Τρίχες

Τα χέρια του Σταύρου είχαν πάρει φωτιά. Μαζί και το δέρμα του κεφαλιού μου από το πιστολάκι που κρατούσε στα χέρια του . «Ρε Σταύρο, με καις, δε θα μου μείνει πέτσα στο κεφάλι για να συγκρατεί τις τρίχες! Άουτς!».

- «Ουφ, άσε, άσε Νοέμβριε, είμαι πολύ, πολύ προβληματισμένος. Έχω μεγάλο άγχος...».

-«Γιατί αγόρι μου, τι σου συμβαίνει;», ρωτώ αφελώς και πολύ ανήσυχη για το μέλλον του τριχωτού της κεφαλής μου.

-«Να... να, με όλα αυτά που συμβαίνουν. Τα έχω συνδυάσει και με αυτά που ακούγονται για το μέλλον και δε μπορώ να κλείσω μάτι τα βράδια».

Οι σκέψεις στο κεφάλι μου έτρεχαν με την ταχύτητα του φωτός. Ακόμη και ο Σταύρος, που για ΣΚ στην Κοζάνη παίρνει μαζί του 4 ζευγάρια παπούτσια «για να βρίσκονται» και γκριζάρει τον κρόταφο (στα 26 του) για μεγαλύτερη γοητεία , ταρακουνήθηκε με τα όσα συμβαίνουν στην ελληνική κοινωνία. Άρα η κρίση είναι ασύλληπτα μεγάλη, και μάλιστα η κατάσταση πρέπει να έχει επιδεινωθεί τις τελευταίες τέσσερις ημέρες διότι ως την Κυριακή, ο Σταύρος οργάνωνε ταξιδάκι στην Αθήνα με βαριά καρδιά: Δε θα κατάφερνε να πάει στο Γκάζι μήπως τον πετύχει εκεί μια φίλη του που δε θα ήξερε ότι είναι εκεί.

Πριν προλάβω να αρθρώσω λέξη (λογω συνωστισμού σκέψεων στο κεφάλι), με πρόλαβε: «Ειλικρινά, σκέφτομαι ότι για να σώσω τον πλανήτη, πρέπει να πάρω υβριδικό αυτοκίνητο και να κάνω ανακύκλωση».

-... Ε;

-«Καλά, δεν έχεις ακούσει τίποτα;» Πφφφ, πού να μην ήταν και η δουλειά σου! Δηλαδή, συγ-γνώ–μη, δεν ξέρεις ότι το 2012 θα πέσει επάνω στη γη ένας άλλος πλανήτης που...

-Αστεροειδής μήπως;

-Whatever! Θα πέσει και θα μας καταστρέψει! Άσε που όλες οι προφητείες λένε ότι το τέλος του κόσμου θα έρθει το 2012. Νομίζω ότι όλα αυτά έχουν βάση... είναι συμβολικά! Κι εμείς καταστρέφουμε τον πλανήτη και εκείνη τη χρονιά θα του δώσουμε το τελειωτικό χτύπημα!

-Θέ μου, η Θεσσαλονίκη δε θα δει ποτέ μετρό... το 2012 παραδίδεται η κύρια γραμμή... Αουτς, πρόσεχε ρε Σταύρο!

Memorial

- Σήμερα κλείνουμε ένα χρόνο και ήθελα να σε ακούσω.

Το είχα σκεφτεί τις προηγούμενες ημέρες αρκετές φορές. Ένας χρόνος χωρίς τον Π.
Μου λείπει, μου λείπει πολύ. Μου λείπει η αίσθηση της συντροφιάς και της οικογένειας που ένιωθα κοντά του, μου λείπει η ασφάλεια της μακροχρόνιας σχέσης, μου λείπει το αξεπέραστο χιούμορ του, το σπίτι μας, τα σχέδια και οι συζητήσεις για το όνομα της κόρης που θα κάναμε. Μου λείπει ο φίλος μου, μου λείπει πολύ και τον αγαπώ πιο πολύ από οικογένεια. Αλλά ο «γκόμενος» όχι, δε μου έχει λείψει. Εκεί, «μανάρι μου, τα κάναμε σαλάτα».

Το ήξερα από τότε, ότι δεν ήμουν εγώ για να είμαι μόνη μου. Δε μου αρέσει η ζωή ως single, το ξέρω πια καλά. Θέλω τον άνθρωπό μου, θέλω να είναι ένας και να μοιραζόμαστε τις μέρες μας. Κι αυτό, το ξέρω πια, ότι δεν έχει σχέση με ανασφάλεια. Για πρώτη φορά, πριν αφήσω το «κλαδί» της σχέσης μου, δεν πιάστηκα από ένα άλλο, ένα νέο. Και έμεινα μόνη μου, όχι επειδή ήθελα, επειδή έτυχε (δεν έτυχε. Απέτυχε). Όμως, έμαθα ότι τελικά δε μου αρέσει να είμαι μόνη μου. Δε με ενδιαφέρει καθόλου.

Χθες, όταν κλείσαμε το τηλέφωνο δε μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου για πολλή ώρα.

Διάβολε, πότε πέρασε ένας χρόνος; Θα λείψεις πολύ από τη ζωή μου.

Status: November is time to make some plans.

They said I would never remember

Status: November is gone. Let us welcome Fu***** December.

Κατοχικό σύνδρομο

Γιάννης: Ξέρεις ποιο είναι το μεγαλύτερο λάθος που κάνω πάντα και που έκανα κι αυτή τη φορά;

Νοέμβριος: ...

Γ: Που δεν της είπα από την αρχή τί με ενοχλεί. Γνωρίζεις ρε παιδί μου εσύ έναν γκόμενο. Περνώντας χρόνο μαζί του, βλέπεις πράγματα που στην αρχή δεν είχες προσέξει, αλλά σε ενοχλούν. Για παράδειγμα, έχει τη φωτογραφία της πρώην του στο κομοδίνο ή είναι ακατάστατος, οτιδήποτε! Τι κάνεις; Του το λες με τρόπο ή χωρίς! Κι αν δεν κάνει κατι γι’ αυτό, φεύγεις!

Ν: Μμμμ... νομίζω ότι το πρόβλημά της ήταν λίγο πιο περίπλοκο... από εκείνα που μόλις τα διαπιστώνεις εξαφανίζεσαι, γιατί δεν αλλάζουν. Δε μένεις ένα χρόνο περιμένοντας να αλλάξει... και της μίλησες δεκάδες φορές.

Γ: Είναι που δε θέλω να πληγώσω κανέναν. Να’ ταν άλλος, θα είχε εξαφανιστεί. Αλλά πού να φανταστώ ότι θα αρχίσει να ψάχνει τα τηλέφωνά μου, να με αγριοκοιτάζει μόλις μιλήσω σε άλλη γυναίκα, σε μια συνάδελφο. Η ζήλια της ήταν αρρωστημένη!

Ν: Η τύπισσα πίστευε ότι της ανήκεις. Εσύ φταίς που την άφηνες να το πιστεύει...

Γ: Άσε μας ρε Νοέμβριε! Εσύ δεν είσαι που σε χάσαμε για χρόνια επειδή ο δικός σου δεν άντεχε στη σκέψη να σου τηλεφωνεί κανείς;

Ν: ...

