Sunday, July 29, 2007

Ας παίξουμε!


Προ(σ)κλήθηκα να παίξω ένα παιχνιδάκι. Ο Τάκις Διαστιματάκις το έφαγε το σιχτίρι του που, καλοκαιριάτικο με έχει και ψάχνω ρητά σε γούγληδες και εφημερίδες... αλλά μέρες που είναι (προαδειακές), δίνω τόπο στην οργή! Δεν επαναλαμβάνω τους κανόνες, απ’ ο,τι αντιλαμβάνομαι μπορεί να είμαι η τελευταία Ελληνίδα μπλόγκερ που δεν έχει συμμετάσχει ακόμα και ξεκινάω αμέσως! Για πάμε!

1. Οι λαοί έχουν τους ηγέτες που τους αξίζουν - Γουίνστον Τσόρτσιλ

Προφανώς ο καλός μου ο Γουίνστον δεν θα το έλεγε αυτό αν είχε γνωρίσει τον μελλοντικό «ηγέτη» του λαού του, Τόνι. Ο,τι και να είναι ένας λαός, όποιες αμαρτίες των προγόνων του κι αν έχει να πληρώσει, αυτό δεν το αξίζει με τίποτα! Θα μπορούσα να επιχειρηματολογήσω δανειζόμενη την περίπτωση μιας άλλης χώρας – υπερδύναμης, αλλά ξέρω ότι θα τρίζουν τα κοκκαλάκια (δε μπορώ να γράψω το κόκκαλο με ένα κάπα, υπογράμμιζε όσο θέλεις!) του και δεν μπορεί πια να το πάρει και πίσω. Για να τελειώνουμε με αυτή τη στιγμιαία ρητορική έμπνευση που αποτυπώθηκε ως ρητό, οι λαοί δεν έχουν ΠΑΝΤΑ τους ηγέτες που τους αξίζουν. Οι λαοί ζουν και αναπτύσσονται σε κοινωνίες, τους κανόνες στις οποίες βάζουν οι ηγέτες, για το καλό τους (λέμε τώρα). Στην καλύτερη περίπτωση, οι λαοί διαλέγουν τον ηγέτη, δηλαδή, τον ε μ π ι σ τ ε ύ ο ν τ α ι. Για πάμε μια βόλτα νοερά λοιπόν στην Αφρική... στη Νότιο Αμερική... στη Νότια Ασία...

2. Ο μόνος που καταλαβαίνει το ζόρι σου, είναι ο ίδιος σου ο εαυτός! – είπε ο Τάκις Διαστιματάκις (ωραίος τρόπος για να πεις στους άλλους ότι δε σε καταλαβαίνουν και να σε αφήσουν ήσυχο, γαϊδούρι!)

Εν μέρει, ο άσπονδος φίλος μου έχει τα δίκια του, διότι δεν έχουμε όλοι το δικό του ζόρι – που είναι μεγάλο, δεν λέω. Ο καθένας μας όμως έχει τα δικά του ζόρια, τους δικούς του δαίμονες να ξορκίσει. Πιστεύω ότι τα δικά μου ζόρια υπάρχουν άνθρωποι που τα καταλαβαίνουν, γιατί έχουν τη διάθεση, γιατί με αγαπούν και συμπάσχουν μαζί μου, σε ο,τι μου συμβαίνει. Αυτούς τους ανθρώπους τους έχω κερδίσει στο χρόνο και με έχουν κερδίσει και αυτοί. Ακόμη και να μην μπορούν να μπουν στη θέση μου, δε θέλω, εδώ που τα λέμε, να τους βάλω. Γιατί να υποφέρουν κι εκείνοι μαζί μου; Μου φτάνει που έχουν τη διάθεση – και τους αγαπώ, και τους ευχαριστώ γι’ αυτό.

ΣΕΙΡΑ ΜΟΥ ΤΩΡΑ!

