Saturday, July 7, 2007

Family affairs


Πάντα εντυπωσιάζομαι με τις οικογενειακές συγκεντρώσεις και τα τραπεζώματα. Από πολύ μικρή, στα μάτια μου είναι κάτι το τερατώδες, το αδιανόητο. Με τρομάζουν. Έχοντας μεγαλώσει στο εξωτερικό, με μια εντελώς διαφορετική νοοτροπία, εντελώς άλλη αντίληψη για το τι είναι η οικογένεια και ποιος είναι ο ρόλος της και, ούσα μέλος μιας τέτοιας –ψυχρής και κυνικής σε αυτό το επίπεδο και για τα ελληνικά δεδομένα- οικογένειας, το ελληνικό τραπέζωμα – συγκέντρωση είναι κάτι που αποφεύγω όπως ο βρικόλακας το φως.

Τελευταία όμως έχουμε φωτοχυσίες. Ο πρόσφατος γάμος της αδερφής μου σε χωριό, με μέλος ελληνικής παραδοσιακής οικογένειας – μαμούθ, η βάφτιση αύριο της μικρής (στο χωριό πάντα) και κάτι άλλα τέτοια, έχουν εξοντώσει τις άμυνές μου και πλέον έχω παραδοθεί στην μοίρα μου.

Το πρόβλημα έχει πολλές παραμέτρους:

  1. Δεν τρώω στην καθισιά μου οκτώ παϊδάκια, τρία κότσια και ένα πιάτο πατάτες τηγανητές από το φορτωμένο με όλα – μα όλα- τα αγαθά, τραπέζι. «Κορίτσι μου φάε κάτι, είσαι σαν τον Άγιο Ονούφριο, οι άντρες θέλουν τις γυναίκες με πιασίματα. Γιαννάαα, πιάσε ένα κότσι για το κορίτσι μας! Να το φας όλο, αλλιώς θα με προσβάλεις»
  2. Με πιάνει πονοκέφαλος από τη μουσική επένδυση του τραπεζώματος και επιπλέον, δεν ξέρω τους χορούς. Συγκεκριμένα, δεν ξέρω ΚΑΝΕΝΑΝ παραδοσιακό χορό. Χρειάζεται να καταβάλλω σωματική αντίσταση για να μη σηκώνομαι και γίνομαι ρόμπα στην αυτοσχέδια πίστα. (Το απόλυτο ρεζίλεμα το έπαθα στο γάμο).
  3. Δεν έχω καταφέρει να αναπτύξω την ικανότητα αξιοπρεπούς συμμετοχής στις συζητήσεις τύπου: «Είδες τα σεμεδάκια που άφησε προίκα στη Χρύσα η γιαγιά της που πέθανε; Έβγαλε τα μάτια της για να τα φτιάξει τόσα χρόνια και η αχάριστη ούτε ένα δεν έχει στολίσει».
  4. Αισθάνομαι αμήχανα όταν σε κάθε τραπέζι συναντώ διαφορετικούς ανθρώπους «σόι είμαστε κι εμείς από το διπλανό χωριό, ξαδέρφια της Μαίρης, της μάνας του Μάριου», και με ρωτάνε ποιανού παιδί είμαι, που μένω, τι κάνω, «δηλαδή τι ακριβώς κάνω;» και όταν πρέπει να απαντήσω στην all time classic ερώτηση, πότε θα παντρευτώ (και τις διευκρινιστικές ερωτήσεις που ακολουθούν).
  5. Δεν έχω καταφέρει να μάθω το πρωτόκολλο. Πρέπει να βοηθήσω στο στρώσιμο του τραπεζιού; Στο μάζεμα; Στο πλύσιμο των πιάτων; Όταν μου λένε «κάτσε, κάτσε, εσύ είσαι φιλοξενούμενη», πρέπει να επιμείνω ή να κάθομαι;
  6. Δεν ξέρω πως να χειριστώ τα παιδάκια. Γιατί δεν είναι παιδάκια. Είναι fucking spoiled brats (νομίζω ότι αγγλιστί ο χαρακτηρισμός αποδίδει καλύτερα), που νομίζουν ότι μπορούν να τσιρίζουν και να τρέχουν πέρα – δώθε και να κάνουν ο,τι γουστάρουν – ακόμη και να συμμετέχουν στις συζητήσεις των ενηλίκων. Συνήθως δεν τους ρίχνω ούτε βλέμμα – πολύ περισσότερο δεν τους απευθύνω το λόγο.


Δεδομένου ότι η μικρή πριγκίπισσα που θα βαφτίσω αύριο θα μεγαλώσει σε ένα τέτοιο περιβάλλον, θα πρέπει να ξοδέψω μεγάλη ενέργεια ως
godmother.

(Άρχισα να γράφω αυτό το κείμενο για εντελώς άλλο λόγο και με εντελώς άλλο προσανατολισμό. Αλλά δεν είμαι ακόμα έτοιμη. Θέλω το χρόνο μου για να χωνέψω ότι θα γίνω για τρίτη φορά (και μάλλον όχι τελευταία) στη ζωή μου μεγάλη αδερφή. Αυτή τη φορά ετεροθαλής. Να σου ζήσει μπαμπά μου το νέο σου παιδάκι. Μακάρι να μεγαλώσει σε μια τόσο τόσο ευτυχισμένη οικογένεια, όσο η δική μας, για πάντα αυτή τη φορά. Και να σε έχει δίπλα του για πολλά, πολλά χρόνια).

7 comments:

diastimata said...

Πρόσεξε μη γλείψεις κανένα πληκτρολόγιο και πας από δηλητηρίαση!

diastimata said...

Καλά, ε! Έστησα ξώβεργα και πέτυχα μια tsaperdona, άλλο πράμα!

november said...

Άσε, τα έχω δει από καιρό τα αίσχη της, αλλά κάνω την πάπια, μη με πάρει χαμπάρι!

november said...

Σαν πολλοί δε γίναμε οι παλιοί γνώριμοι εδώ μέσα;!

Кроткая said...

έχω μεγαλώσει σε μια παραδοσιακή ελληνική οικογένεια, αλλά νιώθω ακριβώς όπως εσύ, σε όλα.

γεννήθηκα σε λάθος χώρα; μεγάλωσα με λάθος τρόπο;

πόσο λυπάμαι τον ψυχολόγο που θα με αναλάβει...

november said...

Krotie, νομίζω ότι η δική μας γενιά δεν έχει ανάγκη! Μεγάλωσε μέσα στην κοινωνία της πληροφορίας!

Εξάλλου, αν κάποιος θα πρέπει να δει σε ορισμένο χρόνο ψυχολόγο, μάλλον θα είμαι εγώ, που μεγάλωσα τςι επαρχιακές πόλεις της ανατολικής Τσεχίας! :-)

Кроткая said...

μια χαρά μου φαίνεται η Ανταολική Τσεχία.
Σε σχέση με την Τσούκα Ευρυτανίας δλδ...

όχι, στην Αθηνα μεγάλωσα, αλλά ώρες ώρες νιώθω τόσο βλάχα!!!
:ΡΡΡΡ