Status: November is 30 years old, and counting

Madame Butterfly

Το κορίτσι πίσω από τον πάγκο του φαρμακείου με κοίταζε σαν υπνωτισμένο. Γυρνώντας το κεφάλι μου προς το μέρος της, ανοιγόκλεισα τα μάτια μου, αποκαλύπτοντας την πρασινοκίτρινη απαστράπτουσα σκιά που κάλυπτε τα βλέφαρα. Είμαι σίγουρη ότι προκάλεσα έναν τυφώνα κάπου στην Κίνα, μόνο με το πετάρισμα των κατάμαυρων, τεράστιων, γυριστών βαμμένων βλεφαρίδων μου. «Δεν είμαι η βασίλισσα του καρναβαλιού», απολογήθηκα με δυσκολία καθώς τα χείλη μου είχαν κολλήσει από την γενναία ποσότητα γκλος. Άντε να εξηγήσεις γιατί κυκλοφορείς πρωί πρωί βαμμένη χειρότερα από νύφη.

Status: November thinks maybe we should skip November this year. Let's go straight to Christmas, no?

The plot

Είναι νομοτελειακό κι ας το έχουν αποστηθίσει όλες οι περσόνες του σταρ σύστεμ. Το σύμπαν πλέκει συνωμοσίες. Ο βασικός κανόνας είναι να σου πηγαίνουν όλα στραβά ταυτόχρονα ή το αντίθετο. Οτιδήποτε μέτριο και γύρω από αυτό είναι βαρετό.

Είναι σαν τη ιστορία της φίλης μου της Κατερίνας. Για 10 χρόνια η ζωή της ήταν μια μετριότητα. Μέτριος γκόμενος, μέτρια δουλειά, μέτριοι στόχοι, χλιαρή καθημερινότητα. Μέσα σε ένα χρόνο ήρθαν τα πάνω κάτω. Από πάνω έκατσε η μαύρη πλευρά. Μαύρισε το σύμπαν, όμως: Τον μέτριο γκόμενο διαδέχτηκαν οι χειρότεροι, η μέτρια δουλειά πέρασε κρισάρα, η μέτρια καθημερινότητα έγινε Γολγοθάς και η Κατερίνα λίγο πριν τα 30 ήταν στο κατώφλι της Σταυρούπολης. (Για τους μη Θεσσαλονικείς, στη Σταυρούπολη έχει ένα νοσοκομείο, στο οποίο σου φοράνε άσπρη ρόμπα ανάποδα, με δεμένα στην πλάτη τα μανίκια. Got it?). Και μετά, πάλι μέσα σε λίγες μέρες (περίπου 90), η άσπρη πλευρά πήρε τη ρεβάνς. Ήρθε ο έρωτας που θα κρατήσει για πάντα, ήρθε η επαγγελματική επιτυχία και όλα όσα ακολουθούν αυτών. Η ευτυχία, ώσπου να γίνει κι αυτή μετριότητα. Ή να μη γίνει ποτέ.

Αυτές οι τούμπες, λένε, κάνουν τη ζωή μας ενδιαφέρουσα. Μμμμ, ναι, την κάνουν. Και προκαλούν μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια. Και όταν τις έχεις περάσει, το βλέμμα σου αρχίζει να προδίδει την ηλικία σου.

Status: November is in love. Fuck!



love is these blues and I'm singing again

Vedran

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Πρέπει να σε βαφτίσω κάπως γιατί μου κανει ηλίθια η προσφώνηση. As from now, είσαι... χμμμ... ο Vedran. (Θα σου εξηγήσω άλλη φορά, γιατί σε λένε έτσι),

Λοιπόν, Vedran, απόψε έφυγα από το γραφείο δέκα λεπτά μετά τα μεσάνυχτα. Μπορεί να έχω να σου γράψω καιρό, αλλά σε αυτό το επίπεδο τίποτα δεν έχει αλλάξει: παραμένω βρικόλακας. Βγαίνοντας στο δρόμο, συνειδητοποίησα ότι, ναι, ζω σε μια «άδεια πόλη». Το κλισέ έγινε εικόνα και στο κέντρο της άδειας Θεσσαλονίκης κυκλοφορούσαμε εγώ, 10 αδέσποτα και άλλοι 10 αδέσποτοι. Οι υπόλοιποι 50, δεν ήταν αδέσποτοι, τους είχαν μαντρώσει στο London, το οποίο πιθανότατα τους είχε τάξει τζάμπα strawberry daiquiri, ή μοίραζε καπελάκια με λογότυπο μπύρας.

Στο αυτοκίνητο, το οποίο δυσκολεύτηκα πολύ να θυμηθώ πού είχα παρκάρει, με περίμεναν δύο εκπλήξεις: Η δυσάρεστη έκπληξη ήταν το διαφημιστικό στον δεξί προφυλακτήρα. Ρε φίλε, αφήνεις που αφήνεις τη μ****ία στο αμάξι, γιατί να πρέπει να κάνω τον κύκλο του αυτοκινήτου βρίζοντας (κάν’το λίγο εικόνα αυτό) για να το πάρω; Βαλ’το στον υαλοκαθαριστήρα του οδηγού! Η ευχάριστη έκπληξη ήταν ότι ΔΕΝ είχα κλήση δημοτικής αστυνομίας, for a change. Άκου τώρα παράδοξο: σήμερα ούτε οι αδέκαστοι δημοτικοί αστυνομικοί δεν έκαναν τον κόπο να αφήσουν χαρτάκι, και άφησε το θέατρο τάδε.

Οι πρατηριούχοι (δεν πηδάω από θέμα σε θέμα, θα καταλάβεις ότι όλα έχουν τη συνέχειά τους), είναι παρανοϊκοί, αν νομίζουν ότι θα πιστέψω πως για όλα φταίνε τα (2 συνολικά στη χώρα) διυλιστήρια. Και θα πρέπει να μου εξηγήσουν (να μην το ξεχάσω αύριο) ΓΙΑΤΙ το βενζινάδικο στην Αγίου Δημητρίου (aka στο ΚΕΝΤΡΟ της πόλης), είχε τιμή αμόλυβδης σήμερα 1,29 και 9, δηλαδή 1,3! Τόσο, ούτε στην εθνική Θεσσαλονίκης – Αθήνας στο ύψος της Λαμίας δεν κάνει, που είναι κεδροσκόποι διότι πέφτουμε στην ανάγκη τους. Έτσι λοιπόν, παρά τα 16 χμλ που έγραφε ο υπολογιστής ταξιδιού ότι μπορώ να κάνω με τη βενζίνη μου, αρνήθηκα να υποκύψω στον εκβιασμό και έφτασα στο σπίτι με την ψυχή στο στόμα.

Ξέρω ότι σκέφτεσαι πως είμαι μια στριμμένη που γκρινιάζει και της φταίνε όλα. Σε πληροφορώ ότι η διάθεσή μου είναι εξαιρετική, κυρίως επειδή την Παρασκευή τα μεσάνυχτα θα αρχίσει το δεύτερο δεκαήμερο της άδειάς μου και θα τη βγάλω ανάσκελα στις παραλίες. Και, μπορεί να την έχω φάει στη μάπα όλο το χρόνο και να μη θέλω να την ξαναδώ μπροστά μου για τουλάχιστον ένα μήνα, δεν μπορώ να μην παραδεχτώ ότι η Θεσσαλονίκη είναι μια κούκλα όταν λείπουν όλοι και με αφήνουν μόνη.

