Baby sitting

«Νουνάααααα»…

«Ναι, Μαράκι μου»;

«Πού πήγε η μαμάα;»

«Πήγε με το μπαμπά στη Θεσσαλονίκη, θα έρθει το βράδυ» (πάλι, και σας έχει αφήσει στη θεία σου, που, φυσικά δεν έχει δουλειά ή άλλα πράγματα να κάνει)

«Ααα, το βάδυ…

νουνάαα, να δούμε τη Μπάμπι και το Διαμαντένιο Κάστο;»

(… πάλι;!) «Ναι μωρό μου, να τη δούμε. Πού έβαλες το dvd;»

«Ε ξέω, να ωτήσουμε την Εύα».

«Η Εύα αγάπη μου είναι μικρή και δε μιλάει ακόμη (ευτυχώς).

«Να ωτήσουμε τη μαμά»

«Η μαμά είναι στη Θεσσαλονίκη με το μπαμπά, να μην την ενοχλήσουμε, ε; Δε θέλεις να παίξουμε με τη Ντόρα την εξερευνήτρια;»

«Με τη Ντόα... όχι. Να πάμε στις κούνιες".

«Μωρό μου, στις κούνιες έχει παιδάκια με ψείρες και θυμάσαι τι έπαθε η νονά την τελευταία φορά που πήγαμε, ε; (ένα μήνα αποχή από το κομμωτήριο έπαθε) Εύα, κορίτσι μου, η παντόφλα του μπαμπά ΔΕΝ ΤΡΩΓΕΤΑΙ! Πάμε να σας μαγειρέψω…. εχμ… φρούτα με μακαρόνια. Μμμμ… πολύ νόστιμο Μαράκι μου!»

«…»

(Όχι, όχι, όχι… δεν είμαι έτοιμη να γίνω μάνα… )

Status: November... loves the change of plans

Το Σύνδρομο της Ραγισμένης Καρδιάς

Λένε ότι υπάρχουν έρωτες που ραγίζουν την καρδιά. Διάβαζα κάπου μάλιστα ότι το "σύνδρομο ραγισμένης καρδιάς", είναι επιστημονικός όρος. Το έχω δει να γίνεται, να πονά το σώμα επειδή υποφέρει η ψυχή. Το έβλεπα να γίνεται για χρόνια, όταν ο πατέρας μου εγκατέλειψε τη μητέρα μου κι εκείνη δεν το ξεπέρασε ποτέ. Τώρα, δέκα χρόνια μετά, ίσως νιώθει καλύτερα, πάντα όμως ξέρω ότι πονά κι ότι αυτός ο άνθρωπος στοιχειώνει τα όνειρά της. Αυτή θα μπορούσε να είναι μια εισαγωγή για πολλές ιστορίες που έχω στο μυαλό μου. Στην πραγματικότητα, είναι μια υπενθύμιση: «Δε θα αφήσω να μου συμβεί ποτέ», και: «Δε θα το ξανακάνω σε κανέναν».

cathing up

Με μουσική υπόκρουση το Novembre που ακούω από το ανοιχτό blog της Τουλίπας, είπα να δώσω σημεία ζωής. What’s to tell? Όταν έχεις να μιλήσεις με κάποιον πολύ καιρό και σε ρωτά: «Πώς είσαι;» απαντάς συνήθως: «τα ίδιαααα»… κι ας έχει έρθει ο κόσμος πάνω κάτω. Από πού ν’ αρχίσεις και πού να τελειώσεις;

Από τα προσωπικά; Και τι να πεις; «Ξέρεις, είμαι με κάποιον άλλο τώρα από εκείνον που ήξερες, ναι, καλά είμαστε, αλλά είναι η γαμημένη η απόσταση, καταλαβαίνεις, λίγο σε αυτή την ηλικία βαριέσαι τα πάνω – κάτω, αλλά γουστάρω πολύ ρε γμτ και έκανα καιρό να το ξαναβρώ αυτό. Εντάξει, έχουμε τα προβληματάκια μας, ο παράδεισος, να ξέρεις, δεν υπάρχει, κι αν υπάρχει, τον έχουν σπάσει σε στιγμές. Χαμογελάω όμως κι αυτό, είναι καλό για αρχή.

