Γούναρη για κρέπα. Θυμάμαι μια δική μου ιστορία. Χαμογελάω.