ΥΓ: Ξέρεις ότι στη δουλειά μου, δύο πράγματα επιβάλλεται να γνωρίζεις να κάνεις, γιατί θα σου χρειαστούν οπωσδήποτε: να καπνίζεις και να βρίζεις. Το τσιγάρο είναι χαλαρωτικό και το βρίσιμο εκτονωτικό. Μολονότι πιστεύω ότι το δεύτερο το κατέχω σε κατηγορία λιμενεργάτη (no offence guys, ειλικρινά θαυμάζω τη φαντασία στο μπινελίκι), σήμερα η Δέσποινα χρησιμοποίησε μια βρισιά που τη βρήκα πολύ χαριτωμένη, μια κοριτσίστικη βρισιά. Είπε: «Γαμίδια στα κεραμίδια» και πολύ το θαύμασα, θα το λέω κι εγώ!

ΥΓ 2: Ααααα! Πάρε και λίγες φωτογραφίες από κάτι Σαββατοκύριακα που έχω ξεκλέψει από 'δω και από εκεί.

Status: November is walking on sunshine.

lazy summer days

Με μάλωνε ο φίλος μου ο Παντελής χθες το βράδυ: «το έχεις εγκαταλείψει το blog, είσαι απαράδεκτη, τι θα γίνει με το Νοέμβριο»; Ο Νοέμβριος... ούτε να το ήξερα πόσο κομβικός θα ήταν ο περσινός Νοέμβριος όταν διάλεγα την υπογραφή μου ως blogger. Σαν απότομη τραχιά ανηφόρα, όταν έχεις συνηθίσει να τσουλάς σε πάγο με κατήφορο, γλυκά και απαλά. Και όλα από εκεί κι έπειτα. Λες και ξαφνικά άλλαξε ο αστρολογικός χάρτης μου και ήρθε και μπαστακώθηκε ο πιο γκαντέμης πλανήτης (δεν ξέρω ποιος είναι) πάνω από τη μέρα που γεννήθηκα. Δε θα μπω σε λεπτομέρειες για τα όσα συνέβησαν, σε επαγγελματικό και προσωπικό επίπεδο, δεν έχει σημασία εξάλλου. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι είμαι σχεδόν πίσω. As good as new. Με νέους στόχους, νέες ελπίδες και λίγο πιο ήρεμη. Με πολλούς νέους ανθρώπους γύρω μου και με φρέσκες, υπερπολύτιμες εμπειρίες. Χαίρομαι γιατί παρά τα όσα συνέβησαν, δεν παραχώρησα ποτέ την περηφάνια και την αξιοπρέπειά μου. Κι αν τα βράδια ήταν δύσκολα, αυτό το ξέρουμε εγώ και το μαξιλάρι μου. Που το πέταξα και πήρα καινούργιο.

November is about to enjoy some lazy summer days before going to battle again. Cooler this time. I’m coming, baby…

Fuck You

So, fuck you anyway

A tired mind’s thoughts

1.Τι καλά που φέτος είχαμε άνοιξη! Μήπως να της έλεγε κάποιος να μας ξεφορτώνεται, σιγά – σιγά; Οι παραλίες περιμένουν.
2.Super τα σκηνικά με τη βενζίνη. Περίμενα να «φουλάρω» για μια ώρα στην ουρά, στην ΕΚΟ πριν τα «Πράσινα Φανάρια». Καφεδάκι, μουσικούλα στο αυτοκίνητο... Σχεδόν στεναχωρήθηκα όταν έφτασε η σειρά μου. Πότε θα ξαναβρώ τόσο ελεύθερο χρόνο (με καλή δικαιολογία); - Μεγάλη πίκρα επίσης το «58 Ευρώ, κοπελιά» που μου είπε ο κατάκοπος – πλην ευτυχισμένος- πρατηριούχος. Κάποτε γέμιζα με 42 – και δεν εννοώ πολύ παλιά.
3. Τα 12 προσκλητήρια σε γάμους σε βαφτίσεις που έχουν φτάσει στο σπίτι, δύο πράγματα σημαίνουν: α. Οι φίλοι μου παντρεύονται και κάνουν παιδιά (ο συνειρμός, δικός σας) και β. Πώς θα γίνει να πηγαίνω και στις κοινωνικές εκδηλώσεις και στις παραλίες ταυτόχρονα; (ο ευρών τη λύση αμοιφθήσεται).
4. Η πλατεία Μοριχόβου, στα Λαδάδικα, άλλαξε, λέει, όνομα. Λέγεται Πλατεία Εθνικών Ευεργετών. Εγώ και η γενιά μου πάντως, την ξέρουμε ως «η πλατεία που ήταν το Βερίκοκο» – παρακμιακό κλαμπ για τους μη Θεσσαλονικείς, και εσχάτως ως «Η πλατεία που είναι τα Κιούπια» – καταπληκτικό φαγητό, να πάτε. Για τα Λαδάδικα μιλάμε... και πάνω που είχαμε μάθει πώς λέγεται η πλατεία! Άχρηστη (;) πληροφορία: Το... έργο τέχνης (δεν είναι υπόστεγο, είναι έργο τέχνης) που κοσμεί το κέντρο της πλατείας, είχε κοστίσει στην Πολιτιστική Πρωτεύουσα 80.000.000 δραχμές. Σε δραχμές πλήρωναν το ’97, κάντε και έναν υπολογισμό!
5. Τι θα γίνει, θα πληρώσετε καμιά εφημερία στους γιατρούς; (υπάρχει προσωπική σκοπιμότητα πίσω από το ερώτημα).
6. Μεθαύριο θα έρθουν στη Θεσσαλονίκη εκπρόσωποι της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Διαστήματος. Ψάχνουν, λέει, για αστροναύτες. Ωραία, έχουν έρθει στη σωστή πόλη! Από αιθεροβάμονες , άλλο τίποτα. Θα τους περάσω στη ζούλα χαρτάκι με ονόματα. Μήπως τους ξεφορτωθούμε εμείς (λέμε τώρα).
7. Είμαι επάνω στο power wave (μηχάνημα αεροβικής γυμναστικής) και τρέχω. Ο ιδρώτας κυλάει τόσο που μουσκεύει τη μοκέτα. Η αναπνοή μου κόβεται, νομίζω θα σωριαστώ. Και ο γυμναστής φωνάζει: «Έλα τώρα Νοέμβριε, μην κάνεις σαν κουτάβι, μπορείς ακόμη λίγο», αλλά εγώ δε μπορώ, μόνο που δεν έχω ανάσα να το πω και συνεχίζω να τρέχω... ώσπου νομίζω (σχεδόν ελπίζω) ότι θα πάθω εγκεφαλικό και θα μείνω στον τόπο... αλλά ούτε αυτό γίνεται, και συνεχίζω. Και έχω άλλα τέσσερα λεπτά. Ξέρεις τι είναι τέσσερα λεπτά στο power wave; Είναι σαν... 57 και σήμερα για την άδεια! Got it?

Status: November μισεί το γκρί χρώμα. Καθόλου περίεργο που ήταν το αγαπημένο σου.

Στη φωτό διακρίνομαι στο βάθος. Να τρέχω.