3. Play to win. Don’t play not to lose. – Unknown

Το ξεπατίκωσα από μια σελίδα με sayings στο ίντερνετ και μου γέμισε το μάτι enough για να το παραθέσω. Έχουμε και λέμε: Μετριότις μετριοτήτων, τα πάντα μετριότις. Στην εποχή του ανταγωνισμού και της πλάτης στον τοίχο, ορισμένοι το έχουν πάρει λίγο στραβά. Λέμε παίξε για να κερδίσεις, όχι για να μη χάσεις. Παίξε καλύτερα, όσο καλύτερα μπορείς, αξιοποίησε τις δυνατότητες και τις ικανότητές σου. Δε λέμε πάτα επί πτωμάτων! Ξεκόλλα και άσε τις τρικλοποδιές. Ναι, σ’ εσένα μιλάω!

Και τέλος,

4. «Αχ, πόσο βαριέμαι... να σ’αγαπάω με τον τρόπο που σ’ αρέσει...» - Γιώργος Μαζωνάκης (είπε κανείς τίποτα;!)

Ο στιχουργός λοιπόν είχε μεγάλα κέφια και εκφράζει πολύ πολύ πολύ κόσμο που ξέρω. Που δεν θέλει να στέλνει εκατό sms τη μέρα, που αγαπάει με τρόπο όχι ξελιγωμένο, που νοιάζεται αλλά δεν καταπιέζει, που έχει εμπιστοσύνη και δεν κάνει σκηνές, που χρειάζεται το χρόνο του, τον μόνο δικό του και, όχι δεν έχει άλλο γκόμενο/α, που χρειάζεται τους ανθρώπους του και την προσωπικότητά του, που δε θέλει να αλεστεί σε ένα μίγμα δύο ανθρώπων, που θέλει δυο ανθρώπους να ζουν μαζί ως δύο και όχι ως ένας. Πειράζει;

Νομίζω δεν έχουν παίξει οι:

Charlie - Θα«γράψει»- (όταν θυμηθεί να γυρίσει από διακοπές)

Μεθυσμένος Φιλόσοφος (Ναι, εσένα λέω, μην κάνεις ότι δεν ακούς)

NY Anna

Τουλίπα η Αστική

Χθες τη νύχτα


Έβγαλα τα πέδιλά μου και περπάτησα στην ακροθαλασσιά

Η μουσική έφτανε από το beach bar στο βάθος

Ο κύκλος των ανθρώπων ήταν μικρός

Ο ίδιος όπως πριν από 11 χρόνια

Όταν αποχαιρετούσαμε το σχολείο για πάντα

Τα πρόσωπά μας στο φως του φεγγαριού δεν είχαν αλλάξει

από τότε

Βύθισα τα πόδια μου στη βρεγμένη άμμο

Και ευχήθηκα να σταματήσει ο χρόνος

Καλοκαίρι καλωσήρθες,

επιτέλους!


Friday, July 27, 2007

Black Magic


Είμαι ερωτευμένη... Το τυπάκι που μου πήρε τα μυαλά είναι μικρό. Μικρό και σκουρόχρωμο... μαύρο. Μόλις σήμερα τον είδα για πρώτη φορά. Ήταν πάθος από την πρώτη ματιά. Τον φλέρταρα σε μια γωνία και τον πήρα χωρίς δεύτερη σκέψη. Οι επιδόσεις του είναι εκπληκτικές. Είναι δυνατός, αντέχει όσο λίγοι και, με το σωστό χειρισμό, έχει πολλές δυνατότητες βελτίωσης.

Ξέρω, θα μου κοστίσει αυτή η σχέση. Σε χρόνο, σε χρήμα, αλλά χαλάλι του. Με ικανοποιεί και θα τον κρατήσω για τουλάχιστον τρία χρόνια. Μετά θα τον αντικαταστήσω. Με κάποιον μικρότερο. Μικρότερο και καλύτερο. Έτσι έκανα και με τον νυν – που θα γίνει πρώην.

Το όνομά του είναι Σόνης. Σόνης Βάιος.

Τα μεγαλύτερα προτερήματά του είναι ότι είναι ελαφρύς και αποτελείται από κάτι ανθρακονήματα, που δεν κατάλαβα τι είναι. Μόνο που δεν τον πήρα με Vista, αλλά με τα XP, γιατί είναι, λέει, νωρίς ακόμη για τα Vista. Σεις που ξέρετε απ’ αυτά, αλήθεια είναι ή με κοροϊδέψανε;





Monday, July 23, 2007

I’m wicked and I’m laaaazyyyy



(don't you wanna save me)

Είμαι σε φάση παμμέγιστης βαρεμάρας (και θερμοπληξίας).