Στη δουλειά, τι να σου πω: Σταθερά καλά, σταθερά επάνω, αλλά αργά ρε γμτ, πολύ αργά, βαριέμαι λίγο. Άσε που δεν αντέχω τους συνεργάτες μου, με βγάζουν από τα ρούχα μου – ευτυχώς που μένουν δυο μήνες ακόμη γιατί θα με έπαιρναν με ρόμπα ανάποδη από ‘κει μέσα. Μετά το καλοκαίρι βλέπουμε, το σκέφτομαι και για Αθήνα φέτος, το πολύ του χρόνου. Είναι και ο έρωτας στη μέση που σου είπα νωρίτερα. Όχι, όχι γι’ αυτό αλλά, εντάξει, μετράει που είναι κι εκείνος εκεί και καλύτερα εγώ κάτω παρά εκείνος επάνω, καταλαβαίνεις;

Σήμερα, 1^η Μαΐου, όπως κάθε χρόνο, βρεθήκαμε με συμμαθητές από το λύκειο και ψήσαμε στο χωριό. Εκείνος δεν κατάφερε να έρθει κι εγώ δεν ήθελα να το χάσω με τίποτα και πήγα μόνη. Και ήμουν η μόνη, μόνη. Ήρθαν ακόμη και με τα παιδιά τους! Ακόμη κι ο Στέλιος παντρεύεται στις 30 του μήνα, η Βαγγελίτσα βαφτίζει την κόρη της την άλλη εβδομάδα, ο Θανάσης ήρθε με τις δυο κόρες του, ο Γιώργος με την πιτσιρίκα κλείνουν δυο χρόνια και μάλλον θα την καταφέρει να το… επισημοποιήσουν, το Γιώργο με την καινούργια τον είδα μια χαρά, η Κική με τον Πάνο δε ξεκολλούσαν κι ο Χρήστος που αλλάζει γκόμενα κάθε τρεις μήνες, είναι με την Εύα ένα χρόνο. Έκλεψα όμως και λίγα βλέμματα ζήλιας, μιας επιθυμίας για την ανεξαρτησία, τα είδα, είμαι σίγουρη. Αν με ρωτούσαν, θα τους έλεγα, καλύτερα δύο παρά μόνος. Σίγουρα! Λοιπόν, αυτά! Εσύ, πώς τα πας;»

Shots...

... are back!

Τρίχες

Τα χέρια του Σταύρου είχαν πάρει φωτιά. Μαζί και το δέρμα του κεφαλιού μου από το πιστολάκι που κρατούσε στα χέρια του . «Ρε Σταύρο, με καις, δε θα μου μείνει πέτσα στο κεφάλι για να συγκρατεί τις τρίχες! Άουτς!».

- «Ουφ, άσε, άσε Νοέμβριε, είμαι πολύ, πολύ προβληματισμένος. Έχω μεγάλο άγχος...».

-«Γιατί αγόρι μου, τι σου συμβαίνει;», ρωτώ αφελώς και πολύ ανήσυχη για το μέλλον του τριχωτού της κεφαλής μου.

-«Να... να, με όλα αυτά που συμβαίνουν. Τα έχω συνδυάσει και με αυτά που ακούγονται για το μέλλον και δε μπορώ να κλείσω μάτι τα βράδια».

