Friday, September 7, 2007

if you die, you said, so do I, you said



Συνάντησα έναν φίλο σήμερα, τυχαία, στην Καρόλου Ντηλ. Με είδε από μακριά, χαμογέλασε, χαμογέλασα κι εγώ. “Είσαι ίδια όπως πριν από επτά χρόνια. Με τα χέρια σου γεμάτα, καφέ, κινητά, κλειδιά, ποτέ δεν έχεις ένα χέρι ελεύθερο να κάνεις μια χειραψία!”, με πείραξε. Με φίλησε στο μάγουλο, μόνο στο ένα, στ΄αλήθεια, όχι στον αέρα. Τον κοίταξα καλύτερα. “Εσύ έχεις αλλάξει”, του είπα, (προς το καλύτερο), σκέφτηκα. “Πώς τα καταφέρνεις και φαίνεσαι τόσο ήρεμος;” τον ρώτησα μιας και είναι συνάδελφος και δεν γνωρίζω κανέναν συνάδελφό μου με ήρεμο βλέμμα. Παρατήρησα κρυφά το πρόσωπό του. Με εξαίρεση μια- δυο ρυτίδες στα μάτια (που στους άντρες δεν πιάνονται για κακό γιατί είναι γοητεία), ήταν τόσο γνήσια γαλήνιος και φρέσκος που, αν δεν ήξερα ότι συνεχίζει στην ίδια δουλειά θα έβαζα στοίχημα ότι τα παράτησε και έγινε κτηνοτρόφος σε απομονωμένο χωριό των Τρικάλων. Νοίκιασε, μου είπε, ένα σπίτι σε μια ήσυχη περιοχή και μένει με την κοπέλα του, έχει και σοφίτα το σπίτι, και τζάκι. “Έχω διαχωρίσει”, απάντησε, “τη δουλειά μου από τη ζωή μου. Πριν από ενάμιση χρόνο, είδα το πρόσωπό μου ένα πρωί στον καθρέφτη και συνειδητοποίησα ότι δεν είμαι η δουλειά μου. Άρχισα γυμναστήριο, βρήκα χρόνο για τον εαυτό μου και για τους ανθρώπους που αγαπώ. Δε θα τρελαθώ για κανέναν. Ε, λοιπόν από τότε, η δουλειά πηγαίνει από το καλό προς το καλύτερο. Εσύ;”. Μου ήρθε να βάλω τα κλάμματα. Καθώς μιλούσα, έβλεπα απέναντί μου έναν άνθρωπο άλλο από εκείνον που ήξερα, καλύτερο. Μήπως τελικά αλλάζουν οι άνθρωποι; “Βρες κάποιον που θα σε ηρεμεί. Που θα τον παίρνεις τηλέφωνο, τρελαμένη, θα σου μιλά και θα σε παίρνει αλλού, μακριά, εκεί που είναι η αληθινή ζωή σου”, είπε. “Πότε θα παντρευτείς;”, με ρώτησε. – "Μάλλον ποτέ, έτσι όπως πάω", γέλασα, “Εσύ;”, “Δε νομίζω ότι θα παντρευτώ πριν αποφασίσω να κάνω ένα παιδί”. – “Εσύ είσαι ικανός να παντρευτείς μόνο και μόνο για να κάνεις την πρόταση”, του είπα κοιτώντας τον στα μάτια. – “’Ισως... ίσως δεν έχω απέναντί μου τον κατάλληλο άνθρωπο”.
- Να πάμε για καφέ κάποια μέρα,
- Ναι, να πάμε
Με φίλησε ξανά, φεύγοντας
(Θα ήθελα το κείμενο να συνοδεύεται από cure και there is no if, αλλά δε μου κάνει τη χάρη. Ίσως αργότερα).

11 comments:

diastimata said...

Πες μας ποιος είναι και πού μένει...

Anonymous said...

