Thursday, October 11, 2007

Reunion



Αρχές του 2000, φοιτήτρια ούσα, έπιασα την πρώτη μου δουλειά. Βαριόμουν τη φοιτητική ζωή, δε μου άρεσε τότε, δεν την αναπολώ σήμερα. Είχα μοιράσει το φτωχό μου βιογραφικό στις επιχειρήσεις τις σχετικές με το αντικείμενο που είχα επιλέξει να σπουδάσω και δεν περίμενα τίποτα. Ήταν μεγάλη έκπληξη όταν με ειδοποίησαν από την πρώτη και καλύτερη επιλογή μου, ότι θα με δεχτούν και πολύ περισσότερο, όχι για πρακτική, αλλά με μικρό μισθό. Ήμουν τυχερή γιατί άρχιζε τότε μια προσπάθεια της επιχείρησης να προσεγγίσει νεανικό κοινό μέσα από φρέσκες ιδέες και φρέσκους ανθρώπους. Σε εκείνη την εταιρία, έμεινα συνολικά τέσσερα χρόνια ενώ παράλληλα ελίχθηκα σε άλλες.

Στα τέσσερα εκείνα χρόνια μέσα στο γραφείο γράφτηκαν πολλές ιστορίες. Δέκα νέοι άνθρωποι, στο ξεκίνημά τους, έχουμε μέχρι σήμερα και για πάντα, έναν κοινό παρονομαστή. Ένα τμήμα της επαγγελματικής και προσωπικής μας ιστορίας, γράφτηκε μέσα σε εκείνους τους τοίχους, με σκηνικό και σημείο αναφοράς αυτόν το χώρο. Ιστορίες ανταγωνισμού, φιλίας, βαθιάς φιλίας, έρωτα, μεγάλου έρωτα, αγάπης, ζήλιας, απώλειας, μίσους. Δημιουργήθηκαν σχέσεις, γράφτηκαν χωρισμοί, γάμοι, παιδιά για ορισμένους, μεταγραφές, απολύσεις, παράνομοι έρωτες, κόντρες. Αν είχαν ψυχή οι τοίχοι αυτού του γραφείου θα μπορούσαν να γράψουν ένα περιεκτικό βιβλίο για τις ανθρώπινες σχέσεις, ακόμη κι ένα –πολύ ενδιαφέρον- σήριαλ.

Ο πυρήνας εκείνης της ομάδας διαλύθηκε προς το τέλος του 2003 και λίγο αργότερα. Οι περισσότεροι κάναμε το επόμενο επαγγελματικό βήμα σταθερά μπροστά, άλλοι εγκατέλειψαν το επάγγελμα, άλλοι την πόλη.

Πριν από λίγες ημέρες επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη μετά από ένα διαζύγιο, ένα μέλος εκείνης της παρέας, που ήταν τότε και η ψυχή της. Και οργάνωσε μια επανασύνδεση. Βρεθήκαμε, μόνο οι γυναίκες της παρέας (που ήμασταν και πλειοψηφία) σκαστές οι περισσότερες από τη δουλειά, με την ψυχή στο στόμα, στο roof garden του Electra Palace. Και παρατήρησα για δεύτερη φορά (η πρώτη ήταν στο reunion του σχολείου, όπου ήταν και πιο χαρακτηριστικό) ότι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, ο,τι κι αν έχει συμβεί στη ζωή τους, το είναι τους παραμένει το ίδιο. Άλλες παντρεύτηκαν, έκαναν παιδιά, πήραν διαζύγιο, εξελίχθηκαν επαγγελματικά άλλες όχι. Όταν όμως βρισκόμαστε οι ίδιοι άνθρωποι μεταξύ μας, ο καθένας παίρνει τη θέση που είχε τότε: Η ψυχή της παρέας, η σνομπ, η χαζούλα, η χαμογελαστή, η πολυλογού, η «έξυπνη», η ήσυχη κ.ο.κ. Τελικά, το ποιοι είμαστε είναι –και – θέμα αλληλεπίδρασης. Και, ναι. Οι αλλαγές στο περιβάλλον μας, επιβάλλουν πολλές φορές αλλαγές και στους ανθρώπους μας. Ακόμη και αντικαταστάσεις. Όχι σε όλους. Σε ορισμένους όμως σίγουρα.

Δεν αναπολώ. Απλώς θυμάμαι.

15 comments:

Anonymous said...

αλλαγές...χμ...
η 'σνομπ' με τα χρόνια δεν μου φαίνεται ν'άλλαξε και πολύ
υ.γ για καλό-σχεδόν- το λέω

november said...

Ξέρεις ποια είναι η σνομπ, ανώνυμε; Με εντυπωσιάζεις...

Αν διάβαζες όμως λίγο πιο προσεκτικά το κείμενο, θα καταλάβαινες ίσως οτι... αυτό λέει. Ότι δηλαδή δεν αλλάξαμε. Άρα λοιπόν και η σνομπ, με τη συγκεκριμένη παρέα έμεινε σνομπ. Έτσι πάει αυτό.

;-)

kanataki said...

ο λύκος κι αν εγέρασε
κι άλλαξε το μαλλί του
μήτε τη γνώση του άλλαξε
μήτε την κεφαλή του

υγ για καλό το λέω
υγ και ευτυχώς μεταξύ μας

υγ ποιά εταιρία ????????????????

unknown evening star said...

Όταν όλα γύρω σου τρέχουν, όταν και ο εαυτός σου αλλάζει και φτάνεις σε σημείο να μην το αναγνωρίζεις ώρες ώρες...
είναι πολύ ωραίο να νιωθεις έτσι με τις παρέες σου

Το δευτερο ενικό δεν απευθυνόταν σε σένα αλλά σε μένα, και μακάρι μετα απο χρόνια να έχω κι εγώ παρόμοια συναισθήματα

Σκατα, τελικά ειμαι πολύ ζηλιάρα...

november said...