Γυμνή

Το φύλλο συκής έχει πέσει. Το 'χασα και δε μπορώ να το βρώ.

Αλλά πάλι, τίποτα δεν είναι μυστικό αν το ξέρουν περισσότεροι από έναν.

Σκέφτηκα να πατήσω το delete και ο Νοέμβριος να γίνει παρελθόν.

Μπα. Δε θα κάνω σε κανέναν τη χάρη.

Stories of a single

Καιρό τώρα ήθελα να ξεμπερδέψω με την υποχρέωση. Φίλος μου δικηγόρος – από τους καλύτερους πανελληνίως-, με είχε εκπροσωπήσει σε ένα πολύ σημαντικό δικαστήριο, χωρίς να μου πάρει δραχμή. Του έστειλα μεν μια επώνυμη γραβάτα ως δώρο στο γραφείο, είχα υποσχεθεί όμως –κατόπιν επιμονής του- και ένα τραπέζι ή ένα ποτό.

Το ρεπό μου ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία και τον πήρα τηλέφωνο ήδη από την αρχή της εβδομάδας. Την προηγούμενη της συνάντησής μας, μου τηλεφώνησε και με ρώτησε αν νηστεύω. Είπα όχι και το ξέχασα γιατί εκείνη την ώρα ο υπουργός έκανε δηλώσεις για την τηλεματική στον ΟΑΣΘ. Το βράδυ βρήκα mail στο inbox: «Αύριο θα σου μαγειρέψω στο σπίτι μου. Φέρε το κρασί – καλύτερα να είναι λευκό».

Ότι ο (ας τον πούμε) Φάνης με γούσταρε, το είχα καταλάβει. Επίσης ήξερα ότι ο Φάνης γούσταρε ο,τι θηλυκό κινείται σε ακτίνα χιλιομέτρου και αυτή ήταν η αιτία που έκανε τρεις αποτυχημένους γάμους σε δύο από τους οποίους είχε και παιδιά, το μικρότερο 2 ετών. Όλα αυτά πριν κλείσει καλά καλά τα 40. Όταν το επόμενο πρωί πήρα να του πω ότι «κάτι μου έτυχε», με πρόλαβε λέγοντας ότι είχε ήδη μαγειρέψει και περίμενε το κρασί.

Το ραντεβού ήταν το μεσημέρι. Οπλίστηκα με ο,τι χιούμορ μου έχει απομείνει, πήρα το κρασί που έφερε ένας φίλος από τη Γαλλία τα Χριστούγεννα και ήταν ανέγγιχτο στο ψυγείο, και πήγα.

Ομολογώ ότι ο Φάνης μένει στο, ανεκτίμητης αξίας, σπίτι των ονείρων μου. Αν μου έλεγαν ποτέ να διαλέξω ένα σπίτι να μείνω, θα διάλεγα αυτό, στη συγκεκριμένη περιοχή, ακριβώς όπως το είδα. Χωρίς το Φάνη μέσα.

Επίσης ομολογώ ότι τα δύο φαγητά, οι σαλάτες και τα συνοδευτικά ήταν καλύτερα από πολλά που έχω δοκιμάσει σε ακριβά εστιατόρια. Ήταν ευγενικός. Με ξενάγησε στο σπίτι των ονείρων μου, φάγαμε συζητώντας, πλύναμε τα πιάτα και…

Η κωμωδία άρχισε όταν, μαζί με τον καφέ, ο Φάνης –που δεν είναι ακόμη 40- άρχισε να μου παίζει βιολί. Είναι λάτρης της Βυζαντινής μουσικής, έχει υπέροχη φωνή και τραγουδάει βαθιά και εκπληκτικά. Μαζί με το βιολί, λοιπόν άρχισε και να τραγουδάει… τραγούδια που αν τα άκουγε η μαμά μου θα τον ερωτευόταν για πάντα. Κάτι για τα μάτια μου που είναι σαν το Αιγαίο και τέτοια… με τρόμο συνειδητοποίησα ότι τριγύρω στο χώρο βρισκόταν ένα ακορντεόν, ένα ούτι, μια κιθάρα και ένα όργανο ακόμη που δε θυμάμαι πως το λένε… περιττό να πω ότι άκουσα σουπερ χιτς από όλα τα όργανα…

Είμαι σίγουρη ότι πολλές γυναίκες συγκινούνται από τη μουσική, το βιολί, τον όμορφο Φάνη και το όμορφο σπίτι του με τους υπέροχους πίνακες και τα ωραία βιβλία. Εγώ πάντως έφυγα σχεδόν τρέχοντας όταν συνειδητοποίησα ότι είχαν τελειώσει τα… μουσικά όργανα που μπορούσε να παίξει!

Status: November is still κολλημένη με τον τύπο που της έκανε την καρδιά ένα εκατομμύριο κομμάτια και εξαφανίστηκε. Τον μισεί και θέλει να τον δει να τον ποδοπατούν ελέφαντες!

Στέλιος

Από τη δική μου πλευρά, η ιστορία μου με το Στέλιο ήταν πολύ απλή. Σχεδόν απλοϊκή. Τον γνώρισα σε μια από τις νυχτερινές εξορμήσεις μου, με κάρφωσε (με το βλέμμα στην αρχή), με πλησίασε (ήταν πολύ ευγενικός είναι η αλήθεια, σχεδόν συνεσταλμένος), του έδωσα το τηλέφωνό μου. Γιατί του το έδωσα; Ο Στέλιος είναι ίσως ο ωραιότερος άντρας που έχω γνωρίσει (αν και ξανθός). Ψηλός, τεράστια μπλε μάτια, διαπεραστικό βλέμμα, γυμνασμένος (γυμναστής γαρ) και επιπλέον δε διέκρινα ίχνος αλαζονείας και η προσέγγισή του δε με πρόσβαλε στο ελάχιστο. Την επόμενη ημέρα μου έστειλε μια καλημέρα (στην οποία απάντησα) και αργά το απόγευμα μου τηλεφώνησε και μου ζήτησε να βγούμε ένα από τα επόμενα βράδια. Στάθηκε τυχερός γιατί ήταν η εβδομάδα με τα ρεπό μου και ένα βράδυ μεσοβδόμαδα βρεθήκαμε. Παρά την εντυπωσιακή του εμφάνιση και τους καλούς του τρόπους, δε μου έκανε το "κλικ". Λίγο το κρασί όμως, λίγο η μακριά αποχή μου από το σπορ (πήγαιναν σχεδόν 2 μήνες) καταλήξαμε στα κόκκινα σεντόνια μου. Αυτό (χωρίς την έξοδο και το ποτό προηγουμένως), συνεχίστηκε για αρκετό καιρό και το μοτίβο ήταν το εξής:

Στέλιος: «Θα βγούμε αύριο»;

Νοέμβριος: «Δουλεύω, θα τελειώσω στις 12, δεν έρχεσαι από το σπίτι κατά τις 2»;

- «Τα μεσάνυχτα»;

- «… τα μεσάνυχτα είναι στις 12. 2, είναι μετά τα μεσάνυχτα. Είναι απλώς νύχτα».

