Τι έμαθα ένα απόγευμα στο γήπεδο.

Θα αρχίσω με την κατακλείδα (δικό μου είναι το κείμενο, ο,τι θέλω, κάνω): Όσο καλά κι αν νομίζουμε ότι γνωρίζουμε έναν άνθρωπο, όσα χρόνια κι αν είμαστε φίλοι/ ζευγάρι/ παντρεμένοι/ με 8 παιδιά, είναι μια πτυχή του χαρακτήρα του που δεν την ξέρουμε. Η πλευρά «φίλαθλος στο γήπεδο». Ένας άντρας, όταν πάει στο γήπεδο, είναι ένας άλλος άντρας. Σίγουρα πράγματα. Διαπιστωμένα, σας λέω!!! Πάμε τώρα:

Έμαθα για τα συνθήματα:

- ότι ένα σουξέ, διανθισμένο με ευφάνταστους στίχους μπορεί να μετατραπεί σε πρώτης τάξεως σύνθημα

- Τα τύμπανα του πολέμου κρούει τόπλες εκπαιδευμένος φίλαθλος με κασκόλ της ομάδας. Γύρω του, δεκάδες οπαδοί γυμνάζουν τρικέφαλο με επαναλαμβανόμενη κίνηση λυγίζω – τεντώνω γόνατα (θυμήσου την άσκηση για hips, στο αερόμπικ, αλλά με κλειστά πόδια).

- Οι στίχοι των jingles συνθημάτων περιλαμβάνουν συγκεκριμένες λέξεις – κλειδιά και αναφέρονται κυρίως στα γεννητικά όργανα, α. Φιλάθλων άλλων ομάδων, β. Των στενών και μακρινών συγγενών τους καθώς επίσης σε σεξουαλικές πράξεις, κατά προτίμηση παρά φύσει ή στοματικές που πράττουν οι ίδιοι στους φιλάθλους της αντίπαλης ομάδας ή στους συγγενείς τους. (... «και της μαμά σας το μ****», κ.ο.κ.).

- Οι κερκίδες ενίοτε κάνουν διάλογο μεταξύ τους – επίσης ευφάνταστο: - Ποιος γ****ται; και ακολουθεί απάντηση αυτονόητη.

- Μπορεί ο αγώνας να αφορά δύο ομάδες, αλλά οι φίλαθλοι δεν αφήνουν κανέναν παραπονεμένο: Αφιερώνουν συνθήματα και στους οπαδούς των υπολοίπων ομάδων προκαταβολικά και κάνουν και πρόβα έτσι για τους άλλους αγώνες. (Γίνεται πάντα μίνι αφιέρωμα στις ομάδες της Αθήνας και ιδιαίτερα του Πειραιά).

- Ρωτώντας έμαθα ότι υπάρχει επιτροπή (συνθέτης, στιχουργός και τύμπανο) οι οποίοι συνεδριάζουν τακτικά και μελετούν τα συνθήματα των αντιπάλων ενώ συνθέτουν τα δικά τους κομμάτια.

- Κατά περίπτωση καταφέρονται εναντίον συγκεκριμένων παικτών, ο οποίος θα πρέπει να ασφαλίσει τους συγγενείς του, σε περίπτωση που πιάνει έστω και το 1% αυτών που τους εύχεται η κερκίδα. Αυτό μπορεί να αφορά και παίκτη της ομάδας που υποστηρίζουν.

Για τα λοιπά:

- Πολλοί άντρες φαίνονται κανονικοί άνθρωποι, αλλά δεν είναι. Όταν αρχίζει ο αγώνας, κάτι παθαίνουν, γυαλίζει το μάτι τους και αλλάζει το λεξιλόγιό τους, το οποίο συναγωνίζεται εκείνο της κερκίδας.

