Monday, December 17, 2007

The ring



- Το δαχτυλίδι να το κρατήσω;

- Εμένα, μπορείς να με κρατήσεις;

- ...

15 comments:

Μαριλένα said...

Εσύ, θέλεις να σε κρατήσει;

xxxxx

Anonymous said...

άμα δεν... άστα να πάνε...

diastimata said...

Τον βλέπω σαν το Γκόλουμ, να τρώει ωμά ψάρια, My presious

manosantonaros said...

Δαχτυλίδια υπάρχουν παντού... από τα άλλα δεν υπάρχουν.

charlie alexandra said...

to mono pou exo na po sto thema einai to eksis:
http://www.imdb.com/title/tt0298130/
kalimera

november said...

Μαριλενάκι... μάλλον όχι...

Κροτί, δεν, δεν!

Διαστήματα, ελπίζω να μη φτάσουμε ως εκεί!

Μάνο, μη με τρομάζεις! Οι άντρες δεν υπάρχουν πια;

Charlie, κάνε μια αποτοξίνωση από το cinema, έχεις πάθει overdose Φεστιβάλ!

NY ANNA said...

Μάλλον όχι;;;;;
Άρα...
ΟΧΙ!
Ο.Κ. Καλύφθηκα.
Πρόσεξε μουτράκι.
Επικίνδυνη ζώνη τα
δαχτυλίδια, αν "μάλλον".
Στο λέει κάποια που
πέρασε από κει.
Εγώ ΝΑΙ, αλλά εκείνος
ΜΑΛΛΟΝ!
Πάρε να 'χεις τώρα.
Φιλάκι ζεστό.

Anonymous said...

tis kalisperes mou..

doukas said...

Υπάρχουν άντρες και σίγουρα υπάρχει τουλάχιστον ένας που θα μπορεί, θα θέλει και θα αξίζει να σε κρατήσει.

november said...

:-) Καλύτερα τώρα.

Καλησπέρα Oth, που χάθηκες εσύ (ναι, ναι, ξέρω, ποιά μιλάει τώρα, ε;)

Δούκα, αρχηγέ μου. Το ξέρω ότι υπάρχουν άντρες ;-) Ούτε λεπτό δεν πίστεψα ότι δεν υπάρχουν!

Anonymous said...

Το κακό είναι πως εσείς οι γυναίκες έχετε την τάση να τους ψάχνετε στα λάθος μέρη. Όχι πως κι εμείς δεν κάνουμε το ίδιο, έτσι? Τα high (μη χέσω) μαγαζιά της Νίκης και του Λιμανιού και της Παύλου Μελά είναι τίγκα στα ατομάκια την ψυχή μπάζου. Κι όμως, πάμε και βάζουμε τους εαυτούς μας μέσα στην ανυπαρξία της μετριότητας, λες και το επόμενο πρωί θα φτιάξει το κέφι μας από το όμορφο πρόσωπο που θα δούμε δίπλα μας και όχι από το ζεστό και ειλικρινές χαμόγελο που θα εμφανιστεί στα χείλη του όταν μας δει.

Ω ρε τι τραβάμε και είναι ακόμη 19:19...

november said...

Αχ βρε Δούκα, κι εγώ συχνάζω στην Παύλου Μελά και στα κυριλέ μαγαζιά. Ξέρεις πόσες φορές λαχτάρησε η ψυχή μου ένα ειλικρινές χαμόγελο, έναν αληθινό έρωτα, έναν γνήσιο ενθουσιασμό; Και ξεγυμνώνεσαι (για την ψυχή μιλάμε πάντα)σε έναν άνθρωπο που δείχνει ότι σε διεκδικεί και ότι σε θέλει επειδή είσαι εσύ, και στο τέλος μένεις με την κρυάδα της επιφάνειας, του δήθεν και του εγωισμού. Και μετά γίνεσαι κι εσύ σαν αυτόν γιατί θέλεις να αμυνθείς, πριν σε ξεγελάσουν πάλι.

Αχ, τι τραβάμε και είναι ακόμη 21.54!

november said...

@Anna, ευχαριστώ για το ζεστό φιλάκι. Ναι, το κράτησα το δαχτυλίδι, αλλά δεν το φοράω πια. :-) Και ξέρεις τι; Δεν πονάει καθόλου. Σα να ελάφρυνε το χέρι μου. Και δεν ήταν καν "επίσημο" δαχτυλίδι, μόνο ένα δώρο.

Anonymous said...

noemvrie se proskalo gia enan kafe:

http://kafeskaitsigaro.wordpress.com/

Anonymous said...

Μου έδωσες έμπνευση. Έγραψα για τα στέκια και τα χαϊλίκια.