- «Γιατί στις 2 αφού τελειώνεις στις 12;

- «Θα πάω για ποτό με μια φίλη, να κάνω κι ένα μπάνιο μετά»…

Ο Στέλιος νόμιζε ότι είχαμε σχέση. Περίεργη μεν, σχέση δε. Τηλεφωνούσε τουλάχιστον τρεις φορές την ημέρα, ρωτούσε για την υγεία μου, για τη δουλειά μου, για την οικογένειά μου, με έπαιρνε αγκαλιά τις νύχτες, με κοιτούσε όταν κοιμόμουν, μου έτριβε την πλάτη στο μπάνιο. Ο Στέλιος ερωτεύτηκε μια γυναίκα που δεν είχε γνωρίσει στ’ αλήθεια. Ίσως μάλιστα αυτός ήταν ο λόγος: Το μυστήριο, που δε ήταν μυστήριο, ήταν απλώς αδιαφορία. Όταν όμως μια γυναίκα δεν είναι ερωτευμένη, ο έρωτας του άντρα είναι καταπιεστικός. Υποθέτω το ίδιο συμβαίνει και αντίστροφα. Ήθελε να γνωρίσει τους φίλους μου, να πηγαίνουμε κινηματογράφο, για φαγητό, εκδρομές τα Σαββατοκύριακα.

Σ’ εμένα είχε ήδη αρχίσει να λείπει το άδειο κρεβάτι μου, που το αποζητούσα όλο και πιο συχνά. Και, δύο μήνες μετά την πρώτη μας νύχτα, είπα στο Στέλιο να μην ξανάρθει. Όχι γιατί δεν ήθελα έναν άντρα στο κρεβάτι μου. Επειδή δεν ήθελα έναν ερωτευμένο άντρα.

Νομίζω ότι πολύ πρόσφατα ήμουν εγώ ο «Στέλιος» σε μια «σχέση». Μόνο χωρίς το κομμάτι με τα «μεσάνυχτα» - ελπίζω.

Ο Στέλιος ξεροστάλιαζε κάτω από το σπίτι μου με τη μηχανή σχεδόν κάθε βράδυ για 20 μέρες. Μετά μάζεψε την αξιοπρέπειά του και εξαφανίστηκε από τη ζωή μου. Ευτυχώς, εγώ την έσωσα (την αξιοπρέπεια) από την πρώτη μέρα.

Καλά...

... αυτό δεν το είδε κανείς;

(εκτός από 'σενα Διαστήματα, μη βαράς!)

Η ώρα είναι 6

κι εσύ, ψάχνεις ακόμη να παρκάρεις.
οδηγός και κινηματογραφιστής: Νοέμβριος-
συγχωρήστε-μου-το-κούνημα

viewed best with sound support ;-)

My heart

H lizz που λέγαμε. Τη γνώρισα πρόσφατα και σας τη συστήνω.
Από σήμερα ανεβάζω status (κατά facebook). Λοιπόν...
november has to not forget to breathe. In... out...

Παιχνιδάκι

Ανταποκρίνομαι στην πρόσκληση της Τουλίπας και (αντι)γράφω:

(Στο απόσπασμα ο Κα, Τούρκος ποιητής και πολιτικός εξόριστος που έχει επιστρέψει στην Τουρκία, περιγράφει στον Λατζιβέρτ τί σκεφτόταν όταν ζούσε στη Γερμανία και εστίαζε την προσοχή του σε έναν Γερμανό, στο δρόμο).

«Αυτό που είχε σημασία, δεν ήταν οι δικές μου σκέψεις γι’ αυτόν – προσπαθούσα να φανταστώ τι σκεφτόταν εκείνος για ‘μένα, για να δω με τα δικά του μάτια την εμφάνισή μου, τα ρούχα μου, τις κινήσεις μου, την περπατησιά μου, την ιστορία μου, από πού ερχόμουν και πού πήγαινα, ποιος ήμουν. Ήταν πολύ δυσάρεστο αυτό το συναίσθημα, αλλά μου είχε γίνει συνήθεια. Όχι πως ένιωθα ταπεινωμένος, καταλάβαινα όμως γιατί ένιωθαν ταπεινωμένα τα αδέλφια μου…»

(Άντε, και λίγο ακόμη:)

«Τις πιο πολλές φορές δεν είναι ο Ευρωπαίος που μας περιφρονεί. Κοιτάζοντας εμείς αυτόν, περιφρονούμε τον εαυτό μας. Δε μεταναστεύουμε μόνο για να γλιτώσουμε από την τυραννία του σπιτιού μας, αλλά και για να φτάσουμε στα βάθη της ψυχής μας».

Ορχαν Παμούκ – «Χιόνι», Εκδόσεις Ωκεανίδα

Οι περισσότεροι έχετε παίξει, άρα όποιος θελει... παίρνει σκυτάλη!

Πάρε με μαζί σου

Νομίζω πώς ακούω τον ήχο της φωνή σου
κάποτε χόρευα μαζί σου
κάτω απ' τον ήλιο τέτοιο φως
θυμάμαι πώς κοιτούσες, πώς...

Πάρε με στη χώρα που χορεύουν όλοι, όλοι, όλοι, όλοι, όλοι, όλοι, όλοι, όλοι, όλοι, όλη μέρα

περάσαν τόσα καλοκαίρια
χωρίς να καταλάβω πώς
ανατινάζεται το φως
τις Κυριακές τα μεσημέρια

Πάρε με μαζί σου

Τι είδα στο συλλαλητήριο

(αφού πήγα, να μην πω;)

Το έγραψα και στο blog του Γάτου. Το συλλαλητήριο (για τον Καρατζαφέρη μιλάμε, το άλλο ήταν «συγκέντρωση»), ήταν κ α τ α π λ η κ τ ι κ ό, μαγικό, πολύ πολύ διασκεδαστικό, εντελώς στο πνεύμα των ημερών, σκέτο καρναβάλι. Αν διαλέξεις να το δεις έτσι. Αν το δεις αλλιώς, ήταν τρομακτικό και θα μπορούσα να πονοκεφαλιάζω με τις ώρες, όπως τότε που είχα δει την ταινία «Das Experiment» - όσοι δεν την είδατε, να τη δείτε, μην εξηγώ τώρα.

Γιατί διασκέδασα: Είδα μακεδονομάχους και αναρωτήθηκα από πού ξεπατίκωσαν οι «Μεγαλέξανδροι» τις στολές, είδα γιαγιάδες και παππούδες ντυμένους με παραδοσιακές μακεδονικές στολές να φωνάζουν πόλεμο, είδα ένα άλλο καρναβάλι που ντύθηκε στρατιώτης ή κάτι τέτοιο (συγχωρήστε μου την άγνοια των βαθμών στο στρατό), άκουσα να φωνάζουν από τα μεγάφωνα: «μαζευτείτε μπροστά από την εξέδρα, να φαινόμαστε πολλοί, είμαστε πολλοί, να το δουν και οι ξένοι…», είδα βουλευτές του κόμματος να αντιμετωπίζονται ως άλλοι «Σάκηδες», μόνο που στη θέση των έφηβων κοριτσιών είδα υπερήλικες κυρίες, είδα και τραγουδιστές (τον εξής έναν, που κάπου είπε ότι πρέπει να πάρουμε τα αεροπλάνα και να μπουκάρουμε)…