Δε σκέφτομαι τίποτα, δε θέλω να δουλέψω, δε θέλω κουνιέμαι. Θέλω να κάθομαι στο δροσερό σπιτάκι μου, να σαπίζω βλέποντας στο DVD όλες τις ταινίες που έχασα τη χρονιά που πέρασε, με κλειστό το κινητό, κατεβασμένο το σταθερό και εξαφανισμένο το laptop. Να μη μιλάω σε κανέναν, να μη μου μιλάει κανείς. Να μην επικοινωνώ. Θα ήθελα να περάσω έτσι τέσσερις μέρες. Εγώ με τον εαυτό μου.

Και μετά να έρθει η Κυριακή και να φύγω για διακοπές.
Ο χρόνος μετράει πια αντίστροφα.

Monday, July 16, 2007

Devil's Turn


Δεν πήγαιναν λίγοι μήνες που είχε κλείσει τα 18 του χρόνια. Πολύ καιρό γκρίνιαζε στον πατέρα του για εκείνο το μηχανάκι. Να μην το οδηγεί στη Θεσσαλονίκη, μόνο στο χωριό, τα Σαββατοκύριακα. Παρακαλούσε, αλλά ο πατέρας ανένδοτος. Μοναχογιός του ήταν, μοναχοπαίδι, να έκανε λίγη υπομονή και θα του έπαιρνε αυτοκίνητο. Ώσπου έκλεισε τα 18. Πολλά καλοκαίρια δούλευε σε ταβέρνες, σερβιτόρος, και είχε μαζέψει αρκετά χρήματα. Τα υπόλοιπα του τα έδωσε ο παππούς του, που του είχε μεγάλη αδυναμία. «Αν πάθει κάτι το παιδί, να μη σε ξαναδώ μπροστά μου», είπε ο γιος στον πατέρα.

Την Παρασκευή το βράδυ, ο Γιώργος με τα κατακόκκινα μαλλιά και τα μπλε μάτια, το ψιλόλιγνο, ευγενικό και συνεσταλμένο παιδί, πήρε τρεις φίλους και πήγαν στο διπλανό χωριό να διασκεδάσουν. Τέσσερα παιδιά, δύο μηχανάκια, το ένα ολοκαίνουργιο, μόλις μιας εβδομάδας. Ήπιαν, ήπιαν πολύ. Όταν ο ήλιος ανέτειλε, πήραν τηλέφωνο στον ταξιτζή. «Παιδιά έχω κούρσα στο αεροδρόμιο, θα ξεκινήσω σε λίγο και δεν προλαβαίνω, πάρτε κάποιον άλλο», είπε ο ταξιτζής. Τα παιδιά όμως δε βρήκαν άλλο ταξί και αποφάσισαν να πάνε «σιγά σιγά, με τα μηχανάκια». Και ξεκίνησαν.

Οι δύο έφτασαν στο χωριό σε κατάσταση σοκ. Ο τρίτος έφτασε στην εντατική, σε κώμα. Ο τέταρτος, ο Γιώργος, δεν έφτασε ποτέ. Μάλλον, θέλω να πιστεύω, έφτασε κάπου καλύτερα. Σε μια τυφλή στροφή ο Γιώργος, οδηγός της νέας του μηχανής, που τον βοήθησε να πάρει ο παππούς του γιατί τελείωσε το Λύκειο με άριστα και πέρασε στο πανεπιστήμιο, επιχείρησε μια τρελή, μια επικίνδυνη προσπέραση. Έσβησε ακαριαία στην άσφαλτο. Ο ταξιτζής βγήκε άθικτος -στο σώμα- από την τσαλακωμένη Mercedes. Ο ίδιος ταξιτζής που είχε μιλήσει λίγη ώρα νωρίτερα με το Γιώργο και αρνήθηκε την κούρσα.

