Ας παίξουμε!

Προ(σ)κλήθηκα να παίξω ένα παιχνιδάκι. Ο Τάκις Διαστιματάκις το έφαγε το σιχτίρι του που, καλοκαιριάτικο με έχει και ψάχνω ρητά σε γούγληδες και εφημερίδες... αλλά μέρες που είναι (προαδειακές), δίνω τόπο στην οργή! Δεν επαναλαμβάνω τους κανόνες, απ’ ο,τι αντιλαμβάνομαι μπορεί να είμαι η τελευταία Ελληνίδα μπλόγκερ που δεν έχει συμμετάσχει ακόμα και ξεκινάω αμέσως! Για πάμε!

1. Οι λαοί έχουν τους ηγέτες που τους αξίζουν - Γουίνστον Τσόρτσιλ

Προφανώς ο καλός μου ο Γουίνστον δεν θα το έλεγε αυτό αν είχε γνωρίσει τον μελλοντικό «ηγέτη» του λαού του, Τόνι. Ο,τι και να είναι ένας λαός, όποιες αμαρτίες των προγόνων του κι αν έχει να πληρώσει, αυτό δεν το αξίζει με τίποτα! Θα μπορούσα να επιχειρηματολογήσω δανειζόμενη την περίπτωση μιας άλλης χώρας – υπερδύναμης, αλλά ξέρω ότι θα τρίζουν τα κοκκαλάκια (δε μπορώ να γράψω το κόκκαλο με ένα κάπα, υπογράμμιζε όσο θέλεις!) του και δεν μπορεί πια να το πάρει και πίσω. Για να τελειώνουμε με αυτή τη στιγμιαία ρητορική έμπνευση που αποτυπώθηκε ως ρητό, οι λαοί δεν έχουν ΠΑΝΤΑ τους ηγέτες που τους αξίζουν. Οι λαοί ζουν και αναπτύσσονται σε κοινωνίες, τους κανόνες στις οποίες βάζουν οι ηγέτες, για το καλό τους (λέμε τώρα). Στην καλύτερη περίπτωση, οι λαοί διαλέγουν τον ηγέτη, δηλαδή, τον ε μ π ι σ τ ε ύ ο ν τ α ι. Για πάμε μια βόλτα νοερά λοιπόν στην Αφρική... στη Νότιο Αμερική... στη Νότια Ασία...

2. Ο μόνος που καταλαβαίνει το ζόρι σου, είναι ο ίδιος σου ο εαυτός! – είπε ο Τάκις Διαστιματάκις (ωραίος τρόπος για να πεις στους άλλους ότι δε σε καταλαβαίνουν και να σε αφήσουν ήσυχο, γαϊδούρι!)

Εν μέρει, ο άσπονδος φίλος μου έχει τα δίκια του, διότι δεν έχουμε όλοι το δικό του ζόρι – που είναι μεγάλο, δεν λέω. Ο καθένας μας όμως έχει τα δικά του ζόρια, τους δικούς του δαίμονες να ξορκίσει. Πιστεύω ότι τα δικά μου ζόρια υπάρχουν άνθρωποι που τα καταλαβαίνουν, γιατί έχουν τη διάθεση, γιατί με αγαπούν και συμπάσχουν μαζί μου, σε ο,τι μου συμβαίνει. Αυτούς τους ανθρώπους τους έχω κερδίσει στο χρόνο και με έχουν κερδίσει και αυτοί. Ακόμη και να μην μπορούν να μπουν στη θέση μου, δε θέλω, εδώ που τα λέμε, να τους βάλω. Γιατί να υποφέρουν κι εκείνοι μαζί μου; Μου φτάνει που έχουν τη διάθεση – και τους αγαπώ, και τους ευχαριστώ γι’ αυτό.

ΣΕΙΡΑ ΜΟΥ ΤΩΡΑ!

3. Play to win. Don’t play not to lose. – Unknown

Το ξεπατίκωσα από μια σελίδα με sayings στο ίντερνετ και μου γέμισε το μάτι enough για να το παραθέσω. Έχουμε και λέμε: Μετριότις μετριοτήτων, τα πάντα μετριότις. Στην εποχή του ανταγωνισμού και της πλάτης στον τοίχο, ορισμένοι το έχουν πάρει λίγο στραβά. Λέμε παίξε για να κερδίσεις, όχι για να μη χάσεις. Παίξε καλύτερα, όσο καλύτερα μπορείς, αξιοποίησε τις δυνατότητες και τις ικανότητές σου. Δε λέμε πάτα επί πτωμάτων! Ξεκόλλα και άσε τις τρικλοποδιές. Ναι, σ’ εσένα μιλάω!

Και τέλος,

4. «Αχ, πόσο βαριέμαι... να σ’αγαπάω με τον τρόπο που σ’ αρέσει...» - Γιώργος Μαζωνάκης (είπε κανείς τίποτα;!)

Ο στιχουργός λοιπόν είχε μεγάλα κέφια και εκφράζει πολύ πολύ πολύ κόσμο που ξέρω. Που δεν θέλει να στέλνει εκατό sms τη μέρα, που αγαπάει με τρόπο όχι ξελιγωμένο, που νοιάζεται αλλά δεν καταπιέζει, που έχει εμπιστοσύνη και δεν κάνει σκηνές, που χρειάζεται το χρόνο του, τον μόνο δικό του και, όχι δεν έχει άλλο γκόμενο/α, που χρειάζεται τους ανθρώπους του και την προσωπικότητά του, που δε θέλει να αλεστεί σε ένα μίγμα δύο ανθρώπων, που θέλει δυο ανθρώπους να ζουν μαζί ως δύο και όχι ως ένας. Πειράζει;

Νομίζω δεν έχουν παίξει οι:

Charlie - Θα«γράψει»- (όταν θυμηθεί να γυρίσει από διακοπές)

Μεθυσμένος Φιλόσοφος (Ναι, εσένα λέω, μην κάνεις ότι δεν ακούς)

NY Anna

Τουλίπα η Αστική