Τώρα που το ξαναφέρνω στο μυαλό μου, νομίζω πως περισσότερο τρόμαξα: Είδα πιτσιρικάδες να κυματίζουν ελληνικές σημαίες και να φωνάζουν ρατσιστικά συνθήματα. Είδα ένα κορίτσι, πιο μελαχρινό και από κατσιβέλα στο τέλος του καλοκαιριού, με χτυπημένο tattoo στο λαιμό της τη… σβάστικα (– και αναρωτήθηκα, τι θα μετρούσε περισσότερο αν τη μπαγλάρωναν νεοναζί στη Σκανδιναβία, το χρώμα του δέρματός της ή το τατουάζ της;), είδα μια ομάδα πιτσιρικάδων να μπαίνει στο χώρο του συλλαλητηρίου φορώντας μπουφάν συλλόγου ΜΑΚΕΔΟΝΩΝ κάτι, και περικεφαλαίες και ξυρισμένα κεφάλι(ανάμεσά τους μια όμορφη, ξανθή πιτσιρίκα που τα μαλλιά της έπεφταν ως τη μέση της μέσα από την περικεφαλαία που φορούσε), είδα έναν γνωστό μου εκεί γύρω στα 23 που το ξέρω από μωρό να φωνάζει συνθήματα με τους φίλους του κι αυτός και μου δήλωσε: «Ξεγράφτηκα από τη ΔΑΠ, τώρα είμαι ανεξάρτητος». Χμμμ…

Είδα παρακμή, είδα περιθώριο. Και αυτή η εικόνα, δεν είναι η εικόνα της διεκδίκησης που θα θέλαμε. Είναι καρναβάλι και είναι κρίμα. Γιατί σήμερα στο Euronews είδα εικόνες από αυτό το καρναβάλι.

e - μερολόγιο

Αγαπημένο μου e - μερολόγιο

(μου κάνει επίκαιρο και trendy)

Προσπαθώ να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά γιατί σε λίγη ώρα θα πρέπει να πάω στο αεροδρόμιο. Ναι, φεύγω. Πάω να δω αγαπημένους φίλους και συγγενείς και να ξεναγήσω έναν ακόμη άνθρωπο στην αγαπημένη μου πόλη: την Πράγα. Την Ο. που θα έρθει μαζί μου και πολύ χαίρομαι που έρχεται γιατί είναι και γαμώ τα παιδιά και μόνη μου θα βαριόμουν λίγο. Όπως είδα πριν από λίγο στην πρόγνωση του καιρού και τις 3 μέρες θα ρίχνει καρέκλες. Δεν ξέρω αν θα έχω το κουράγιο να πάω και στο Brno, ελπίζω όμως να το βρω, γιατί θέλω να δω πολύ κόσμο.

Απόψε στη Θεσσαλονίκη κάτι "άτακτα παιδιά" έκαναν πάλι το κομμάτι τους και έβαλαν φωτιά σε κάδους Μητροπόλεως με Βογατσικού, πέταξαν και διάφορα στους αστυνομικούς. Soft η ιστορία φέτος, πέρυσι είχε περισσότετο πανικό. Λίγη ώρα νωρίτερα στην πλατεία Αριστοτέλους τραγουδούσαν και χόρευαν επειδή είναι Τσικνοπέμπτη και την ίδια ώρα, ο Αλαβάνος μιλούσε για την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας. Κάθε φορά που τον βλέπω αυτόν τον τύπο, μου λέει κάτι άλλο. Σήμερα, για παράδειγμα, μου είπε ότι "είναι κοντά" με πολλούς στο ΠΑΣΟΚ που θέλουν ισχυρά δημόσια πανεπιστήμια, αλλά όχι με την ηγεσία που τα θέλει ιδιωτικά. Κάτι τέτοιο είπε χθες και ο Αλέξης στην Καβάλα. Είχε ενδιαφέρον η ομιλία του καθηγητή Λαμπρανίδη, που είπε άντερα για το Παν. Μακ, ιδιαίτερα για το τμήμα της Νάουσας. Μη με βάλεις τώρα να τα πω, είναι αργά και μετά τα μεσάνυχτα δεν ασχολούμαι μ' αυτά. Όταν επιστρέψω.

Έλεγα για την Τσικνοπέμπτη. ΜΙΣΩ την Τσικνοπέμπτη. Ευτυχώς που δούλευα και τώρα φεύγω και μπορώ χωρίς τύψεις να αρνηθώ τις προσκλήσεις να φορέσω μάσκα και να παραστώ σε πάρτιΖ. Επίσης, απεχθάνομαι την "καρναβαλική" μουσική. (Γκρίνια... ΧαχΑαχα... όπως λέει κι ένας αγαπημένος φίλος, "θα γεράσω μόνος μου και θα κλωτσάω τα παιδάκια που θα παίζουν μπάλα μπροστά στο σπίτι μου"! Γεια σου Δημήτρη).

Αυτά τα λίγα απόψε, ώρα να ετοιμάσω βαλίτσα. Θα τα πούμε από Δευτέρα, που θα επιστρέψω ημιλιπόθυμη από την εξάντληση, αφού η CSA το βρίσκει απολύτως λογικό να πετάει από Θεσσαλονίκη στις 5 το πρωί και από Πράγα στις 02.00 (ή 03.00, δε θυμάμαι).

Τι θέλεις να σου φέρω;

Για πάντα

Τρόμαξες;

Ημερολόγιο - ΙΙ -

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

(είδες αναβάθμιση μέσα σε λίγες μέρες;)

Πρέπει να σου πω ότι αυτό το Σαββατοκύριακο δεν ήταν από τα καλύτερά μου. Το Σάββατο το πρωί έφυγα όσο μπορούσα πιο νωρίς από το άδειο σπίτι μου και πήρα τους δρόμους. Το πρώτο τηλεφώνημα της ημέρας, το έκανα στον καλύτερό μου φίλο. Τον πατέρα μου.

Θέλω στο σημείο αυτό να σου πω ότι ο Μίλτος (ο πατέρας μου), είναι ο μοναδικός άνθρωπος που ξέρει ακριβώς πώς αισθάνομαι πριν ανοίξω το στόμα μου και που δε θα μου πει αυτό που θέλω να ακούσω, αλλά την αλήθεια. Επίσης, η κουβέντα μαζί του με κάνει πάντα να νιώσω καλύτερα γιατί ξέρει τί χρειάζομαι: λίγο ντάντεμα, να γκρινιάξω και να με πάρει μια αγκαλιά, να μου πει πως όλα θα πάνε καλά και πώς έχω ανθρώπους δίπλα μου που μ’αγαπάνε.

Χθες το απόγευμα λοιπόν, που τον είδα, ο Μίλτος με μάλωσε που δεν παίρνω τακτικά τα φάρμακα που μου έγραψε και επίσης μου είπε να συνέλθω γιατί η κακή ψυχολογική μου κατάσταση φαίνεται από χιλιόμετρα και «κανείς δε θα σε λυπηθεί επειδή είσαι μυξιάρα και μίζερη, κοίτα να συνέλθεις και θα δεις, με καλή ψυχολογία θα πετύχεις πολύ περισσότερα». Μετά έφυγε, γύρισε στη γυναίκα του και το καινούργιο αδερφάκι μου (δε σου έχω πει, έγινα μεγάλη αδερφή...)

Πήρα την αγκαλιά μου και την επιβεβαίωση ότι είμαι η ωραιότερη γυναίκα στον κόσμο και πήγα στη μαμά μου, η οποία μου μαγείρεψε θεϊκό φαγητό, μου είπε να τρώω γιατί αδυνάτισα και μετά με έδιωξε γιατί περίμενε τον αγαπημένο της.

