Tuesday, May 29, 2007

Νέα γυναίκα, μόνη, ψάχνει (ΙΙ)


Οι τρεις πρώτοι μήνες της συγκατοίκησής μου με τη Μίνα ήταν κάτι παραπάνω από καλοί: Βγαίναμε μαζί, μαγειρεύαμε, πηγαίναμε για ψώνια, λέγαμε τα γκομενικά μας. Ήταν ξεκούραση η συγκατοίκηση μαζί της και ταυτόχρονα διασκέδαση. Το μόνο της ελάττωμα ήταν ότι μιλούσε πολύ – πάρα πολύ, αλλά αυτό μου φαινόταν στην αρχή ασήμαντο και με αποσπούσε από άλλες, δύσκολες καταστάσεις που αντιμετώπιζα εκείνη την περίοδο. Γελούσαμε με το πόσο πολύ μοιάζαμε ως φυσιογνωμίες και ως χαρακτήρες, όσο περνούσε ο καιρός περισσότερο. Τόσο, που κάποια στιγμή έφτασαν να μας μπερδεύουν οι γνωστοί και οι φίλοι.
Τον πρώτο καιρό μου έλεγαν οι φίλοι που έπαιρναν τηλέφωνο στο σπίτι ότι «η συγκάτοικός σου έχει ίδια φωνή με τη δική σου» και «απαντάτε στο τηλέφωνο με τον ίδιο τρόπο». Δε μου φαινόταν παράξενο. Πολλές φορές όταν δυο άνθρωποι κάνουν πολύ παρέα επηρεάζεται ο ένας από τον άλλο στον τρόπο που λειτουργεί. Makes sense. Ένα απόγευμα την πήρα μαζί μου για καφέ με την παρέα μου. Η κριτική τους ήταν καταπέλτης. «Δε βλέπεις ότι σε αντιγράφει; Από τον τρόπο που μιλάς ως τον τρόπο που κουνάς τα χέρια σου, τις εκφράσεις του προσώπου σου, τα μαλλιά σου, τον τρόπο που περπατάς, φοράει τα ρούχα σου! Στ’ αλήθεια δεν το βλέπεις;». Όχι, δεν το έβλεπα.
Αντίθετα έβλεπα ότι ήταν φιλική με τον Α. όταν ερχόταν στη Θεσσαλονίκη και έμενε στο σπίτι. Πολλά Σαββατοκύριακα μάλιστα πήγαινε να μείνει στην ξαδέρφη της για να μας αφήσει μόνους. Και όταν δεν πήγαινε, μαγείρευε και μετά διάβαζε στο δωμάτιό της. Η Μίνα δεν είχε σχέση. Γούσταρε –έλεγε- κάποιον πίσω στη Λάρισα αλλά εκείνος ούτε που να τη φτύσει.
Ώσπου άρχισε να με κουράζει. Ήθελε να έρχεται παντού μαζί μου, ακόμη και στη σχολή, κατσούφιαζε που δεν μπορούσε να γίνει μέλος της παρέας μου. Δεν έκανε δικές της παρέες και κρεμόταν από μένα σε όλα. Ένιωθα σα να είχα ένα παιδί και, όταν έφευγα, δεν είχα που να το αφήσω! Ήταν πια ολόιδια μ’ εμένα, ένας κλώνος μου που κυκλοφορούσε μαζί μου. Το θέαμα ήταν γελοίο. Αποφάσισα να της μιλήσω αλλά με πρόλαβε η εξεταστική και το άφησα. Άλλωστε οι δρόμοι μας το καλοκαίρι θα χώριζαν προσωρινά.
Και τότε, το καλοκαίρι, η κατάσταση ξέφυγε. Με τον Α. είχαμε χωρίσει από το Μάιο. Η Μίνα, έμαθα αργότερα, του τηλεφωνούσε συχνά και του έστελνε μηνύματα. Είχε επιδιώξει μάλιστα να τον δει στην Αθήνα ένα Σαββατοκύριακο. Του την έπεφτε κανονικά. Το έμαθα πολύ καιρό αργότερα.
Το Σεπτέμβριο η εξεταστική μου έγινε μαρτύριο. Δε με άφηνε να διαβάσω, μιλούσε ακατάπαυστα για τον εαυτό της, πόσο καλά πέρασε το καλοκαίρι, που πήγε, τι έκανε – όλο το καλοκαίρι, με κάθε λεπτομέρεια. Άρχισα να την αποφεύγω, αλλά εκεί που είχαν φτάσει τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολο. Μετά την εξεταστική ξαναβρεθήκαμε με τον Α. Μου τα είπε όλα. Η συγκατοίκηση διαλύθηκε, τα μάζεψε και έφυγε. Νοίκιασε ένα σπίτι δυο δρόμους μακριά από το δικό μου και μου έστελνε μηνύματα συγγνώμης. Άρρωστο!