@tsaperdona lol... κιεσύ για καλό; χεχεχε... -σχεδόν;-

Σε μια. Έχει σημασία; Φιλί!

@ Asteraki, είναι, όντως πολύ ωραία! Wait and see!

Good As You said...

Τι πανέμορφο ποστ γλυκειά μου... πολύ μας ενέμπνευσε.... αχχχ.. τελικά ναι.. μενουμε ιδιοι λες ε?.,.. δεν ξερω εγώ, 21, δεν εχω κανει ακομα το πρώτο reunion -χεχε- αλλά μαλλον ίσως έχεις δίκιο.... δεν αλλάζουμε ποτέ... (πάρα πολύ ωραίο ποστ)

diastimata said...

Μπαίνουμε στόν Υδροχόο
και θ' ανάψουνε φωτιές
οι καιροί νερό θα φέρουν
έτσι λεν αυτοί που ξέρουν
κι όμως θα καούν καρδιές

Όλα τριγύρω αλλάζουνε
κι όλα τα ίδια μένουν

και μένα τα χεράκια της
με λύνουν και με δένουν

Μπαίνουμε στον Υδροχόο
και θα φύγουν οι Ιχθείς
Έτσι ήτανε γραμμένα
Μέσα στ' άστρα τα σβησμένα
Που 'χα δει στα μάτια της

Όλα τριγύρω αλλάζουνε
κι όλα τα ίδια μένουν

και μένα τα χεράκια της
με λύνουν και με δένουν

Στίχοι Μανώλης Ρασούλης
Μουσική Βάσω Αλαγιάννη
Τίτλος Υδροχόος

november said...

@good as you, loool! Έχεις ακόμη χρόνια για το reunion. Θυμήσου όμως, αυτό που λέω! Θα είναι σα να μην άλλαξε τίποτα!

@ Διαστηματάκι, πολύ με στεναχωρεσες με το ποστ που ανέβασες στο ζόρι. :-(

Κι έχεις δίκιο. Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν. Και για μένα... και για σένα :-)

Μαριλένα said...

Δεν γίνεται ν' αλλάξουν.

Τα βασικά παραμένουν τα ίδια.

Καλή βδομαδα :)

Кроткая said...

ούτε και η δηλητηριώσης της παρέας έχει αλλάξει ε?
ρωτάω για να ξέρω, αν τυχόν σε συναντήσω σε 10 χρόνια...

november said...

@marilenaki, καλή εβδομάδα, loool!

@krot, αυτό είναι εκ γενετής χαρακτηριστικό. Μόνο με αλλοίωση dna αλλάζει! χερ χερ χερ...

aggelos-x-aggelos said...

Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν σε σχέση με άλλους ανθρώπους. Δηλαδή δεν αφήνουν τη θέση που κατέκτησαν σε εκείνη την παρέα.

Με τα χρόνια η ψυχή της κάθε παρέας δεν το πετυχαίνει πάντα και ο χαζούλης γίνεται λιγότερο χαζός.

Νομίζω...

NY ANNA said...

Xmmmmmm...
Ακόμα ρε γαμώτο, δεν το έχω πάρει απόφαση. Δεν ξέρω. Τελικά. Αν αλλάζουμε ή δεν αλλάζουμε. Τι, και πώς και πότε. Αν γινόμαστε καινούργιοι ή αν μεταβάλλουμε βασικά ή επουσιώδη χαρακτηριστικά. Άλλοτε το έχω δει να συμβαίνει κι άλλοτε όχι. Ίσως είναι και θέμα ηλικίας. Προσωπικά, νιώθω "άλλη" από εκείνη που ήμουν στα 25 ας πούμε. Ρίχνω μια ματιά πίσω και νιώθω λιγάκι ξένη προς "εκείνη". Και δεν το έχω πάρει για "κακό". Ίσα ίσα. Από την άλλη, μπορεί η αλλαγή να ήταν πάντα μέσα μας ή πολύ απλά να έχουμε "αλλοιωμένη" αντίληψη για τον εαυτό μας. Συχνά αυτό που βλέπουν οι άλλοι πάνω μας είναι διαφορετικό από κείνο που νομίζουμε για τον εαυτό μας.
Anyway, δεν το έχω λύσει ακόμα. Εσύ πάλι είσαι ξεκάθαρη. Welldone!
(Ουφ, πολύ το φιλοσόφησα. Ακόμα κι εγώ με βαρέθηκα!)

UrbanTulip said...

Χμ, αλλάζουμε αλλά ο πυρήνας μας παραμένει ο ίδιος. Πάντως θεωρώ ότι οι παλιοί φίλοι ειναι και οι πιο πιστοί. ΣΕ "γλυκαίνουν".

november said...

@ Άγγελε, πράγματι. Τα χαρακτηριστικά αμβλύνθηκαν, σχεδόν όμως ασυναίσθητα

@Αννούλα, αλήθεια άλλαξες; Εγώ πάλι νιώθω ταυτόχρονα διαφορετική αλλά καιτόσο ίδια...

@Tulip, σε γλυκαίνουν, ίσως όμως- κι αυτό το λέω έχοντας έναν πολύ συγκεκριμένο άνθρωπο στο μυαλό μου - δε σε καταλαβαίνουν, γιατί πολλά δεν τα έχετε ζήσει πια μαζί. Είναι όμως πάντα "γλυκιά", και ξεκουραστη η συναναστροφή μαζίτους...