Το τουριστικό χωριό της Χαλκιδικής πάγωσε το Σαββατοκύριακο. Πουθενά δεν ακούστηκε μουσική, σε ταβέρνες, σε beach bars. Στη Χαλκιδική, στην καρδιά του καλοκαιριού, κανείς δε χαμογελούσε. Την Κυριακή, έφτασαν δυο πούλμαν με τους συμμαθητές του, τους φίλους και τους καθηγητές του. Τόση λύπη, τόσος θρήνος, τόση απελπισία.


Τον Γιώργο, τον
Devil, όπως τον φώναζαν για τα κόκκινα μαλλιά του, τον ήξερα πολύ λίγο. Σύχναζε στα στέκια της αδερφής μου, είχαμε πει λίγα «γεια» και είχα σφίξει το χέρι του, στη βάφτιση, την προηγούμενη Κυριακή. Aκόμα και τώρα που γράφω γι’ αυτό, νιώθω ένα σφίξιμο στην καρδιά. Γιατί ο χαμός του, είναι απερίσκεπτος, χαζός, ήταν μια στιγμή. Μόνο μια, ηλίθια, τόσο ηλίθια στιγμή. Στην τελική, ποιος δε φέρθηκε βλακωδώς στην εφηβεία του, ποιος δεν κινδύνευσε, χωρίς να έχει συναίσθηση του τι ρισκάρει εκείνη τη - μια και μοναδική- στιγμή;

Friday, July 13, 2007

Clima


Η θερμοκρασία κολλημένη στους 23 βαθμούς. Ούτε κρύο, ούτε ζέστη. Στο σπίτι, στο αυτοκίνητο, στη δουλειά. Τα παράθυρα κλειστά, σχεδόν σφραγισμένα, δεν έχουν ανοίξει πολύ καιρό τώρα. Χειμώνα – καλοκαίρι, στους 23 βαθμούς. Να μην αλλάξει θερμοκρασία το σώμα της, να μην ιδρώσει, να μη δυσφορήσει, να μην καεί, όπως τότε. Που ξάπλωσε στην άμμο γυμνή το μεσημέρι, χωρίς αντηλιακό. Μεγάλη ανακάλυψη το clima. Μισοκλείνει τα μάτια της στον ήλιο. Της έχει λείψει.


Wednesday, July 11, 2007

Ευσεβείς Προβλέψεις


Το ζώδιό μου σήμερα γράφει (Αγγελιοφόρος, σελ.43): “Πολύ όμορφη μέρα για σας. Αισθάνεστε ανεβασμένοι και ερωτεύεστε με την πρώτη ματιά”.
ΟΚ, αισθάνομαι ανεβασμένη. Τι θα γίνει με τη ματιά μου;!

Tuesday, July 10, 2007

Working late


Το γραφείο σκοτεινό, έχουν φύγει όλοι. Η οθόνη του υπολογιστή φωτίζει το πληκτρολόγιο, τρίβω τα μάτια μου, μουντζουρώνομαι, κοιτάζω το ρολόι. 00.25... Σάπιος βραδινός καφές, ζαλάδα, μια βόλτα στο μπαλκόνι. Η πόλη δεν κοιμάται, δεν κοιμάται ποτέ. Ούτε εγώ, αλλά τα έχουμε πει αυτά. Καφέ κανείς;

Saturday, July 7, 2007

Family affairs


Πάντα εντυπωσιάζομαι με τις οικογενειακές συγκεντρώσεις και τα τραπεζώματα. Από πολύ μικρή, στα μάτια μου είναι κάτι το τερατώδες, το αδιανόητο. Με τρομάζουν. Έχοντας μεγαλώσει στο εξωτερικό, με μια εντελώς διαφορετική νοοτροπία, εντελώς άλλη αντίληψη για το τι είναι η οικογένεια και ποιος είναι ο ρόλος της και, ούσα μέλος μιας τέτοιας –ψυχρής και κυνικής σε αυτό το επίπεδο και για τα ελληνικά δεδομένα- οικογένειας, το ελληνικό τραπέζωμα – συγκέντρωση είναι κάτι που αποφεύγω όπως ο βρικόλακας το φως.