- Όπου κι αν κάθεσαι, όσο προσεκτικά κι αν το έχεις σχεδιάσει, πάντα θα βρεθεί κάποιος δίπλα σου, πάνω από το σβέρκο σου, που θα ξεφωνίζει μέσα στο αφτί σου και θα έχει εμμονή με συγκεκριμένο παίκτη. Εγώ για παράδειγμα άκουγα επί 90 λεπτά στη διαπασών: (όνομα παίκτη) της μαμάκας σου, (όνομα παίκτη) η μανούλα σου γ*******. Χρήζει ψυχιάτρου η συμπεριφορά, δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο.

- Οι ποδοσφαιριστές είναι άσχημοι άντρες, Το λέω μετά λόγου γνώσεως, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, δεν βλέπονται. Καλοί οι κοιλιακοί, αλλά, καλό μου, πώς είσαι έτσι; Επαναλαμβάνω, υπάρχουν εξαιρέσεις. Αν είσαι τυχερή, οι εξαιρέσεις αλλάζουν μπλούζα μπροστά στα μάτια σου.

Όλα αυτά τα έμαθα την Κυριακή, όταν πήρα τον καλομαθημένο πισινό μου και πήγα στο Χαριλάου. Από τα δερμάτινα καθισματάκια στις σουίτες, όλα φάνταζαν ονειρεμένα. Καφεδάκια, μπουφές, καλή θέα στο γήπεδο, τηλεόραση για να βλέπεις τις φάσεις, βόλτα στα δημοσιογραφικά, χαβαλές, κόσμος που δεν φαινόταν σα να κατέβηκε από τον πλανήτη Άρη (όχι τον κόκκινο, τον κιτρινόμαυρο). Και μετά άρχισε ο αγώνας...

Θα μπορούσα να γράφω επί ώρες. Προς το παρόν έχω να δηλώσω:

Εξακολουθώ να μην ξέρω τι είναι το οφ σάιντ.

Λές;

Λες: Ώρες ώρες απορώ τι δουλειά έχουμε μαζί εμείς οι δύο. Δεν έχουμε τίποτα κοινό!


Λέω: ... λές;

Σε κοιτάζω

Reunion

Αρχές του 2000, φοιτήτρια ούσα, έπιασα την πρώτη μου δουλειά. Βαριόμουν τη φοιτητική ζωή, δε μου άρεσε τότε, δεν την αναπολώ σήμερα. Είχα μοιράσει το φτωχό μου βιογραφικό στις επιχειρήσεις τις σχετικές με το αντικείμενο που είχα επιλέξει να σπουδάσω και δεν περίμενα τίποτα. Ήταν μεγάλη έκπληξη όταν με ειδοποίησαν από την πρώτη και καλύτερη επιλογή μου, ότι θα με δεχτούν και πολύ περισσότερο, όχι για πρακτική, αλλά με μικρό μισθό. Ήμουν τυχερή γιατί άρχιζε τότε μια προσπάθεια της επιχείρησης να προσεγγίσει νεανικό κοινό μέσα από φρέσκες ιδέες και φρέσκους ανθρώπους. Σε εκείνη την εταιρία, έμεινα συνολικά τέσσερα χρόνια ενώ παράλληλα ελίχθηκα σε άλλες.

Στα τέσσερα εκείνα χρόνια μέσα στο γραφείο γράφτηκαν πολλές ιστορίες. Δέκα νέοι άνθρωποι, στο ξεκίνημά τους, έχουμε μέχρι σήμερα και για πάντα, έναν κοινό παρονομαστή. Ένα τμήμα της επαγγελματικής και προσωπικής μας ιστορίας, γράφτηκε μέσα σε εκείνους τους τοίχους, με σκηνικό και σημείο αναφοράς αυτόν το χώρο. Ιστορίες ανταγωνισμού, φιλίας, βαθιάς φιλίας, έρωτα, μεγάλου έρωτα, αγάπης, ζήλιας, απώλειας, μίσους. Δημιουργήθηκαν σχέσεις, γράφτηκαν χωρισμοί, γάμοι, παιδιά για ορισμένους, μεταγραφές, απολύσεις, παράνομοι έρωτες, κόντρες. Αν είχαν ψυχή οι τοίχοι αυτού του γραφείου θα μπορούσαν να γράψουν ένα περιεκτικό βιβλίο για τις ανθρώπινες σχέσεις, ακόμη κι ένα –πολύ ενδιαφέρον- σήριαλ.

