Monday, July 16, 2007

Devil's Turn


Δεν πήγαιναν λίγοι μήνες που είχε κλείσει τα 18 του χρόνια. Πολύ καιρό γκρίνιαζε στον πατέρα του για εκείνο το μηχανάκι. Να μην το οδηγεί στη Θεσσαλονίκη, μόνο στο χωριό, τα Σαββατοκύριακα. Παρακαλούσε, αλλά ο πατέρας ανένδοτος. Μοναχογιός του ήταν, μοναχοπαίδι, να έκανε λίγη υπομονή και θα του έπαιρνε αυτοκίνητο. Ώσπου έκλεισε τα 18. Πολλά καλοκαίρια δούλευε σε ταβέρνες, σερβιτόρος, και είχε μαζέψει αρκετά χρήματα. Τα υπόλοιπα του τα έδωσε ο παππούς του, που του είχε μεγάλη αδυναμία. «Αν πάθει κάτι το παιδί, να μη σε ξαναδώ μπροστά μου», είπε ο γιος στον πατέρα.

Την Παρασκευή το βράδυ, ο Γιώργος με τα κατακόκκινα μαλλιά και τα μπλε μάτια, το ψιλόλιγνο, ευγενικό και συνεσταλμένο παιδί, πήρε τρεις φίλους και πήγαν στο διπλανό χωριό να διασκεδάσουν. Τέσσερα παιδιά, δύο μηχανάκια, το ένα ολοκαίνουργιο, μόλις μιας εβδομάδας. Ήπιαν, ήπιαν πολύ. Όταν ο ήλιος ανέτειλε, πήραν τηλέφωνο στον ταξιτζή. «Παιδιά έχω κούρσα στο αεροδρόμιο, θα ξεκινήσω σε λίγο και δεν προλαβαίνω, πάρτε κάποιον άλλο», είπε ο ταξιτζής. Τα παιδιά όμως δε βρήκαν άλλο ταξί και αποφάσισαν να πάνε «σιγά σιγά, με τα μηχανάκια». Και ξεκίνησαν.

Οι δύο έφτασαν στο χωριό σε κατάσταση σοκ. Ο τρίτος έφτασε στην εντατική, σε κώμα. Ο τέταρτος, ο Γιώργος, δεν έφτασε ποτέ. Μάλλον, θέλω να πιστεύω, έφτασε κάπου καλύτερα. Σε μια τυφλή στροφή ο Γιώργος, οδηγός της νέας του μηχανής, που τον βοήθησε να πάρει ο παππούς του γιατί τελείωσε το Λύκειο με άριστα και πέρασε στο πανεπιστήμιο, επιχείρησε μια τρελή, μια επικίνδυνη προσπέραση. Έσβησε ακαριαία στην άσφαλτο. Ο ταξιτζής βγήκε άθικτος -στο σώμα- από την τσαλακωμένη Mercedes. Ο ίδιος ταξιτζής που είχε μιλήσει λίγη ώρα νωρίτερα με το Γιώργο και αρνήθηκε την κούρσα.

Το τουριστικό χωριό της Χαλκιδικής πάγωσε το Σαββατοκύριακο. Πουθενά δεν ακούστηκε μουσική, σε ταβέρνες, σε beach bars. Στη Χαλκιδική, στην καρδιά του καλοκαιριού, κανείς δε χαμογελούσε. Την Κυριακή, έφτασαν δυο πούλμαν με τους συμμαθητές του, τους φίλους και τους καθηγητές του. Τόση λύπη, τόσος θρήνος, τόση απελπισία.


Τον Γιώργο, τον
Devil, όπως τον φώναζαν για τα κόκκινα μαλλιά του, τον ήξερα πολύ λίγο. Σύχναζε στα στέκια της αδερφής μου, είχαμε πει λίγα «γεια» και είχα σφίξει το χέρι του, στη βάφτιση, την προηγούμενη Κυριακή. Aκόμα και τώρα που γράφω γι’ αυτό, νιώθω ένα σφίξιμο στην καρδιά. Γιατί ο χαμός του, είναι απερίσκεπτος, χαζός, ήταν μια στιγμή. Μόνο μια, ηλίθια, τόσο ηλίθια στιγμή. Στην τελική, ποιος δε φέρθηκε βλακωδώς στην εφηβεία του, ποιος δεν κινδύνευσε, χωρίς να έχει συναίσθηση του τι ρισκάρει εκείνη τη - μια και μοναδική- στιγμή;

10 comments:

NY ANNA said...

To έχω σκεφτεί πολλές φορές, αφού είχα την ευκαιρία να ζήσω και να ξεπεράσω την εφηβεία: πως πολλά πράγματα ήταν θέμα τύχης, ήταν θέμα της στροφής που πήρα ή ΔΕΝ πήρα τελικά. Πως η ζωή είναι μια βόλτα, μια στιγή, ένα ανοιγοκλείσιμο των ματιών.
Το αγόρι με τα κόκκινα μαλλιά ΔΕΝ ήταν τυχερό. Πήρε τη στροφή που ΔΕΝ έπρεπε.
Λυπάμαι, πόσο λυπάμαι...
Κυρίως όταν πρόκειται για παιδιά.
Δεν έχω να πω τίποτε άλλο.

nakupenda said...

Κι ο δικός μου πατέρας ήταν αντίθετος στο να πάρω ΠΟΔΗΛΑΤΟ στην πόλη γιατί ένα παιδί 14 χρονών στο νησί είχε μια ίδια άτυχη στιγμή... του έλεγα τότε θα προσέχω, θα πηγαινω αργά, θα κοιτάω.. αλλα αυτά τα έκανε φαντάζομαι κι εκείνο το παιδάκι :(

november said...

@αννούλα:αναρωτιέμαι πως θα αντιδρούμε με τα δικά μας παιδιά στο μέλλον...
@Nakupenda: Με ποδήλατο "έφυγε" ένας συμμαθητής μου, κι εμένα (καποτε, που ήμουν μικρή ;-Ρ)

NY ANNA said...

Ήδη, με τα χίλια ζόρια προσπαθώ ν' αντισταθώ στην επιθυμία να κλειδώσω τη 16χρονη ανιψιά μου στο σπίτι. Αλήθεια. Με έχουν πιάσει κάτι αγωνίες και ανασφάλειες, που με μετά βίας προσπαθώ να καταπνίξω... Άλλοτε τα καταφέρνω κι άλλοτε όχι. Απλώς ελπίζω, στον άγγελο δίπλα της. Πως θα έχει πάντα το νου του.

diastimata said...

Μπράβο ρε Νοέμβριε! Μας έφτιαξες τη μέρα. Να μπαίνεις να διαβάσεις μετά από ένα γερό δεκάωρο δουλειάς, επίσκεψη στο ζόρι, ξέρεις που, σούπερ μάρκετ, ΚΤΕΛ, κλπ κλπ

november said...

@diastimata, Να σου πω... ΚΙ ΕΓΩ ΕΙΧΑ ΔΥΣΚΟΛΗ ΜΕΡΑ, ΕΝΤΑΞΕΙ?

Кроткая said...

απλά κάποιοι είναι λιγότερο τυχεροί, και κάποιοι καθόλου.

γιατί δεν απαγορεύεις την είσοδο στον Τάκι;

Aphrodite said...

:~(

november said...

@Krot, ... πολύ άτυχοι όμως.

κατα βάθος (τέρμα βάθος όμως), με τον Τάκι αγαπιόμαστε πολύ. Ε, Τακουλίνι; χεεχεχεχε...

@quelmarth: καλωσήρθες!

YO!Reeka's said...

πω πω πω ...