Στο νησί τις γαλάζιες νύχτες

Για κάποιο λόγο που μόνο η ίδια ξέρει, η μοίρα με έχει ρίξει πολλάκις στα ίδια νησιά. Δηλαδή έχω επισκεφθεί τουλάχιστον πέντε νησιά πάνω από δύο φορές το καθένα. Σε αυτές τις περιπτώσεις, πάντα την πρώτη φορά περνάω καταπληκτικά και τη δεύτερη ξενερώνω εντελώς. Ξεχώρισα τρεις χαρακτηριστικές περιπτώσεις:

Κέρκυρα, 1995, εξωσχολική εκδρομή με συμμαθητές (πολλούς, είκοσι συνολικά): Κάπου στα τέλη Ιουνίου, αμέσως μετά τις εξετάσεις της β’ Λυκείου φτάνουμε στο ξενοδοχείο, στο Κανόνι. Πετάμε τις αποσκευές στα δωμάτια και βγαίνουμε στην πισίνα. Το πάρτι έχει μόλις αρχίσει - και τελειώνει πέντε μέρες μετά. Η Μαρία ερωτεύεται το Μάριο, έναν Κερκυραίο και η εξ αποστάσεως σχέση τους κρατάει δύο χρόνια. Μετά η Μαρία πέρασε στο πανεπιστήμιο. Ο Κώστας – ο γνωστός, του προηγούμενου ποστ – εξομολογείται τον έρωτά του στην Κ. Η Κ. γελάει, του δίνει ένα φιλί και του λέει ότι είναι επιπόλαιος και είναι κρίμα να χαλάσουν την παρέα τους. Ακόμη κάνουν παρέα και τα πίνουν στην Παύλου Μελά κάποια ωραία βράδια.

Κέρκυρα, 2000, διακοπές με τον Σ. Έχουμε εντοπίσει στο ίντερνετ ένα καταπληκτικό ξενοδοχείο στο κέντρο της πόλης, είναι όμως ακριβό. Το κλείνουμε για τρεις βραδιές και συμφωνούμε για τις υπόλοιπες ημέρες να νοικιάσουμε δωμάτιο κάπου φθηνότερα. Την τρίτη μέρα ακούει στη θέση του ονόματός του, ένα άλλο. Με παρατάει στην Κέρκυρα και φεύγει. Δεν προλάβαμε να νοικιάσουμε άλλο δωμάτιο.

Σύρος, Ιούλιος 2002, τετραήμερο με τον Α. Όλη μέρα κολυμπάμε στο «δελφίνι» και το απόγευμα ξεποδαριαζόμαστε στην Ερμούπολη και στα στενά της Άνω Σύρας. Το βράδυ μας βρίσκει κομμάτια και το 24ωρο δε σηκώνει νυχτερινή έξοδο. Από τη βεράντα βλέπουμε να ανατέλλει στις 11 η πανσέληνος. Μας βρίσκει να παίζουμε χαρτιά, ως τις 4 το πρωί.

Σύρος, Σεπτέμβριος 2002, επαγγελματικό ταξίδι. Με μια συνάδελφο καθόμαστε στο ίδιο ταβερνάκι, στην Άνω Σύρα. Ο Α. δεν είναι καν στον κατάλογο του κινητού μου.

Χανιά, 2001, διακοπές με τον Α. – πάλι. Τον δεκαπενταύγουστο κοντοστεκόμασε σε ένα πανηγύρι. Ανεβαίνει στην εξέδρα και τραγουδάει μια μαντινάδα.

Χανιά, 2005, τριήμερο μόνο για κορίτσια με την Ο. Σπάω τον όρκο και παίρνω τηλέφωνο τον Α. Έχει παντρευτεί, έχει ήδη έναν γιο και περιμένει δεύτερο. Με σκέφτεται, θέλει να με δει. Εγώ δε θέλω πια.