Καθώς οδηγούσα πίσω στη Θεσσαλονίκη και στο άδειο σπίτι μου, έριχνα κλεφτές ματιές από τον καθρέφτη στο φεγγάρι, που ήταν μισοκρυμμένο πίσω από τα σύννεφα.

Πότε, ρε γαμώτο, θα περάσει ο πόνος;

Έκλειψη

Περίληψη: Τη νύχτα της έκλειψης, μια μαύρη γάτα έκοψε το δρόμο μου και την πάτησα. Πόσα χρόνια γρουσουζιά;

Το περιστατικό συνέβη προχθές, περίπου 40 λεπτά μετά τα μεσάνυχτα. Οδηγούσα από τη δουλειά στο σπίτι, πτώμα φυσικά, στην κούραση. Αν και ο δρόμος ήταν άδειος, το… καραβάνι των 4 αυτοκινήτων που κινούμασταν στη Λαμπράκη λίγο πριν την Κατσιμίδη, οδηγούσε ένα αυτοκίνητο, που, αν ήταν καθαρό, μπορεί και να ήταν μαύρο. Το δικό μου.

Το φεγγάρι ήταν εντυπωσιακό, κρεμόταν απέναντί μου γεμάτο και σε λίγη ώρα θα άρχιζε να «ματώνει». Η lizz wright στο cd player τα ‘σπαγε στο νέο της άλμπουμ. Καθώς πλησίαζα, το φανάρι της Κατσιμίδη άναψε πράσινο και άρχισα να επιταχύνω.

Πετάχτηκε από το πουθενά και καρφώθηκε κάτω από τις ρόδες μου. Ένιωσα το αυτοκίνητο να ανασηκώνεται καθώς η μπροστινή δεξιά ρόδα πέρασε από πάνω της. Ακόμη ακούω το ουρλιαχτό της. Μόλις είχα προλάβει να τη δω. Ήταν μαύρη, κατάμαυρη. Πλακώθηκα στα φρένα, κοκάλωσα το αυτοκίνητο, αλλά ήταν αργά. Ένα πράσινο αυτοκίνητο καρφώθηκε στον προφυλακτήρα μου. Πριν προλάβω να ανοίξω την πόρτα, την είδα από τον καθρέφτη να πηδάει στον αέρα, να κουλουριάζεται και να φεύγει από εκεί που ήρθε, κλαίγοντας και κουτσαίνοντας.

Αντανακλαστικά έβαλα τα κλάματα και, μπροστά στους έκπληκτους οδηγούς των υπόλοιπων τριών αυτοκινήτων, μονολογούσα κλαίγοντας… «συγγνώμη γατούλα, συγγνώμη... δεν το ήθελα».

Ελπίζω να μην πήρα ούτε μια από τις επτά ψυχές σου.

Σοκολατόπιτα

«Ενημερώνω επίσημα όλες εσάς τις θεές, μάγισσες, καφετζούδες, αστρολόγες, χαρτορίχτρες, ότι την Κυριακή, στις 6+ θα πραγματοποιηθεί στη (διεύθυνση) το πολυαναμενόμενο mystique meeting».

Το SMS ήταν σαφές και καθώς ανήκω σε μία από τις κατηγορίες (φφφ... δεν έπρεπε καν να αναρωτηθείς. Αυτή της θεάς) αλλά, αν δεχτούμε το αξίωμα ότι όλες οι γυναίκες είναι μάγισσες, και μιας δεύτερης, ανταποκρίθηκα με θέρμη.

Οι υπόλοιπες συμμετέχουσες βέβαια είχαν όλες από μια πιο χρήσιμη για τη βραδιά ιδιότητα: καφετζούδες, χαρτορίχτρες, αστρολόγες κλπ.

Πρέπει να πω ότι ήταν μια από τις πιο ξεκαρδιστικές βραδιές που θυμάμαι, με ωραία κρασιά, φιλότιμες προσπάθειες για... μυστικισμό, τρελό γέλιο και πολύ girls’ talk.

Αυτό που θα μου μείνει αξέχαστο όμως, είναι η καταπληκτική, υπέροχη, ανυπέρβλητη, σ ο κ ο λ α τ ό π ι τ α , που έφερε μια από τις συμμετέχουσες – φίλες. Δεν έχω συγκρατήσει τις λεπτομέρειες για το ζαχαροπλαστείο στην Ανθέων που διαθέτει αυτή την αμαρτία σε ταψί και θα προσπαθήσω να αποφύγω να μάθω όμως, αν βρεθείτε ποτέ μπροστά σε μία, μη θυμηθείτε το savoir vivre. Βάλτε τη στη μέση, αρπάξτε κουταλάκια και... ο,τι προλάβετε!

Ημερολόγιο - Ι -

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

(ναι, εγκαινιάζω νέα στήλη)

σήμερα ήταν μια δύσκολη μέρα. Τα μάτια μου άνοιξαν τα ξημερώματα, μιάμιση ώρα πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι. Αυτό όταν μου συνέβαινε παλιά το χαιρόμουν πάρα πολύ, γιατί είχα χρόνο ακόμη να κοιμηθώ. Τελευταία όμως δε χαίρομαι ιδιαίτερα, γιατί αν ανοίξει το μάτι, δεν ξανακλείνει με τίποτα και όταν είμαι στο κρεβάτι, δεν κοιμάμαι και δεν έχω κάτι να κάνω (χμμμ), σκέφτομαι.

Βέβαια, για το χάλι μου πιθανότατα ευθύνεται το club pizza που μοιράστηκα με τον αγαπητό συνάδελφο Βαγγέλη νυχτιάτικα και που με είχε όλη τη νύχτα να πηγαινοέρχομαι για νερό στην κουζίνα. Σε μια από αυτές τις επιδρομές, χτύπησα το μικρό δαχτυλάκι του ποδιού μου στην παπουτσοθήκη τόσο δυνατά, που νόμισα ότι έσπασε - και επιπλέον τρόμαξα ότι χάλασε το πεντικιούρ. Καθώς λοιπόν η καλή μέρα από τη νύχτα φαίνεται, κάθιδρη από τον πυρετό της νύχτας (τον κανονικό, αυτόν με τα θερμόμετρα, τους άλλους τους ξεχνάμε μέχρι νεωτέρας), μπήκα στο ντους. Αυτή ήταν, όπως αποδείχτηκε, η καλύτερη στιγμή.

