Vedran

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Πρέπει να σε βαφτίσω κάπως γιατί μου κανει ηλίθια η προσφώνηση. As from now, είσαι... χμμμ... ο Vedran. (Θα σου εξηγήσω άλλη φορά, γιατί σε λένε έτσι),

Λοιπόν, Vedran, απόψε έφυγα από το γραφείο δέκα λεπτά μετά τα μεσάνυχτα. Μπορεί να έχω να σου γράψω καιρό, αλλά σε αυτό το επίπεδο τίποτα δεν έχει αλλάξει: παραμένω βρικόλακας. Βγαίνοντας στο δρόμο, συνειδητοποίησα ότι, ναι, ζω σε μια «άδεια πόλη». Το κλισέ έγινε εικόνα και στο κέντρο της άδειας Θεσσαλονίκης κυκλοφορούσαμε εγώ, 10 αδέσποτα και άλλοι 10 αδέσποτοι. Οι υπόλοιποι 50, δεν ήταν αδέσποτοι, τους είχαν μαντρώσει στο London, το οποίο πιθανότατα τους είχε τάξει τζάμπα strawberry daiquiri, ή μοίραζε καπελάκια με λογότυπο μπύρας.

Στο αυτοκίνητο, το οποίο δυσκολεύτηκα πολύ να θυμηθώ πού είχα παρκάρει, με περίμεναν δύο εκπλήξεις: Η δυσάρεστη έκπληξη ήταν το διαφημιστικό στον δεξί προφυλακτήρα. Ρε φίλε, αφήνεις που αφήνεις τη μ****ία στο αμάξι, γιατί να πρέπει να κάνω τον κύκλο του αυτοκινήτου βρίζοντας (κάν’το λίγο εικόνα αυτό) για να το πάρω; Βαλ’το στον υαλοκαθαριστήρα του οδηγού! Η ευχάριστη έκπληξη ήταν ότι ΔΕΝ είχα κλήση δημοτικής αστυνομίας, for a change. Άκου τώρα παράδοξο: σήμερα ούτε οι αδέκαστοι δημοτικοί αστυνομικοί δεν έκαναν τον κόπο να αφήσουν χαρτάκι, και άφησε το θέατρο τάδε.

Οι πρατηριούχοι (δεν πηδάω από θέμα σε θέμα, θα καταλάβεις ότι όλα έχουν τη συνέχειά τους), είναι παρανοϊκοί, αν νομίζουν ότι θα πιστέψω πως για όλα φταίνε τα (2 συνολικά στη χώρα) διυλιστήρια. Και θα πρέπει να μου εξηγήσουν (να μην το ξεχάσω αύριο) ΓΙΑΤΙ το βενζινάδικο στην Αγίου Δημητρίου (aka στο ΚΕΝΤΡΟ της πόλης), είχε τιμή αμόλυβδης σήμερα 1,29 και 9, δηλαδή 1,3! Τόσο, ούτε στην εθνική Θεσσαλονίκης – Αθήνας στο ύψος της Λαμίας δεν κάνει, που είναι κεδροσκόποι διότι πέφτουμε στην ανάγκη τους. Έτσι λοιπόν, παρά τα 16 χμλ που έγραφε ο υπολογιστής ταξιδιού ότι μπορώ να κάνω με τη βενζίνη μου, αρνήθηκα να υποκύψω στον εκβιασμό και έφτασα στο σπίτι με την ψυχή στο στόμα.

Ξέρω ότι σκέφτεσαι πως είμαι μια στριμμένη που γκρινιάζει και της φταίνε όλα. Σε πληροφορώ ότι η διάθεσή μου είναι εξαιρετική, κυρίως επειδή την Παρασκευή τα μεσάνυχτα θα αρχίσει το δεύτερο δεκαήμερο της άδειάς μου και θα τη βγάλω ανάσκελα στις παραλίες. Και, μπορεί να την έχω φάει στη μάπα όλο το χρόνο και να μη θέλω να την ξαναδώ μπροστά μου για τουλάχιστον ένα μήνα, δεν μπορώ να μην παραδεχτώ ότι η Θεσσαλονίκη είναι μια κούκλα όταν λείπουν όλοι και με αφήνουν μόνη.

ΥΓ: Ξέρεις ότι στη δουλειά μου, δύο πράγματα επιβάλλεται να γνωρίζεις να κάνεις, γιατί θα σου χρειαστούν οπωσδήποτε: να καπνίζεις και να βρίζεις. Το τσιγάρο είναι χαλαρωτικό και το βρίσιμο εκτονωτικό. Μολονότι πιστεύω ότι το δεύτερο το κατέχω σε κατηγορία λιμενεργάτη (no offence guys, ειλικρινά θαυμάζω τη φαντασία στο μπινελίκι), σήμερα η Δέσποινα χρησιμοποίησε μια βρισιά που τη βρήκα πολύ χαριτωμένη, μια κοριτσίστικη βρισιά. Είπε: «Γαμίδια στα κεραμίδια» και πολύ το θαύμασα, θα το λέω κι εγώ!

ΥΓ 2: Ααααα! Πάρε και λίγες φωτογραφίες από κάτι Σαββατοκύριακα που έχω ξεκλέψει από 'δω και από εκεί.

Status: November is walking on sunshine.