Αποσπάσματα (Ι) - Το Αηδόνι και το Τριαντάφυλλο

... «Κι όταν το φεγγάρι έλαμψε στον ουρανό, το αηδόνι πέταξε στην τριανταφυλλιά κι σκούμπησε το στήθος του πάνω στο αγκάθι. Όλη νύχτα τραγουδούσε με το στήθος του πάνω στο αγκάθι, και το παγερό κρυστάλλινο φεγγάρι έσκυψε κι άκουγε. Όλη νύχτα τραγουδούσε και το αγκάθι έμπαινε ολοένα και πιο βαθιά στο στήθος του, και το αίμα της ζωής του άδειαζε από μέσα του.
Τραγούδησε πρώτα για τη γέννηση του έρωτα στην καρδιά ενός αγοριού κι ενός κοριτσιού. Και στο πιο ψηλό κλωνί της τριανταφυλλιάς άνθισε ένα υπέροχο τριαντάφυλλο, το ένα πέταλο μετά το άλλο, καθώς το ένα τραγούδι διαδεχόταν το άλλο. Ωχρό στην αρχή, σαν την ομίχλη που πλανιέται πάνω απ’ το ποτάμι – ωχρό σαν τα πόδια του πρωινού και ασημένιο σαν τις φτερούγες της αυγής. Σαν τη σκιά ενός τριαντάφυλλου σε μια λιμνούλα, έτσι ήταν και το τριαντάφυλλο που άνθισε στο πιο ψηλό κλωνί της τριανταφυλλιάς.
Αλλά η τριανταφυλλιά φώναξε στο αηδόνι να πιέσει κι άλλο το αγκάθι. «Πίεσέ το κι άλλο, μικρό αηδονάκι», φώναξε η τριανταφυλλιά, αλλιώς θα ξημερώσει πριν τελειώσει το τριαντάφυλλο».
Τότε το αηδόνι πίεσε κι άλλο το αγκάθι κι ολοένα και πιο δυνατό γινόταν το τραγούδι του, γιατί τραγουδούσε για τη γέννηση του πάθους στην ψυχή ενός άντρα και μιας κόρης.
Κι ένα απαλό ρόδισμα έβαψε τα φύλλα του τριαντάφυλλου, σαν το ρόδισμα στο πρόσωπο του γαμπρού, όταν φιλάει τα χείλη της νύφης. Μα το αγκάθι δεν είχε φτάσει ακόμη στην καρδιά του, κι έτσι η καρδιά του τριαντάφυλλου έμενε λευκή, γιατί μόνον το αίμα της καρδιάς ενός αηδονιού μπορεί να βάψει κόκκινη την καρδιά ενός τριαντάφυλλου.
Κι η τριανταφυλλιά φώναξε στο αηδόνι να πιέσει κι άλλο το αγκάθι, και το αγκάθι άγγιξε την καρδιά του ένα άγριο σκίρτημα πόνου το διαπέρασε. Πικρός, πικρός ήταν ο πόνος, και παράφορο, όλο και πιο παράφορο γινόταν το τραγούδι του, γιατί τραγουδούσε για τον έρωτα που γίνεται τέλειος με το θάνατο, για τον έρωτα που δεν πεθαίνει στον τάφο.
Και το υπέροχο τριαντάφυλλο έγινε κόκκινο, σαν το τριαντάφυλλο του ουρανού της ανατολής. Κόκκινα ήταν τα πέταλα, και κόκκινη σα ρουμπίνι ήταν η καρδιά.
Αλλά η φωνή του αηδονιού έσβηνε και χανόταν, και οι μικρές του φτερούγες άρχισαν να χτυπούν κι ένα πέπλο σκέπασε τα μάτια του. Όλο κι έσβηνε το τραγούδι του, κι ένιωθε κάτι να το πνίγει στο λαιμό του.
Κι έπειτα, ξέσπασε σ’ ένα τελευταίο τραγούδι. Το λευκό φεγγάρι το άκουσε, ξέχασε το χάραμα και ξέμεινε στον ουρανό. Το κόκκινο τριαντάφυλλο το άκουσε κι άρχισε να τρέμει ολόκληρο από την έκσταση, κι άνοιξε τα πέταλά του στον ψυχρό πρωινό ουρανό. Η ηχώ το μετέφερε στη μαβιά σπηλιά της στους λόφους και ξύπνησε τους κοιμισμένους βοσκούς από τα όνειρά τους. Μέσα από τις καλαμιές του ποταμού πέρασε κι αυτές μετέφεραν στη θάλασσα το μήνυμά του.
«Κοιτά, κοίτα!», φώναξε η τριανταφυλλιά, «το τριαντάφυλλλο τελείωσε τώρα». Μα το αηδόνι δεν απάντησε, γιατί κοιτόταν νεκρό στο χορτάρι με το αγκάθι στην καρδιά του»...

Oscar Wilde
Μετάφραση: Ρένα Χατχουτ
για τις εκδόσεις γράμματα