Οι σκέψεις στο κεφάλι μου έτρεχαν με την ταχύτητα του φωτός. Ακόμη και ο Σταύρος, που για ΣΚ στην Κοζάνη παίρνει μαζί του 4 ζευγάρια παπούτσια «για να βρίσκονται» και γκριζάρει τον κρόταφο (στα 26 του) για μεγαλύτερη γοητεία , ταρακουνήθηκε με τα όσα συμβαίνουν στην ελληνική κοινωνία. Άρα η κρίση είναι ασύλληπτα μεγάλη, και μάλιστα η κατάσταση πρέπει να έχει επιδεινωθεί τις τελευταίες τέσσερις ημέρες διότι ως την Κυριακή, ο Σταύρος οργάνωνε ταξιδάκι στην Αθήνα με βαριά καρδιά: Δε θα κατάφερνε να πάει στο Γκάζι μήπως τον πετύχει εκεί μια φίλη του που δε θα ήξερε ότι είναι εκεί.

Πριν προλάβω να αρθρώσω λέξη (λογω συνωστισμού σκέψεων στο κεφάλι), με πρόλαβε: «Ειλικρινά, σκέφτομαι ότι για να σώσω τον πλανήτη, πρέπει να πάρω υβριδικό αυτοκίνητο και να κάνω ανακύκλωση».

-... Ε;

-«Καλά, δεν έχεις ακούσει τίποτα;» Πφφφ, πού να μην ήταν και η δουλειά σου! Δηλαδή, συγ-γνώ–μη, δεν ξέρεις ότι το 2012 θα πέσει επάνω στη γη ένας άλλος πλανήτης που...

-Αστεροειδής μήπως;

-Whatever! Θα πέσει και θα μας καταστρέψει! Άσε που όλες οι προφητείες λένε ότι το τέλος του κόσμου θα έρθει το 2012. Νομίζω ότι όλα αυτά έχουν βάση... είναι συμβολικά! Κι εμείς καταστρέφουμε τον πλανήτη και εκείνη τη χρονιά θα του δώσουμε το τελειωτικό χτύπημα!

-Θέ μου, η Θεσσαλονίκη δε θα δει ποτέ μετρό... το 2012 παραδίδεται η κύρια γραμμή... Αουτς, πρόσεχε ρε Σταύρο!

Memorial

- Σήμερα κλείνουμε ένα χρόνο και ήθελα να σε ακούσω.

Το είχα σκεφτεί τις προηγούμενες ημέρες αρκετές φορές. Ένας χρόνος χωρίς τον Π.
Μου λείπει, μου λείπει πολύ. Μου λείπει η αίσθηση της συντροφιάς και της οικογένειας που ένιωθα κοντά του, μου λείπει η ασφάλεια της μακροχρόνιας σχέσης, μου λείπει το αξεπέραστο χιούμορ του, το σπίτι μας, τα σχέδια και οι συζητήσεις για το όνομα της κόρης που θα κάναμε. Μου λείπει ο φίλος μου, μου λείπει πολύ και τον αγαπώ πιο πολύ από οικογένεια. Αλλά ο «γκόμενος» όχι, δε μου έχει λείψει. Εκεί, «μανάρι μου, τα κάναμε σαλάτα».

Το ήξερα από τότε, ότι δεν ήμουν εγώ για να είμαι μόνη μου. Δε μου αρέσει η ζωή ως single, το ξέρω πια καλά. Θέλω τον άνθρωπό μου, θέλω να είναι ένας και να μοιραζόμαστε τις μέρες μας. Κι αυτό, το ξέρω πια, ότι δεν έχει σχέση με ανασφάλεια. Για πρώτη φορά, πριν αφήσω το «κλαδί» της σχέσης μου, δεν πιάστηκα από ένα άλλο, ένα νέο. Και έμεινα μόνη μου, όχι επειδή ήθελα, επειδή έτυχε (δεν έτυχε. Απέτυχε). Όμως, έμαθα ότι τελικά δε μου αρέσει να είμαι μόνη μου. Δε με ενδιαφέρει καθόλου.

Χθες, όταν κλείσαμε το τηλέφωνο δε μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου για πολλή ώρα.

Διάβολε, πότε πέρασε ένας χρόνος; Θα λείψεις πολύ από τη ζωή μου.

Status: November is time to make some plans.

They said I would never remember

Status: November is gone. Let us welcome Fu***** December.