Παιχνιδάκι

Ανταποκρίνομαι στην πρόσκληση της Τουλίπας και (αντι)γράφω:

(Στο απόσπασμα ο Κα, Τούρκος ποιητής και πολιτικός εξόριστος που έχει επιστρέψει στην Τουρκία, περιγράφει στον Λατζιβέρτ τί σκεφτόταν όταν ζούσε στη Γερμανία και εστίαζε την προσοχή του σε έναν Γερμανό, στο δρόμο).

«Αυτό που είχε σημασία, δεν ήταν οι δικές μου σκέψεις γι’ αυτόν – προσπαθούσα να φανταστώ τι σκεφτόταν εκείνος για ‘μένα, για να δω με τα δικά του μάτια την εμφάνισή μου, τα ρούχα μου, τις κινήσεις μου, την περπατησιά μου, την ιστορία μου, από πού ερχόμουν και πού πήγαινα, ποιος ήμουν. Ήταν πολύ δυσάρεστο αυτό το συναίσθημα, αλλά μου είχε γίνει συνήθεια. Όχι πως ένιωθα ταπεινωμένος, καταλάβαινα όμως γιατί ένιωθαν ταπεινωμένα τα αδέλφια μου…»

(Άντε, και λίγο ακόμη:)

«Τις πιο πολλές φορές δεν είναι ο Ευρωπαίος που μας περιφρονεί. Κοιτάζοντας εμείς αυτόν, περιφρονούμε τον εαυτό μας. Δε μεταναστεύουμε μόνο για να γλιτώσουμε από την τυραννία του σπιτιού μας, αλλά και για να φτάσουμε στα βάθη της ψυχής μας».

Ορχαν Παμούκ – «Χιόνι», Εκδόσεις Ωκεανίδα

Οι περισσότεροι έχετε παίξει, άρα όποιος θελει... παίρνει σκυτάλη!