Wednesday, December 17, 2008

Τρίχες



Τα χέρια του Σταύρου είχαν πάρει φωτιά. Μαζί και το δέρμα του κεφαλιού μου από το πιστολάκι που κρατούσε στα χέρια του . «Ρε Σταύρο, με καις, δε θα μου μείνει πέτσα στο κεφάλι για να συγκρατεί τις τρίχες! Άουτς!».

- «Ουφ, άσε, άσε Νοέμβριε, είμαι πολύ, πολύ προβληματισμένος. Έχω μεγάλο άγχος...».

-«Γιατί αγόρι μου, τι σου συμβαίνει;», ρωτώ αφελώς και πολύ ανήσυχη για το μέλλον του τριχωτού της κεφαλής μου.

-«Να... να, με όλα αυτά που συμβαίνουν. Τα έχω συνδυάσει και με αυτά που ακούγονται για το μέλλον και δε μπορώ να κλείσω μάτι τα βράδια».


Οι σκέψεις στο κεφάλι μου έτρεχαν με την ταχύτητα του φωτός. Ακόμη και ο Σταύρος, που για ΣΚ στην Κοζάνη παίρνει μαζί του 4 ζευγάρια παπούτσια «για να βρίσκονται» και γκριζάρει τον κρόταφο (στα 26 του) για μεγαλύτερη γοητεία , ταρακουνήθηκε με τα όσα συμβαίνουν στην ελληνική κοινωνία. Άρα η κρίση είναι ασύλληπτα μεγάλη, και μάλιστα η κατάσταση πρέπει να έχει επιδεινωθεί τις τελευταίες τέσσερις ημέρες διότι ως την Κυριακή, ο Σταύρος οργάνωνε ταξιδάκι στην Αθήνα με βαριά καρδιά: Δε θα κατάφερνε να πάει στο Γκάζι μήπως τον πετύχει εκεί μια φίλη του που δε θα ήξερε ότι είναι εκεί.


Πριν προλάβω να αρθρώσω λέξη (λογω συνωστισμού σκέψεων στο κεφάλι), με πρόλαβε: «Ειλικρινά, σκέφτομαι ότι για να σώσω τον πλανήτη, πρέπει να πάρω υβριδικό αυτοκίνητο και να κάνω ανακύκλωση».

-... Ε;

-«Καλά, δεν έχεις ακούσει τίποτα;» Πφφφ, πού να μην ήταν και η δουλειά σου! Δηλαδή, συγ-γνώ–μη, δεν ξέρεις ότι το 2012 θα πέσει επάνω στη γη ένας άλλος πλανήτης που...

-Αστεροειδής μήπως;

-Whatever! Θα πέσει και θα μας καταστρέψει! Άσε που όλες οι προφητείες λένε ότι το τέλος του κόσμου θα έρθει το 2012. Νομίζω ότι όλα αυτά έχουν βάση... είναι συμβολικά! Κι εμείς καταστρέφουμε τον πλανήτη και εκείνη τη χρονιά θα του δώσουμε το τελειωτικό χτύπημα!

-Θέ μου, η Θεσσαλονίκη δε θα δει ποτέ μετρό... το 2012 παραδίδεται η κύρια γραμμή... Αουτς, πρόσεχε ρε Σταύρο!

Tuesday, December 16, 2008

Memorial



- Σήμερα κλείνουμε ένα χρόνο και ήθελα να σε ακούσω.

Το είχα σκεφτεί τις προηγούμενες ημέρες αρκετές φορές. Ένας χρόνος χωρίς τον Π.
Μου λείπει, μου λείπει πολύ. Μου λείπει η αίσθηση της συντροφιάς και της οικογένειας που ένιωθα κοντά του, μου λείπει η ασφάλεια της μακροχρόνιας σχέσης, μου λείπει το αξεπέραστο χιούμορ του, το σπίτι μας, τα σχέδια και οι συζητήσεις για το όνομα της κόρης που θα κάναμε. Μου λείπει ο φίλος μου, μου λείπει πολύ και τον αγαπώ πιο πολύ από οικογένεια. Αλλά ο «γκόμενος» όχι, δε μου έχει λείψει. Εκεί, «μανάρι μου, τα κάναμε σαλάτα».

Το ήξερα από τότε, ότι δεν ήμουν εγώ για να είμαι μόνη μου. Δε μου αρέσει η ζωή ως single, το ξέρω πια καλά. Θέλω τον άνθρωπό μου, θέλω να είναι ένας και να μοιραζόμαστε τις μέρες μας. Κι αυτό, το ξέρω πια, ότι δεν έχει σχέση με ανασφάλεια. Για πρώτη φορά, πριν αφήσω το «κλαδί» της σχέσης μου, δεν πιάστηκα από ένα άλλο, ένα νέο. Και έμεινα μόνη μου, όχι επειδή ήθελα, επειδή έτυχε (δεν έτυχε. Απέτυχε). Όμως, έμαθα ότι τελικά δε μου αρέσει να είμαι μόνη μου. Δε με ενδιαφέρει καθόλου.

Χθες, όταν κλείσαμε το τηλέφωνο δε μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου για πολλή ώρα.

Διάβολε, πότε πέρασε ένας χρόνος; Θα λείψεις πολύ από τη ζωή μου.

Status: November is time to make some plans.