Sunday, February 24, 2008

Ημερολόγιο - ΙΙ -

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

(είδες αναβάθμιση μέσα σε λίγες μέρες;)

Πρέπει να σου πω ότι αυτό το Σαββατοκύριακο δεν ήταν από τα καλύτερά μου. Το Σάββατο το πρωί έφυγα όσο μπορούσα πιο νωρίς από το άδειο σπίτι μου και πήρα τους δρόμους. Το πρώτο τηλεφώνημα της ημέρας, το έκανα στον καλύτερό μου φίλο. Τον πατέρα μου.

Θέλω στο σημείο αυτό να σου πω ότι ο Μίλτος (ο πατέρας μου), είναι ο μοναδικός άνθρωπος που ξέρει ακριβώς πώς αισθάνομαι πριν ανοίξω το στόμα μου και που δε θα μου πει αυτό που θέλω να ακούσω, αλλά την αλήθεια. Επίσης, η κουβέντα μαζί του με κάνει πάντα να νιώσω καλύτερα γιατί ξέρει τί χρειάζομαι: λίγο ντάντεμα, να γκρινιάξω και να με πάρει μια αγκαλιά, να μου πει πως όλα θα πάνε καλά και πώς έχω ανθρώπους δίπλα μου που μ’αγαπάνε.

Χθες το απόγευμα λοιπόν, που τον είδα, ο Μίλτος με μάλωσε που δεν παίρνω τακτικά τα φάρμακα που μου έγραψε και επίσης μου είπε να συνέλθω γιατί η κακή ψυχολογική μου κατάσταση φαίνεται από χιλιόμετρα και «κανείς δε θα σε λυπηθεί επειδή είσαι μυξιάρα και μίζερη, κοίτα να συνέλθεις και θα δεις, με καλή ψυχολογία θα πετύχεις πολύ περισσότερα». Μετά έφυγε, γύρισε στη γυναίκα του και το καινούργιο αδερφάκι μου (δε σου έχω πει, έγινα μεγάλη αδερφή...)

Πήρα την αγκαλιά μου και την επιβεβαίωση ότι είμαι η ωραιότερη γυναίκα στον κόσμο και πήγα στη μαμά μου, η οποία μου μαγείρεψε θεϊκό φαγητό, μου είπε να τρώω γιατί αδυνάτισα και μετά με έδιωξε γιατί περίμενε τον αγαπημένο της.

Καθώς οδηγούσα πίσω στη Θεσσαλονίκη και στο άδειο σπίτι μου, έριχνα κλεφτές ματιές από τον καθρέφτη στο φεγγάρι, που ήταν μισοκρυμμένο πίσω από τα σύννεφα.

Πότε, ρε γαμώτο, θα περάσει ο πόνος;

10 comments:

Anonymous said...

Χαμογέλα. Σκέψου κάτι από τα παλιά. Ηρέμησε.

november said...

Περίεργο που το λες. Όλοι μου λένε να αφήσω πίσω τα παλιά και να κοιτάξω μπροστά. Κοιτάζω και δε βλέπω τίποτα. Μάλλον είμαι μακριά άκομη :-)

Ευχαριστώ πάντως

Μιλτιάδης Θαλασσινός (Μαύρος Γάτος) said...

Βρε ψυχούλα! Θα περάσει, λέμε! Λίγο κουράγιο θέλει... και λίγο ήλιο...

Σ:-))))

ΥΓ άκου εκεί τον μπαμπά της τον λένε Μίλτο, και είναι και γιατρός... Για δες, για δες... Σ;-))))

Anonymous said...

Αυτοί που σου λένε να κοιτάξεις μόνο μπροστά είτε δεν εκτιμούν πολύ το δικό τους παρελθόν είτε είναι πολύ αισιόδοξοι γι'αυτό που κρύβεται πίσω από τη γωνία, το αύριο. Εσύ όμως που έχει κάνει λάθη, τα ευχαριστήθηκες και τα σέβεσαι-ελπίζω- ξέρεις που να κοιτάξεις για απαντήσεις. Και προς θεού όταν λέω πίσω δεν εννοώ φωτό, έτσι;

november said...

Γάτε μου, άντε, άντε να περάσει, κουράστηκα! :-)

Ναι, το μπαμπά το λένε Μιλτιάδη και είναι γιατρός.

... Καλά το Μίλτος, ... και γιατρός; ΧαχαχΑχαα... μήπως να ψαχτούμε καλύτερα; ;-)

Μιλτιάδης Θαλασσινός (Μαύρος Γάτος) said...

Αρνούμαι πως είμαι ο μπαμπάς σου! Αν και μάλλον θεωρητικά θα μπορούσα, αν σε είχα φτιάξει ανήλικος... Σ;-))))

Όσο για το παρελθόν και για το μέλλον, ανώνυμε, μαθαίνουμε από το παρελθόν, καμμιά φορά παίρνουμε δύναμη και από το παρελθόν, αλλά κοιτάζουμε μόνο στο μέλλον. Αλλά να σκεφτεί κανείς τα παλιά... ναι, αλλά ποιά παλιά; Εγώ μέχρι τα είκοσι δεν είχα τίποτα καλό να κοιτάξω πίσω, ούτε για να μάθω, ούτε για να πάρω κουράγιο. ¨ο,τι έγινα ΄έγινα μόνος μου, από τα είκοσι και μετά.

november said...

Ανώνυμε, το φανταζόμουν ότι δεν εννοείς φωτογραφίες ;-)

Δεν ψάχνω για απαντήσεις. Το χαμόγελό μου πίσω θέλω :-)

kanataki said...

χαμόγελό της σε διατάζω:

επίστρεψε!

NY ANNA said...

Λοιπόν, μόλις πριν από λίγο ανακάλυψα πως έχω χάσει πολλά από σένα. Γύρισα πίσω και σε διάβασα. Έτσι, για καλά να πάθω που τόσο καιρό δεν σ' έχω κάνει "κλικ". Ας πρόσεχα. Anyway... Ούτε πως θα περάσει θα σου πω (αν και ξέρω καλά πως έτσι πρέπει) ούτε πού να κοιτάξεις ούτε για τη θαυμαστή κρούστα του χρόνου ούτε για τίποτα τέτοιο ή άλλο. Θα σου πω μόνο πως κάθε φορά που διπλογυρίζω το κλειδί στην πόρτα μου, βάζω την αλυσίδα και δεν περιμένω κανέναν, κάπως έτσι νιώθω κι εγώ. Καταλαβαίνω. Αν και δεν το αφήνω να επισκιάζει τη ζωή μου κι ούτε μένω μόνη μου πολύ συχνά. Γλυκά φιλιά.

november said...

@ kanataki, πώς φαίνεσαι, η στοιχειωδώς γιγνώσκουσα την ελληνική (που λέει κι ένας νομικάριος φιλος μου) που ξέρει ότι η προστακτική δεν παίρνει χρονική αύξηση! ;-Ρ

@ Άννα, thanks, φιλάκια! :-)