Πήρα την αντιβίωσή μου, το σιρόπι μου, κάτι βιταμίνες και μια χούφτα αντιπυρετικά και ξεκίνησα για τη δουλειά. Η θεία (νομίζω ότι ο επιθετικός προσδιορισμός δε γράφεται με κεφαλαίο) Δίκη, που όλα τα βλέπει (κι αυτή), αποφάσισε ότι είμαι τεράστιο γαϊδούρι που κατεβαίνω στο κέντρο με το αυτοκίνητο και, πριν προλάβω να της εξηγήσω ότι την ώρα που τελειώνω τη δουλειά τα λεωφορεία έχουν πάει στους σταθμούς και οι οδηγοί κοιμούνται, έκανε μάγια και το αυτοκίνητο δεν έπαιρνε μπροστά για ένα ολόκληρο δεκάλεπτο. Γι' αυτό βέβαια ίσως φταίει ότι έπρεπε να έχω κάνει σέρβις πριν από 7.000 χιλιόμετρα, αλλά είχα αλλού το μυαλό μου - και τι κατάλαβα;

Επειδή φλυαρώ και τί φταίει ο καημένος ο κόσμος να διαβάζει real time μια ολόκληρη μέρα, θα σου πω μόνο ότι η ώρα είναι 22.47, είμαι ακόμη στη δουλειά, νομίζω ότι έχω εθιστεί στα φάρμακα και πολύ φοβάμαι ότι θα πάω σαν εκείνον τον ηθοποιό που έβλεπα τις προάλλες στο CNN που τον βρήκαν ανάσκελα στο διαμέρισμά του στο Μανχάταν. Και δεν είναι καθόλου σικ να με βρουν ανάσκελα στο διαμέρισμά μου στην Τούμπα και μάλιστα από υπερβολική δόση αντιπυρετικού.

Σε φιλώ γλυκά (οποία κατάντια)

Νοέμβριος

Επιθυμίες

ΘΕΛΩ

Να γλιστρήσω το χέρι μου στο δικό σου όταν περπατάμε

Να ακουμπήσω το κεφάλι μου στον ώμο σου πριν κοιμηθούμε

Να με σκεφτείς και να χαμογελάσεις

Να μου το πεις

ΞΕΡΩ

Είμαι κακομαθημένη

Και επιμένω.

Υποπτεύομαι ότι αυτή τη φορά δε θα γίνει το δικό μου. Και άντε πάλι μπόρες το Νοέμβριο.

Not I

Δε γράφουμε που δε γράφουμε, ας ακούσουμε κανένα τραγουδάκι. Τίποτα δεν είναι τυχαίο ;-)

Big Girls

Still November

Ο Διαστήματας με τη γκρίνια του έχει εν μέρει δίκιο. Χώθηκα στο facebook. Αλλά δεν είναι αυτός ο λόγος που σταμάτησα να γράφω συχνά ως Νοέμβριος. Ο Νοέμβριος είναι πάντα εδώ, είναι μέσα μου, ακόμη κι αν το όνομα μου και η φάτσα μου φιγουράρουν φαρδιά – πλατιά στο facebook ή στο myspace ή όπου αλλού επωνύμως στο διαδίκτυο.

Αυτή όμως είναι η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή χωρίζεται πάλι στη μέση. Το πρώτο μισό της μισής μου αλήθειας είναι ότι δουλεύω τόσες πολλές ώρες, που το ίντερνετ είναι πια για εμένα σημαντικό μέσο επικοινωνίας με φίλους και γνωστούς. Δεν είναι μόνο το e-mail που θα στείλεις και θα περιμένεις κάποια στιγμή να απαντήσουν. Είναι ότι νιώθεις πως, την ώρα που εσύ ξοδεύεις τη ζωή σου δουλεύοντας και είσαι online, κάνουν κι άλλοι το ίδιο και δεν είσαι μόνος σου.

Το δεύτερο μισό της μισής αλήθειας μου είναι ότι, όπως φαίνεται κι από τα κείμενα των προηγούμενων μηνών, στη ζωή μου έχουν έρθει τα πάνω κάτω μετά τον Αύγουστο. Αυτός δεν είναι λόγος για να σταματήσεις να γράφεις. Το αντίθετο. Είναι λόγος να γράφεις, συνέχεια και πολύ. Όμως φοβάμαι ότι αυτά που ενδεχομένως θα έγραφα σε αυτή την περίοδο της ζωής μου, θα ήθελα να τα σβήσω αργότερα.

Σιχαίνομαι τη συναισθηματική μου φόρτιση και το χαζοευαίσθητο μωρό που έχω γίνει. Μισώ να μην αισθάνομαι δυνατή και ξέρω ότι το μισούν και οι γύρω μου.

Όπως αντιλαμβάνεστε, το σύννεφο δεν έφυγε ακόμη πάνω από το κεφάλι μου και βρέχει πιο δυνατά από ποτέ. Αλλά, του πούστη, οι μπόρες, ακόμη και οι καταιγίδες, οι τροπικές, περνάνε, έτσι δεν είναι; Και νομίζω ότι η δική μου, προσωπική καταιγίδα, είναι στο τέλος της!

;-)

Οι φυλές της νύχτας - V – Ο μπάρμαν

Είναι το όνειρο κάθε έφηβου κοριτσιού. Να την προσέξει ο μπάρμαν! Ο οποίος είναι ψηλός, διαβολεμένα ωραίος με αλαζονικό βλέμμα και όμορφα μακριά χέρια. Ή πάντως έτσι τον βλέπουν. Τις κοιτάζει υποτιμητικά και, μόνο αν είναι καμιά λίγο πιο προχωρημένη και απαραιτήτως όμορφη της χαρίζει ένα χαμόγελο. Όσο πιο in το μαγαζί, τόσο πιο περιζήτητος μεταξύ εφήβων ο μπάρμαν.

Μέχρι που τα κορίτσια γίνονται φοιτήτριες και ο μπάρμαν χάνει λίγη από την λάμψη του. Είναι πια πιο προσεγγίσιμος, πιο ομιλητικός, πιο χαμογελαστός και λιγότερο «είδωλο». Είναι ο ωραίος γκόμενος στο μπαρ, που κερνάει τα σφηνάκια. Μιλάει για τη νύχτα που την ξέρει καλά, σαν ναυτικός που ξέρει τη θάλασσα και λέει ιστορίες, που αφορούν κυρίως ωραίες γκόμενες –κατά κανόνα μεγαλύτερές του- που τον ήθελαν κολασμένα και τους έκανε τη χάρη μια νύχτα που έβρεχε μονότονα.

Και όταν τα κορίτσια κλείσουν τα 26, ο μπάρμαν είναι ένας τύπος ο οποίος στα 30 του δεν έχει καταφέρει να κάνει τίποτα άλλο από το να δουλεύει στο μπαρ και να φτιάχνει ποτά. Πρόσφατα έμαθε και κανα- δυο κοκτέιλ με μυστήρια ονόματα για να πουλάει μούρη. Ωραίος γκόμενος, αλλά «πολύ γυμναστήριο ρε παιδί μου, κόψε λίγο τα βάρη, θα χάσεις από αλλού». Όχι φίλε, δε θα σταθείς τυχερός απόψε.

Για τις γυναίκες μετά τα 30, ο μπαρμαν είναι ο τύπος που θα σερβίρει το ποτό στο μπαρ. Σε πολύ μεγάλες μοναξιές, μπορεί να του ρίξουν μια ματιά (γιατί δεύτερη δε θα χρειαστεί), να τον συνοδεύσουν στο σπίτι του και να φύγουν το πρωί χωρίς να αφήσουν τηλέφωνο.

Αυτός ο κανόνας έχει λαμπρές εξαιρέσεις, όλους τους φίλους μου μπάρμεν σε μαγαζιά της Θεσσαλονίκης, που είναι και γαμώ τα παιδιά και ξέρουν κι άλλα κοκτέιλς εκτός από το μοχίτο και το μανχάταν. Στην υγειά σας Γιώργο, Στέφανε, Κώστα, Στέλιο! No hard feelings, huh?