Στέλιος
Από τη δική μου πλευρά, η ιστορία μου με το Στέλιο ήταν πολύ απλή. Σχεδόν απλοϊκή. Τον γνώρισα σε μια από τις νυχτερινές εξορμήσεις μου, με κάρφωσε (με το βλέμμα στην αρχή), με πλησίασε (ήταν πολύ ευγενικός είναι η αλήθεια, σχεδόν συνεσταλμένος), του έδωσα το τηλέφωνό μου. Γιατί του το έδωσα; Ο Στέλιος είναι ίσως ο ωραιότερος άντρας που έχω γνωρίσει (αν και ξανθός). Ψηλός, τεράστια μπλε μάτια, διαπεραστικό βλέμμα, γυμνασμένος (γυμναστής γαρ) και επιπλέον δε διέκρινα ίχνος αλαζονείας και η προσέγγισή του δε με πρόσβαλε στο ελάχιστο. Την επόμενη ημέρα μου έστειλε μια καλημέρα (στην οποία απάντησα) και αργά το απόγευμα μου τηλεφώνησε και μου ζήτησε να βγούμε ένα από τα επόμενα βράδια. Στάθηκε τυχερός γιατί ήταν η εβδομάδα με τα ρεπό μου και ένα βράδυ μεσοβδόμαδα βρεθήκαμε. Παρά την εντυπωσιακή του εμφάνιση και τους καλούς του τρόπους, δε μου έκανε το "κλικ". Λίγο το κρασί όμως, λίγο η μακριά αποχή μου από το σπορ (πήγαιναν σχεδόν 2 μήνες) καταλήξαμε στα κόκκινα σεντόνια μου. Αυτό (χωρίς την έξοδο και το ποτό προηγουμένως), συνεχίστηκε για αρκετό καιρό και το μοτίβο ήταν το εξής:
Στέλιος: «Θα βγούμε αύριο»;
Νοέμβριος: «Δουλεύω, θα τελειώσω στις 12, δεν έρχεσαι από το σπίτι κατά τις 2»;
- «Τα μεσάνυχτα»;
- «… τα μεσάνυχτα είναι στις 12. 2, είναι μετά τα μεσάνυχτα. Είναι απλώς νύχτα».
- «Γιατί στις 2 αφού τελειώνεις στις 12;
- «Θα πάω για ποτό με μια φίλη, να κάνω κι ένα μπάνιο μετά»…
Ο Στέλιος νόμιζε ότι είχαμε σχέση. Περίεργη μεν, σχέση δε. Τηλεφωνούσε τουλάχιστον τρεις φορές την ημέρα, ρωτούσε για την υγεία μου, για τη δουλειά μου, για την οικογένειά μου, με έπαιρνε αγκαλιά τις νύχτες, με κοιτούσε όταν κοιμόμουν, μου έτριβε την πλάτη στο μπάνιο. Ο Στέλιος ερωτεύτηκε μια γυναίκα που δεν είχε γνωρίσει στ’ αλήθεια. Ίσως μάλιστα αυτός ήταν ο λόγος: Το μυστήριο, που δε ήταν μυστήριο, ήταν απλώς αδιαφορία. Όταν όμως μια γυναίκα δεν είναι ερωτευμένη, ο έρωτας του άντρα είναι καταπιεστικός. Υποθέτω το ίδιο συμβαίνει και αντίστροφα. Ήθελε να γνωρίσει τους φίλους μου, να πηγαίνουμε κινηματογράφο, για φαγητό, εκδρομές τα Σαββατοκύριακα.
Σ’ εμένα είχε ήδη αρχίσει να λείπει το άδειο κρεβάτι μου, που το αποζητούσα όλο και πιο συχνά. Και, δύο μήνες μετά την πρώτη μας νύχτα, είπα στο Στέλιο να μην ξανάρθει. Όχι γιατί δεν ήθελα έναν άντρα στο κρεβάτι μου. Επειδή δεν ήθελα έναν ερωτευμένο άντρα.
Νομίζω ότι πολύ πρόσφατα ήμουν εγώ ο «Στέλιος» σε μια «σχέση». Μόνο χωρίς το κομμάτι με τα «μεσάνυχτα» - ελπίζω.
Ο Στέλιος ξεροστάλιαζε κάτω από το σπίτι μου με τη μηχανή σχεδόν κάθε βράδυ για 20 μέρες. Μετά μάζεψε την αξιοπρέπειά του και εξαφανίστηκε από τη ζωή μου. Ευτυχώς, εγώ την έσωσα (την αξιοπρέπεια) από την πρώτη μέρα.
