Sunday, September 30, 2007

Breeze of change


Είναι κάτι μέρες τώρα. Το στομάχι μου κόμπος, δεν κατεβαίνει τίποτα. Το μυαλό (ΚΑΙ το μυαλό) μου τρέχει σε δρόμους που, γαμώ, κόντευαν να κλείσουν από την αχρησία και τη σκόνη. Είμαι θυμωμένη με την πάρτη μου. Πολύ. Αλλά τη γουστάρω αυτή την –απρόσμενη – αλλαγή που ήρθε σα σφαλιάρα. Από το πουθενά. Με ξυπνάει. Κρατά το μυαλό μου σε εγρήγορση και τα μάγουλά μου κόκκινα… Για να δούμε…

Τελικά μια αλλαγή (άλλη αυτή) φέτος, την καταφέραμε. Αλλάζω δουλειά. Από αύριο αλλάζω –πρωινό – εργασιακό περιβάλλον, και δε δίνω δ ε κ ά ρ α. Είμαι τόσο self confident που δεν παίζει να μην τα καταφέρω, να μην επιβάλλω την παρουσία και τη δουλειά μου ΚΑΙ εκεί μέσα. Τέρμα ψωνισμένη; Παίζει… Τέρμα αδιάφορη; Κι αυτό. Πρώτος Σεπτέμβριος που δε με νοιάζει τόσο η δουλειά, έχουν γίνει τόσο εύκολα όλα.

Προβληματισμός: Αυτόν τον μαραθώνιο της δουλειάς γιατί τον ακολουθώ με τόση προσήλωση; Τι είναι αυτό που δεν αντιμετωπίζω face to face; Γιατί προσθέτω ολοένα και περισσότερες ώρες γαμημένης δουλειάς σε αυτό το εικοσιτετράωρο; Την αγαπώ αυτή τη δουλειά, την επέλεξα και τη γουστάρω, αλλά τόσο; Πιο πολύ κι από ‘μένα; Που θα πάει αυτό; Ή… που ΔΕΝ θα πάει; Τι θέλω από αυτή τη δουλειά; Ως πού φτάνει η φιλοδοξία μου; Υπάρχει καν; Ποιος είναι ο στόχος; Για τι, για π ο ι ο ν, θα ελευθέρωνα λίγο/ πολύ από το χρόνο μου; Πόσο είναι διατεθειμένη να ρισκάρω; Θα ακολουθούσα το δρόμο που θέλει στην Αθήνα όσους θέλουν να κάνουν κάτι περισσότερο (καλύτερο;); Είμαι έτοιμη γι’ αυτό; Ποια είναι η ερώτηση που φοβάμαι να ρωτήσω; Και τι θα γίνει μ’ αυτόν τον κόμπο στο στομάχι? Γαμώ, γαμώ, γαμώ!

I ‘m not making any sense, am I ? Sorry ‘bout that.

Μ' αυτά και μ' αυτά αποχαιρετώ τον Σεπτέμβριο - και υποδέχομαι το μήνα πριν το Νοέμβριο. Καλό μήνα!

16 comments:

kanataki said...

ρε συ
αυτό το γιατί είναι χειρότερο και από το αναπάντητο και βασανιστικό "πότε θα γίνω μάνα"!

Кроткая said...

μια χαρα νόημα βγάζεις, μην ανησυχείς.
τι αποφεύγεις και αντικαθιστάς, αυτό ψάξε.

november said...

@Τσαπερδόνα, δεν έχω τέτοιες απορίες.

@krot: ψάχνω. Ψάχνω και ψάχνομαι.

diastimata said...

Μια ώρα τώρα, διαβάζω, ξαναδιαβάζω, λέω να γράψω αυτό, το άλλο.
Με ξέκανες...
Δε γράφω τίποτα. Γιατί αν γράψω...

Ξέρεις εσύ!

november said...

@Διαστήματα, "Δε γράφω τίποτα."... έγραφε καθώς χτυπούσε τα πλήκτρα.

charlie alexandra said...

ta pragmata me tin allagi einai apla. i tha tin afiseis epitelous na erthei kai na se parasirei i tha se parasirei outos i allos. to mono pou allazei einai i diki sou aisthisi. stin proti periptosi niotheis oti serfareis. sti defteri oti pnigesai. xronia tora sou proteino to proto... o epilogos dikos sou. (oso gia ti douleia, ekei nomizo oti serfareis, gi'afto k afksanetai o xronos pou tis dineis sti zoi sou. an mi ti allo se sigginei akoma)

november said...

Charlie, μ' αρέσεις όταν γίνεσαι συμβουλευτική!

Good As You said...

γεια σου παλι απο μενα.. σου εύχομαι ΤΕΛΕΙΑ επαγγελματικη σταδιοδρομία στη νέα δουλειά......χμμμμ.. nice.. i like you...!

november said...

Καλώς τον! Good as u 2!

Μαριλένα said...

Kαντο τώρα που μπορείς.
Δούλεψε, εξοντώσου, κάνε το κεφι σου.
Αν από σένα δεν εξαρτάται κανείς, τι σε νοιάζει;

Σωστά πράττεις :)

...απλά, μ'αρέσει να ζω... said...

Για μια στιγμή μπερδεύτηκα! Νόμιζα ότι εγώ χτυπούσα, γεμάτη ερωτηματικά, το πληκτρολόγιο. Ξέρεις το κείμενο είχε λίγη από την μυρουδιά της ζωής μου.:) Γνώμη μου, ακολούθησε τις επιλογές σου και ο χρόνος θα δείξει. "Ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός", όπως λένε οι Τρύπες, αλλά σίγουρα ο καλύτερος κριτής.

Υ.Γ. Κάποτε, κάποιος, μου είπε ότι "Την απάντηση θα τη βρεις μόνο αν έχεις θέσει το ερώτημα. Πρόσεξε. Το σωστό, το κατάλληλο ερώτημα". Ελπίζω ν βοηθήσει. Να'σαι καλά!

november said...

... "σε καίει, σε σκορπάει και σε παγώνει"...

Ευχαριστώ! Αχ, αυτό το σωστό ερώτημα!

november said...

@μαριλενάκι, αν μη τι άλλο, "εξοντώνομαι"! Φιλιά!

UrbanTulip said...

Πως πάει η καινούρια δουλειά;
Πάντως, όταν πριν από 1-1,5 χρόνο που δούλευα σε άλλη δουλειά και κτυπούσα τρελλά 12ωρα, διερωτώμουν συνέχεια αυτά ακριβώς που λες. τώρα όμως, βλέπω οτι δεν υπήρχε λόγος.
Ο οργανισμός μας περνά φάσεις που έχει ανάγκη να κάνει κάποια πράγματα. πχ να δουλεύει πολύ, να μην δουλεύει και να ερωτεύεται, να μην δουλεύει με προσήλωση και απλά να περιμένει πως και πως το επόμενο ταξίδι. Είναι φάσεις. Και αμα τις αποδέχεσαι είναι η καλύτερη κίνηση!

november said...

Πάει σουπερ! Ωραίο περιβάλλον, ωραίοι άνθρωποι, νέοι άνθρωποι, ιδέες, brainstorming, φρέσκα μουτράκια, ζωή! Αύριο το σχετικό ποστάκι. Καλά πήγε, αλλά, να σου πώ; Και να μην πήγαινε... σε αυτή τη φάση δε με πολυνοιάζει. Είμαι σε εντελώς άλλο mood. Θα το έλεγα... ανοιξιάτικο!

Anonymous said...

Good post.