Τελευταία όμως έχουμε φωτοχυσίες. Ο πρόσφατος γάμος της αδερφής μου σε χωριό, με μέλος ελληνικής παραδοσιακής οικογένειας – μαμούθ, η βάφτιση αύριο της μικρής (στο χωριό πάντα) και κάτι άλλα τέτοια, έχουν εξοντώσει τις άμυνές μου και πλέον έχω παραδοθεί στην μοίρα μου.

Το πρόβλημα έχει πολλές παραμέτρους:

  1. Δεν τρώω στην καθισιά μου οκτώ παϊδάκια, τρία κότσια και ένα πιάτο πατάτες τηγανητές από το φορτωμένο με όλα – μα όλα- τα αγαθά, τραπέζι. «Κορίτσι μου φάε κάτι, είσαι σαν τον Άγιο Ονούφριο, οι άντρες θέλουν τις γυναίκες με πιασίματα. Γιαννάαα, πιάσε ένα κότσι για το κορίτσι μας! Να το φας όλο, αλλιώς θα με προσβάλεις»
  2. Με πιάνει πονοκέφαλος από τη μουσική επένδυση του τραπεζώματος και επιπλέον, δεν ξέρω τους χορούς. Συγκεκριμένα, δεν ξέρω ΚΑΝΕΝΑΝ παραδοσιακό χορό. Χρειάζεται να καταβάλλω σωματική αντίσταση για να μη σηκώνομαι και γίνομαι ρόμπα στην αυτοσχέδια πίστα. (Το απόλυτο ρεζίλεμα το έπαθα στο γάμο).
  3. Δεν έχω καταφέρει να αναπτύξω την ικανότητα αξιοπρεπούς συμμετοχής στις συζητήσεις τύπου: «Είδες τα σεμεδάκια που άφησε προίκα στη Χρύσα η γιαγιά της που πέθανε; Έβγαλε τα μάτια της για να τα φτιάξει τόσα χρόνια και η αχάριστη ούτε ένα δεν έχει στολίσει».
  4. Αισθάνομαι αμήχανα όταν σε κάθε τραπέζι συναντώ διαφορετικούς ανθρώπους «σόι είμαστε κι εμείς από το διπλανό χωριό, ξαδέρφια της Μαίρης, της μάνας του Μάριου», και με ρωτάνε ποιανού παιδί είμαι, που μένω, τι κάνω, «δηλαδή τι ακριβώς κάνω;» και όταν πρέπει να απαντήσω στην all time classic ερώτηση, πότε θα παντρευτώ (και τις διευκρινιστικές ερωτήσεις που ακολουθούν).
  5. Δεν έχω καταφέρει να μάθω το πρωτόκολλο. Πρέπει να βοηθήσω στο στρώσιμο του τραπεζιού; Στο μάζεμα; Στο πλύσιμο των πιάτων; Όταν μου λένε «κάτσε, κάτσε, εσύ είσαι φιλοξενούμενη», πρέπει να επιμείνω ή να κάθομαι;
  6. Δεν ξέρω πως να χειριστώ τα παιδάκια. Γιατί δεν είναι παιδάκια. Είναι fucking spoiled brats (νομίζω ότι αγγλιστί ο χαρακτηρισμός αποδίδει καλύτερα), που νομίζουν ότι μπορούν να τσιρίζουν και να τρέχουν πέρα – δώθε και να κάνουν ο,τι γουστάρουν – ακόμη και να συμμετέχουν στις συζητήσεις των ενηλίκων. Συνήθως δεν τους ρίχνω ούτε βλέμμα – πολύ περισσότερο δεν τους απευθύνω το λόγο.


Δεδομένου ότι η μικρή πριγκίπισσα που θα βαφτίσω αύριο θα μεγαλώσει σε ένα τέτοιο περιβάλλον, θα πρέπει να ξοδέψω μεγάλη ενέργεια ως
godmother.

(Άρχισα να γράφω αυτό το κείμενο για εντελώς άλλο λόγο και με εντελώς άλλο προσανατολισμό. Αλλά δεν είμαι ακόμα έτοιμη. Θέλω το χρόνο μου για να χωνέψω ότι θα γίνω για τρίτη φορά (και μάλλον όχι τελευταία) στη ζωή μου μεγάλη αδερφή. Αυτή τη φορά ετεροθαλής. Να σου ζήσει μπαμπά μου το νέο σου παιδάκι. Μακάρι να μεγαλώσει σε μια τόσο τόσο ευτυχισμένη οικογένεια, όσο η δική μας, για πάντα αυτή τη φορά. Και να σε έχει δίπλα του για πολλά, πολλά χρόνια).