Με λένε το -πρώην-αγόρι της Ξένιας. Γράφω εδώ και έξι χρόνια ένα βιβλίο το οποίο μιλά για την ιστορία της. Όπου χρειαστεί το αλλάζω τόσο όσο να μην καταλαβαίνει αυτή και ο καλός της ότι μιλάω για εκείνη. Όπως έκανε και αυτή σήμερα. Όταν θα βγει το βιβλίο θα φροντίσω να μην το μάθει γιατί κι εγώ σήμερα μόλις τυχαία έμαθα το blog της. όπως τυχαία πάλι μέσω υπολογιστή πριν εφτά χρόνια έμαθα κάποια πράγματα από το icq της που με πλήγωσαν. είναι η μοίρα μας αυτά τα ρημαδο pc. το φεγγάρι ακόμα σου χαμογελά στραβά Ξένια

υ.γ ανατινάζεται το φως ακόμα τις Κυριακές τα μεσημέρια

november said...

... Ανώνυμε, δε σε λένε πια το πρώην αγόρι της Ξένιας. Σε λένε το νυν αγόρι της νυν συντρόφου σου. Η ζωή καμιά φορά παίρνει περίεργες στροφές. Ίσως δεν κλείνει ποτέ έναν κύκλο που άνοιξε στο παρελθόν. Έναν κύκλο που διαγραφόταν σχεδόν τέλειος, αλλά άνοιξε πολύ νωρίς για πολύ νέους ανθρώπους. Νέους και ωραίους.

υγ. πέρασαν τόσα καλοκαίρια...

@διαστήματα, νομίζω υπογράφει μετά από εσένα...

Μαριλένα said...

Κατεδαφίζονται τα καλοκαίρια στη σειρά
όσο εγώ παλιώνω.

Αυτό μου θύμισε.
Καλησπέρα :)

Stavros Katsaris said...

Καλημέρα!
Πραγματικά ο καθρέφτης μπορεί να γίνει πολύ σκληρός μερικές φορές!
Το θέμα είναι να πάρεις εκείνη τη στιγμή τις σωστές αποφάσεις!
Καλημέρα!

november said...

@Μαριλενάκι, κατεδαφίζονται στ' αλήθεια; Ελπίζω όχι!

@Σταύρο, καλωσήρθες. Ελπίζω να μείνει καλός μαζί μου ο καθρέφτης για πολλά χρόνια ακόμη!

diastimata said...

Ρε Ξένια, μήπως οι υπόλοιποι να φύγουμε και να σβήσουμε και το φως;

diastimata said...

Όπου Άντζι, βάλε Ξένια:

Angie, Angie, when will those clouds all disappear?
Angie, Angie, where will it lead us from here?
With no loving in our souls and no money in our coats
You can't say we're satisfied
But Angie, Angie, you can't say we never tried
Angie, you're beautiful, but ain't it time we said good-bye?
Angie, I still love you, remember all those nights we cried?
All the dreams we held so close seemed to all go up in smoke
Let me whisper in your ear:
Angie, Angie, where will it lead us from here?

Oh, Angie, don't you weep, all your kisses still taste sweet
I hate that sadness in your eyes
But Angie, Angie, ain't it time we said good-bye?
With no loving in our souls and no money in our coats
You can't say we're satisfied
But Angie, I still love you, baby
Ev'rywhere I look I see your eyes
There ain't a woman that comes close to you
Come on Baby, dry your eyes
But Angie, Angie, ain't it good to be alive?
Angie, Angie, they can't say we never tried

november said...

Διαστηματάκι, όλοι μια παρέα είμαστε, μυστικά δεν κρατάμε.

(Τελικά όμως είσαι ευαίσθητη και ρομαντική ψυχή...)

Кроткая said...

πήγαινα να γράψω καυστικό σχόλιο, αλλά μετά είδα το ανώνυμο-επώνυμο, κατάπια τη γλώσσα μου και τολμώ να πω:

μήπως να το ξανασκεφτόσασταν?

november said...

Καυστικό, όπως λέμε δηλητηριώδες; χιχιχιχιιχι...