Monday, September 10, 2007

Μέρα - Λέρα




Καταλαβαίνεις ότι η μέρα σου θα πάρει το στραβό το δρόμο όταν:

1. Το υποσυνείδητο ξυπνητήρι σου έχει χαλάσει και σε ξυπνάει λίγη ώρα πριν αρχίσει η πρωινή σύσκεψη.
2. Στο γραμματοκιβώτιό σου βρίσκεις το εκκαθαριστικό της εφορίας το οποίο σε καλεί να πληρώσεις ένα αξιοσέβαστο ποσό
3. Στη Θεσσαλονίκη είναι σε εξέλιξη η Διεθνής Έκθεση, που σημαίνει μποτιλιάρισμα, στηθάγχη, έμφραγμα, εγκεφαλικό.
4. Ανοίγεις το ραδιόφωνο και πετυχαίνεις Him και το μέγα σουξέ Baby join me in death.
5. Δε βρίσκεις να παρκάρεις και αφήνεις το αυτοκίνητο σε ιδιωτικό πάρκινγκ που λόγω Έκθεσης ρουφά το μεδούλι των τίμιων εργαζόμενων.
6. Ο προϊστάμενός σου μάλλον έπαθε τα ίδια (1,2) αλλά εκείνος έχει τη δυνατότητα να ξεσπάσει (επάνω σου) και, φυσικά την αξιοποιεί.
7. Νομίζεις ότι στη δεύτερη δουλειά σου είχες ρεπό αλλά... νομίζεις. Δουλεύεις και μάλιστα πας να χτυπήσεις μεταμεσονύκτιες υπερωρίες.
8. Ο προπολεμικός υπολογιστής στο γραφείο σου δεν μπορεί να σηκώσει τα 65 νέα μηνύματα στο gmail και κολλάει λεπτό παρά λεπτό.
9. Κοιτάζεις έξω από το παράθυρο και συνειδητοποιείς ότι το φθινόπωρο είναι εδώ για να μείνει. Δηλαδή ξέχνας τα μπανάκια που είχες κανονίσει για το Σ/Κ.
10.Είναι Δευτέρα. Μήπως να έγραφα μόνο αυτό;

6 comments:

Μαριλένα said...

Δεν είναι κακές οι Δευτέρες.
Δεσ' το αλλιώς: έχεις φύγει από τη θλίψη της Κυριακάτικης βραδιάς.

Οσο για το φθινόπωρο, εχει μια δική του, ξεχωριστή γλυκύτητα.
Μ' αρέσει το φθινοπωρο.

Καλο απόγευμα να σου ευχηθώ και να σου στείλω ένα φιλί :))

november said...

Φιλί και 'μένα! Τελικά δεν ήταν τόσο άσχημα, όσο προδιαγραφόταν! Ευτυχώς. Καλή εβδομάδα!

Кроткая said...

υπάρχουν και χειρότερα: να είναι δευτέρα μετά από ένα μήνα διακοπές...

november said...

μμμ... έχεις κι εσύ τα δίκια σου...

Κώστας Μπούρης said...

Ξυπνάς το πρωί και βγάζεις βόλτα τον σκύλο σου στο πρώην στρατόπεδο Κόδρα στη Καλαμαριά. Ο σκυλάκος παίζει και μυρίζει, εσύ απολαμβάνεις τη φύση και τη μοναδική θέα του μπαλκονιού αυτού της Θεσσαλονίκης.
Έχεις συνηθίσει πλέον το γεγονός ότι ο πανέμοφος αυτός χώρος μένει αναξιοποιήτος. Έχεις συνηθίσει τα σκουπίδια και τις καπότες που πετούν οι ασυνείδητοι. Αφήνεσαι στα κελαιδίσματα των πουλιών και απολαμβάνεις τα παιχνίδια που κάνουν τα σύννεφα στον ορίζοντα. Η πόλη, ο Χορτιάτης, ο Όλυμπος... αφήνεσαι στις όμορφες εικόνες και στους ήχους των πουλιών. Σε όλα τα ωραία, αφού το μυαλό απορρίπτει τα άσχημα. Και ξαφνικά το φορτηγό του δήμου περνά σηκώνοντας σύννεφο σκόνη, ακολουθεί ένας εκσκαφέας. Ο θόρυβος καλύτπει το κελάιδισμα των πούλιών και σε επαναφέρει στην πραγματικότητα... κρίμα και ήταν ενα ακόμα όμορφο πρωινό

november said...

@ Κώστα, μια Δευτέρα μετά, αλλά... κάπως έτσι παραμένουν τα πράγματα!