Sunday, March 23, 2008

Στέλιος


Από τη δική μου πλευρά, η ιστορία μου με το Στέλιο ήταν πολύ απλή. Σχεδόν απλοϊκή. Τον γνώρισα σε μια από τις νυχτερινές εξορμήσεις μου, με κάρφωσε (με το βλέμμα στην αρχή), με πλησίασε (ήταν πολύ ευγενικός είναι η αλήθεια, σχεδόν συνεσταλμένος), του έδωσα το τηλέφωνό μου. Γιατί του το έδωσα; Ο Στέλιος είναι ίσως ο ωραιότερος άντρας που έχω γνωρίσει (αν και ξανθός). Ψηλός, τεράστια μπλε μάτια, διαπεραστικό βλέμμα, γυμνασμένος (γυμναστής γαρ) και επιπλέον δε διέκρινα ίχνος αλαζονείας και η προσέγγισή του δε με πρόσβαλε στο ελάχιστο. Την επόμενη ημέρα μου έστειλε μια καλημέρα (στην οποία απάντησα) και αργά το απόγευμα μου τηλεφώνησε και μου ζήτησε να βγούμε ένα από τα επόμενα βράδια. Στάθηκε τυχερός γιατί ήταν η εβδομάδα με τα ρεπό μου και ένα βράδυ μεσοβδόμαδα βρεθήκαμε. Παρά την εντυπωσιακή του εμφάνιση και τους καλούς του τρόπους, δε μου έκανε το "κλικ". Λίγο το κρασί όμως, λίγο η μακριά αποχή μου από το σπορ (πήγαιναν σχεδόν 2 μήνες) καταλήξαμε στα κόκκινα σεντόνια μου. Αυτό (χωρίς την έξοδο και το ποτό προηγουμένως), συνεχίστηκε για αρκετό καιρό και το μοτίβο ήταν το εξής:

Στέλιος: «Θα βγούμε αύριο»;

Νοέμβριος: «Δουλεύω, θα τελειώσω στις 12, δεν έρχεσαι από το σπίτι κατά τις 2»;

- «Τα μεσάνυχτα»;

- «… τα μεσάνυχτα είναι στις 12. 2, είναι μετά τα μεσάνυχτα. Είναι απλώς νύχτα».

- «Γιατί στις 2 αφού τελειώνεις στις 12;

- «Θα πάω για ποτό με μια φίλη, να κάνω κι ένα μπάνιο μετά»…

Ο Στέλιος νόμιζε ότι είχαμε σχέση. Περίεργη μεν, σχέση δε. Τηλεφωνούσε τουλάχιστον τρεις φορές την ημέρα, ρωτούσε για την υγεία μου, για τη δουλειά μου, για την οικογένειά μου, με έπαιρνε αγκαλιά τις νύχτες, με κοιτούσε όταν κοιμόμουν, μου έτριβε την πλάτη στο μπάνιο. Ο Στέλιος ερωτεύτηκε μια γυναίκα που δεν είχε γνωρίσει στ’ αλήθεια. Ίσως μάλιστα αυτός ήταν ο λόγος: Το μυστήριο, που δε ήταν μυστήριο, ήταν απλώς αδιαφορία. Όταν όμως μια γυναίκα δεν είναι ερωτευμένη, ο έρωτας του άντρα είναι καταπιεστικός. Υποθέτω το ίδιο συμβαίνει και αντίστροφα. Ήθελε να γνωρίσει τους φίλους μου, να πηγαίνουμε κινηματογράφο, για φαγητό, εκδρομές τα Σαββατοκύριακα.

Σ’ εμένα είχε ήδη αρχίσει να λείπει το άδειο κρεβάτι μου, που το αποζητούσα όλο και πιο συχνά. Και, δύο μήνες μετά την πρώτη μας νύχτα, είπα στο Στέλιο να μην ξανάρθει. Όχι γιατί δεν ήθελα έναν άντρα στο κρεβάτι μου. Επειδή δεν ήθελα έναν ερωτευμένο άντρα.

Νομίζω ότι πολύ πρόσφατα ήμουν εγώ ο «Στέλιος» σε μια «σχέση». Μόνο χωρίς το κομμάτι με τα «μεσάνυχτα» - ελπίζω.

Ο Στέλιος ξεροστάλιαζε κάτω από το σπίτι μου με τη μηχανή σχεδόν κάθε βράδυ για 20 μέρες. Μετά μάζεψε την αξιοπρέπειά του και εξαφανίστηκε από τη ζωή μου. Ευτυχώς, εγώ την έσωσα (την αξιοπρέπεια) από την πρώτη μέρα.

13 comments:

UrbanTulip said...

Απλά δεν σου έκανε "κλικ". Γιατί αμα το δεις ως τρίτος, το κείμενο ακούγεται σχεδόν τέλειος ο Στέλιος!

Griz said...

σωστό το παραπάνω σχόλιο! χεχε!
Κοίτα συνήθως ή εμείς θα είμαστε ο Στέλιος ή ο άλλος. Γιατί δεν είναι εύκολο να ερωτευτούν ταυτόχρονα 2 άνθρωποι και να κρατήσει ο έρωτάς τους το ίδιο χρονικό διάστημα.

