Άμμος

Τα μάτια μου βαριά, δεν έλεγαν να ανοίξουν. Χαμογέλασα. Ήταν όνειρο το χθεσινό βράδυ; Ήταν όνειρο το φετινό καλοκαίρι; Με κλειστά ακόμη μάτια, πέρασα το χέρι μου ανάμεσα στα μαλλιά μου. Άμμος. Σήκωσα το κεφάλι και κοίταξα το μαξιλάρι, και μετά το κρεβάτι. Άμμος. Δεν ήταν όνειρο. Μπήκα στο ντους. Από παντού τρέχει η παραλία. Καθώς το νερό πέφτει στο λαιμό μου, θυμάμαι.

Σφηνάκια κίτρινη τεκίλα δίπλα στο Ναυτικό Μουσείο και μετά κβακ στο Ρούντυς. Πόσες ήταν; Δύο; Δυόμισι; Η Ο. και ο Γ., και μετά η Ν., ο Ρου και ο Α. Και μετά, λίγο πριν ξημερώσει, στον Καλαθά. Η θάλασσα ήταν ζεστή, η αμμουδιά φιλόξενη, το φεγγάρι καρφωμένο στη δύση του, διέγραφε το κίτρινο μονοπάτι του στη μαύρη επιφάνεια.

Οι μέρες μου στα Χανιά ήταν όμορφες, όσο και οι νύχτες μου.

Thank you, friend.

Στη φωτογραφία από δεξιά: Charlie, November, Merlot, στην παραλία Μπάλου. Στο βάθος, άκυρος λουόμενος που θα πρέπει να σβηστεί με photoshop. Περισσότερες φωτογραφίες, στο shots, τις επόμενες ώρες και ημέρες.

Εικόνες από τη θλιβερή επικαιρότητα είδα χθες από το αεροδρόμιο, στις Κυριακάτικες εφημερίδες και σε τηλεοράσεις που ούρλιαζαν. Damn.