Tuesday, July 3, 2007

Απολογισμός


Αυτή την – εργασιακή - χρονιά (Οκτώβριος – Ιούλιος):

1. Απέρριψα τρεις προτάσεις από ανταγωνιστικές επιχειρήσεις. Κάποιες πλήρωναν καλύτερα, άλλες όχι, όμως πρόσφεραν καλύτερες προοπτικές εξέλιξης – ντεμέκ. Τις απέρριψα, διότι καμιά δε μου γέμισε το μάτι (πλεονεξία, ξέρω). Περιμένω νέες προτάσεις το Σεπτέμβριο/ Οκτώβριο (για να δούμε...)
2. Δούλεψα όσο ποτέ άλλοτε. Από τις 10.30 το πρωί, ως τα μεσάνυχτα – δύο full time δουλειές και παράλληλα μια τρίτη στον ελεύθερο (εδώ γελάμε), χρόνο μου
3. Παρόλα αυτά, δεν κατάφερα να ξεχρεώσω πιστωτικές κάρτες, καταναλωτικό δάνειο (δε βαφτίζω μόνο τη μικρή, πάντρεψα και τους γονείς της) και κάτι άλλα παλιά γαμη****α. Έκλεισα άλλες τρύπες (όλες μάλλον δεν θα κλείσουν ποτέ).
4. Συνέχισα τα Γαλλικά. Είναι μια γλώσσα που λατρεύω και θέλω επιτέλους να πάρω το γ*****νο πτυχίο. Δεν πήγα να το δώσω, γιατί δεν ένιωθα έτοιμη (Ευχαριστώ Χριστινάκι για την υπομονή σου μαζί μου!)
5. Δεν πήγα γυμναστήριο και μου λείπει πολύ
6. Δεν πάτησα το πόδι μου στο πανεπιστήμιο
7. Πήγα μερικά επαγγελματικά ταξίδια. Καλούτσικα, αν και αναπολώ τα διηπειρωτικά προηγούμενων ετών
8. Δεν παρακολούθησα κανένα σεμινάριο, παρά τα δελεαστικά θέματα και τη διεξαγωγή τους σε χώρες της Μέσης και Άπω Ανατολής.
9. Δεν είδα όσο ήθελα τους φίλους μου
10. Άνοιξα αυτό το μαραφέτι, που με αποσπά και με ξεκουράζει

Είμαι κουρασμένη, το είπα;

Sunday, July 1, 2007

Holy mother of God!


Σε μια εβδομάδα, τέτοια μέρα (Κυριακή) θα γίνω η ευτυχισμένη νονά του πιο λατρεμένου (απο εμένα) πλάσματος στον κόσμο, της ανηψιάς μου- κόρης της αδερφής μου. Αν εξαιρέσουμε τη συγκίνησή μου και το γεγονός ότι νιώθω πολύ ελαφρύτερες τις τσέπες μου από τότε που άρχισα να πληρώνω για αυτή τη "σεμνή" τελετή, είναι κάτι που με προβληματίζει: Το όνομα της αδερφής μου είναι Μαρία. Το όνομα του άντρα της, Μάριος. ΟΚ, δεν τα προγραμματίζεις αυτά, εκεί έπεσαν τα βέλη του έρωτα. Έχουν αποφασίσει όμως, τη Μπουμπού (την κόρη τους) να την ονομάσουν Μαρία, διότι αυτό είναι το όνομα της μαμάς του Μάριου. Δηλαδή η ανηψούλα μου θα είναι η Μαρία Τάδε, του Μάριου και της Μαρίας! Και πολύ ψήνομαι να ψιθυρίσω ένα άλλο όνομα όταν με ρωτήσει ο παπάς. Και να με κυνηγάει όλο το σόι του γαμπρού να με πετάξει τη θάλασσα!

Κακοήθη σχόλια τύπου "η μικρή σου αδερφή παντρεύτηκε, εσύ πότε με το καλό" θα delete by the administrator!