Αξιοπρέπεια πάντως το μεγαλύτερο όπλο. Κι εμένα με έχει σώσει γενικά πολλές φορές ..
Καλησπέρα και φιλιά! Με την ευχή την επόμενη φορά να μην είσαι εσύ ο Στέλιος ούτε ο άλλος. ΝΑ θέλετε και οι 2 τα ίδια [περίπου έστω] πράγματα.

Anonymous said...

Όπου Στέλιος και μάλαμα

kanataki said...

τωρα τι να λέμε

οχι, τι να λέμε τώρα


μπορώ να διοργανώσω ολόκληρη διάλεξη με γενικό τιτλο

"ΤΑ ΚΑΝΑ ΣΑΝ ΤΑ ΜΟΥΤΡΑ ΜΟΥ"

δεν είναι για σενα το σχόλιο.γενικά
για όλους

υγ αλλά πως μ αρεσε η ιστορια με τον Στέλιο
υγ μαλιστα αν είχε κι αλλο όνομα θα επέμενα να μεινετε για πάντα μαζί..
υγ δεν σε δίνω σε Στέλιο

november said...

@Τούλιπ, το θέμα είναι ότι έχω αρχίσει να ανησυχώ. Σε έναν μίνι απολογισμό, συμπέρανα ότι μάλλον το imperfect μου κανει κλικ! Και δεν είμαστε για τέτοια...

@ griz, άντε να δούμε! :-)

@Ανώνυμε, Στέλιο σε λένε; Δεν πάει για όλους τους Στέλιους το κείμενο, μόνο για τον συγκεκριμένο ;-Ρ

@kanataki, loool! Για τί όνομα με προορίζεις;

Anonymous said...

yparxun fenete anonimi kai... anonimi. o 'mavros' anonimos den sxoliazi toso prosopikes stigmes. pros apofigi pareksigiseon

november said...

Ήμουν σίγουρη ότι δεν είσαι εσύ, "μαύρε" ;-)

Кроткая said...

"Γιατί δεν είναι εύκολο να ερωτευτούν ταυτόχρονα 2 άνθρωποι και να κρατήσει ο έρωτάς τους το ίδιο χρονικό διάστημα. "

και όμως, συμβαίνει. αλλά σπάνια.

Νοέμβριε, σόρυ για το δηλητηριώσες σχολιάκι, αλλά έχω να πω ότι όλα "πληρώνονται" στη ζωή. Θέλω να πω ότι όσα σου κάνουν κάποια στιγμή τα κάνεις κι εσύ -και ανάποδα. Έτσι, φτάνεις στην ισορροπία (?). :)

καλά ξεμπερδέματα! :)

NY ANNA said...

Αχ αγάπη μου γλυκιά... Είναι δύσκολο να σου εκφράσω με λόγια πόσο πολύ καταλαβαίνω την ιστορία σου. Ως το μεδούλι. Γι' αυτό λοιπόν πολύ απλά θα σου πω πως ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ. Είχες διαβάσει την "Αγγελία" μου; Της μοιάζει, σε πολλά. Πάνω-κάτω κοινές οι ιστορίες των ανθρώπων. Και παράλληλες και τεθλασμένες μαζί. Και τέμνουσες και όλα. Και ξέρεις κάτι τελικά; Είσαι πλούσια. Με την έννοια που εγώ τουλάχιστον δίνω στον πλούτο. ΓΙατί έτσι είναι οι "πλούσιοι" άνθρωποι. Δεν παραμένουν ποτέ σε μια και μόνη θέση. Δεν χορταριάζουν. Γίνονται κατά σειρά και "θύτες" και "θύματα", και "κυνηγοί" και "θηράματα", και απατημένοι και απατηθέντες, και "πληγωτές" και πληγωμένοι και με έρωτα και χωρίς. Περνάνε απ' όλους τους ρόλους πριν περάσουν απ' αυτήν τη γη... Δεν μουλιάζουν και βαλτόνερα. Όμορφα. Όσο κι αν φαίνεται στην αρχή πικρά. Σε γλυκοφιλώ (Έλειπα. Μα γύρισα. Και χαίρομαι. Κι είπα να περάσω σιγά σιγά απ' όλους τους αγαπημένους μου... Κι άλλα φιλιά)

Anonymous said...

Μαντάμ, θα γράψεις κάτιτις νέο; Άντε, άντε!

diastimata said...

Τι έγινε; Μπλέξαμε, πάλι, στο Facebook;

november said...

Hello everyone!

@Krotie, έτσι είναι! Όοοολα πληρώνονται - και τα παθήματα γίνονται μαθήματα (?)!

@Αννούλα καλωσήρθες (από όπου ήσουν!). Είμαι πλούσια, με τσακισμένα φτερά. ΑΛλά, δε βαριέσαι; Είναι άνοιξη!

@Αλίκη ΜΟΥ, Διαστήματα: Εντάξει, εντάξει, επανέρχομαι fully loaded!

doukas said...

Όλα κύκλος είναι, καλή μου. Φερόμαστε καλά, φερόμαστε σα μαλάκες, μας φέρονται καλά, μας φέρονται σα μαλάκες. Σεβόμαστε και δεν παίρνουμε σεβασμό, μας σέβονται και δεν σεβόμαστε εμείς.

Άνθρωποι...

Και μετά, έρχεται η στιγμή που περνάει ο πόνος και συνεχίζουμε. Ή συνεχίζουν.