Ένα βράδυ Νοεμβρίου με πήρε τηλέφωνο. Μετά βίας άκουγα τη φωνή της. Μου είπε ότι αισθανόταν πολύ άρρωστη και έπρεπε να πάει στο νοσοκομείο. Αμέσως πήρα το αυτοκίνητο και πέρασα να την πάρω από το σπίτι της. Φτάσαμε στο ΑΧΕΠΑ γύρω στα μεσάνυχτα, εκείνη να ουρλιάζει από πόνο, έλεγε ότι την πονούσε η κοιλιά της. Οι γιατροί ανησύχησαν για εξωμήτριο, την περιέλαβαν στις εξετάσεις. Μας άφησαν να φύγουμε γύρω στις τέσσερις το πρωί, όταν οι εξετάσεις δεν είχαν δείξει το παραμικρό και σιγουρεύτηκαν ότι όλα είναι εντάξει. Όλα; Αυτό που ακολούθησε το θυμάμαι με κάθε λεπτομέρεια. Οδηγώ ζαλισμένη στη Λαμπράκη προς το σπίτι. Στο φανάρι της Περραιβού ψιθυρίζει: - «Ψέματα το έκανα» - ... – «Ήθελα να δω πως θα αντιδρούσες αν μου συνέβαινε κάτι. Τώρα ξέρω πως σε νοιάζει και μπορεί να ξανακάνουμε παρέα. Αν θέλεις έρχομαι πάλι να μείνουμε μαζί». Έφτασα στα πρόθυρα του εγκεφαλικού. Ψύχραιμη, οδήγησα ως το σπίτι της, την άφησα στην είσοδο και της ζήτησα να μην ξανασχοληθεί μαζί μου γιατί θα αναγκαζόμουν να επικοινωνήσω με τους γονείς της.

Στα πέντε χρόνια που έμεινε στη Θεσσαλονίκη, η Μίνα δεν έκανε σχέση με άντρα – κανενός είδους σχέση. Βρήκε μια συμφοιτήτριά της και κόλλησαν οι δυο τους. Πριν από τρία χρόνια επέστρεψε στη Λάρισα. Έπιασα δουλειά και δεν επιχείρησα ξανά συγκατοίκηση.

9 comments:

Anonymous said...

τον οκτώβρη φεύγει ο συγκάτοικος μου...μετά από 5 χρόνια ζωής στο ίδιο σπίτι...με γέλια-κλάματα-βρισιές και ατελείωτες νυχτερινές βόλτες...και όσο το σκέφτομαι...αδυνατώ να υπάρξω..όσο κι αν το θελήσω...

μερικές φορές η τυχή παίζει μυστήρια παιχνίδια...

november said...

περίεργο που το λες αφρέ, γιατί καμιά φορά αναπολώ τις καλές μέρες με τη Μίνα. Όσο κι αν μου στοίχισε στο τέλος, δε μπορώ να μην παραδεχτώ ότι πέρασα μια πολύ πολύ καλή περίοδο μαζί της - τόσο καλή που τη θυμάμαι συχνά με νοσταλγία!

tsimpouka said...

...

diastimata said...

Με διαλόγους και λίγο τράβηγμα, κανα - δυο μαχαίρια κι ένα πετ στην κατσαρόλα, μια χαρά θρίλερ θα γινότανε.

Υ.Γ. Σε αδίκησα σήμερα.

november said...

@diastimata. άλλος είναι ο μετρ στα θρίλερ - σαπουνόπερες!

ANemos said...

Εφιάλτης!

charlie alexandra said...

1on enistamai gia tin elleipsi ton vromikon leptomerion pou standard ipirksan
2on sigatoikisi sucks xeirotera ki apo psari meta apo kapoion kairo.

november said...

@anemos: και δεν τα έγραψα και όλα
@charlie: Πόσα ξέρεις, πόσα ξέρεις..

Τ said...

Ωραία αφήγηση