Tuesday, May 29, 2007

Νέα γυναίκα, μόνη, ψάχνει… (Ι)


Το 1999, η επί τρία χρόνια συγκάτοικός μου τελείωσε τη σχολή της και έφυγε από το σπίτι. Την αποχαιρέτησα με λύπη, αλλά και με κάποια ανακούφιση, γιατί ο γκόμενός της ήταν ουσιαστικά ένας τρίτος συγκάτοικος. Πολύ καλό παιδί, διακριτικός μέσα στην αμηχανία του και πολύ ευγενικός, αλλά σε κάθε περίπτωση, ήταν ένας τρίτος άνθρωπος μέσα στο σπίτι μου που με εμπόδιζε από το να κυκλοφορώ με το βρακί, να βλέπω κρυφά στην τηλεόραση ηλίθιες σειρές και να κάνω μπάνιο επί δύο ώρες. Όταν λοιπόν η Μαριάννα και ο Νίκος έφυγαν, συνειδητοποίησα ότι μαζί τους παίρνουν και το μερίδιό τους στα έξοδα του σπιτιού και, αν ήθελα να τη βγάλω χωρίς να πεινάσω στο πανάκριβο διαμέρισμα, έπρεπε να βρω άλλη συγκάτοικο.
Η αγγελία ήταν σαφής: Συγκάτοικος φοιτήτρια ζητείται σε διαμέρισμα πλήρως επιπλωμένο στην Α. Τούμπα (… περί του διαμερίσματος), ενοίκιο 60.000 δρχ. Την πρώτη μέρα μου τηλεφώνησαν δύο κορίτσια. Η μία ήρθε στο σπίτι το πρωί της επόμενης. Μεγάλη σε ηλικία και εντελώς αταίριαστη (όταν είσαι 20 και φοιτήτρια, το 27 και νοσοκόμα είναι μεγάλη σε ηλικία και αταίριαστη). Ρώτησε αν η πόρτα ασφαλίζει καλά, αν οι μπαλκονόπορτες κλειδώνουν, αν με έχουν ληστέψει ποτέ και αν, σε περίπτωση που έμπαινε διαρρήκτης, υπήρχε τρόπος διαφυγής. Ήταν η πρώτη φορά που συνειδητοποίησα ότι πολλοί άνθρωποι μπορεί να φαίνονται κανονικοί, αλλά δεν είναι. Η δεύτερη κοπέλα, ήρθε το ίδιο απόγευμα. Ήταν πρωτοετής σε μια –δε θυμάμαι σε ποια- σχολή και ήταν από εκείνα τα άτομα που είτε περνούν είτε δεν περνούν από κάπου (μια σχολή, ένα σπίτι, μια δουλειά, έναν οποιοδήποτε χώρο), δεν τους θυμάται κανείς. Στα δεκαπέντε λεπτά που έμεινε στο σπίτι δεν κατάλαβα αν της αρέσει, αν θεωρεί ότι είναι μακριά, αν θέλει να μείνει – κατάλαβα ότι εγώ δεν ήθελα να μείνει. Την ώρα που έφευγε συνειδητοποίησα ότι τελικά η αναζήτηση συγκατοίκου δεν είναι και τόσο εύκολη υπόθεση. Λίγη ώρα αργότερα χτύπησε το κινητό μου. Η φωνή της κοπέλας ήταν ευχάριστη, φαινόταν πολύ κοινωνική και με αυτοπεποίθηση και, ήμουν σίγουρη ότι ήταν εμφανίσιμη. (παράξενο πόσα πράγματα καταλαβαίνει κανείς για τον άλλο και μόνο μιλώντας του για λίγη ώρα στο τηλέφωνο). Το ίδιο απόγευμα ήρθε στο σπίτι.
Άνοιξα την πόρτα και είδα την ίδια, τους γονείς της και μια ξαδέρφη της. Μου ζήτησε συγγνώμη για την κουστωδία, αλλά είχαν έρθει όλοι μαζί από τη Λάρισα να ψάξουν για σπίτι, γιατί έπρεπε οπωσδήποτε να μείνει κάπου σύντομα. Είχε περάσει στη Νομική! Η Μίνα ήταν πραγματικά ένα συμπαθέστατο πλάσμα και, όπως ακριβώς είχα μαντέψει! Όμορφη, φιλική, κοινωνική χωρίς να είναι προκλητική ή ανταγωνιστική. Πέντε λεπτά αφού μπήκαν στο σπίτι, η συμφωνία έκλεισε. Είχα βρει τη νέα μου συγκάτοικο και – πίστευα ότι - είχα σταθεί πολύ τυχερή!
- έχει και ΙΙ -

5 comments:

Anonymous said...

palie mou file noemvrie,
to blog sas einai to xamogelo mou...
epitrepste mou na anagennitho, na apoktiso kai pali ena username kai ena password, ena kainourio spiti kai tha eimai sindoma konta sas.
mexri tote,

diki sas

charlie alexandra

(min kolovarame kai de grafoume to part 2 omos!!!)

november said...

.... !!!! Charlie! Επιτέλους! Δεν έχω λόγια... περιμένω εναγωνίως!!!

diastimata said...

στο part 2, προφανώς, είναι όλα τα καλά. Εν αναμονή...

november said...

ανεβαινει αργότερα σήμερα... :)

charlie alexandra said...

etoimi ki eponimi pia....

grapse ki allo....

http://spiritsatcharlies.blogspot.com/