Ο πυρήνας εκείνης της ομάδας διαλύθηκε προς το τέλος του 2003 και λίγο αργότερα. Οι περισσότεροι κάναμε το επόμενο επαγγελματικό βήμα σταθερά μπροστά, άλλοι εγκατέλειψαν το επάγγελμα, άλλοι την πόλη.

Πριν από λίγες ημέρες επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη μετά από ένα διαζύγιο, ένα μέλος εκείνης της παρέας, που ήταν τότε και η ψυχή της. Και οργάνωσε μια επανασύνδεση. Βρεθήκαμε, μόνο οι γυναίκες της παρέας (που ήμασταν και πλειοψηφία) σκαστές οι περισσότερες από τη δουλειά, με την ψυχή στο στόμα, στο roof garden του Electra Palace. Και παρατήρησα για δεύτερη φορά (η πρώτη ήταν στο reunion του σχολείου, όπου ήταν και πιο χαρακτηριστικό) ότι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, ο,τι κι αν έχει συμβεί στη ζωή τους, το είναι τους παραμένει το ίδιο. Άλλες παντρεύτηκαν, έκαναν παιδιά, πήραν διαζύγιο, εξελίχθηκαν επαγγελματικά άλλες όχι. Όταν όμως βρισκόμαστε οι ίδιοι άνθρωποι μεταξύ μας, ο καθένας παίρνει τη θέση που είχε τότε: Η ψυχή της παρέας, η σνομπ, η χαζούλα, η χαμογελαστή, η πολυλογού, η «έξυπνη», η ήσυχη κ.ο.κ. Τελικά, το ποιοι είμαστε είναι –και – θέμα αλληλεπίδρασης. Και, ναι. Οι αλλαγές στο περιβάλλον μας, επιβάλλουν πολλές φορές αλλαγές και στους ανθρώπους μας. Ακόμη και αντικαταστάσεις. Όχι σε όλους. Σε ορισμένους όμως σίγουρα.

Δεν αναπολώ. Απλώς θυμάμαι.

Τί έμαθα την εβδομάδα που πέρασε

... μεταξύ πλατείας ΧΑΝΘ και Αριστοτέλους:

- Είναι πια κανόνας: Βρέχει μόνο όταν φοράω άσπρο παντελόνι!

- New entry μπαράκι χαμηλά στην Παύλου Μελά (με θέα Λευκό Πύργο) και υπό την επωνυμία london (ναι, με μικρό) κάτι. Μουσική που ξεφεύγει από τις νυχτερινές playlistis, ενδιαφέρουσες φατσούλες μεταξύ του προσωπικού και των θαμώνων, καθαρά ποτά (ελπίζω όχι μόνο στα εγκαίνια).

- Το πρωί, ως τις εννιά, στο κέντρο έχει άφθονες θέσεις πάρκινγκ. Προλάβετε!

- Τα βραδάκια το μαύρο φοριέται πολύ – και μου αρέσει!

- Το επαλήθευσα: Ορισμένοι άνθρωποι το θέλουν το φτύσιμο τους για να στρώσουν χαρακτήρα (και δε μιλάω για γκόμενους).

- Δεν έχει καλύτερο από έναν καφέ (έστω βιαστικό) για catching up με φίλη στο Ciel, στην Αριστοτέλους υπό λιακάδα. Παίζει και φρέσκο παγωτό. (Ναι, για σένα λέω).

- Αν παρκάρεις στην Αλεξάνδρου Σβώλου και πας μετά τα μεσάνυχτα να πάρεις το αυτοκίνητό σου και να πας σπίτι σου, οπλίσου με υπομονή: Κατά κανόνα σε κλείνουν και δεν αφήνουν τηλέφωνο, την ώρα που διασκεδάζουν σε παρακείμενα μπαράκια. Συμβουλή: πιες ένα ποτό με τους αγνώστους που σου το προτείνουν, να πάνε τα φαρμάκια κάτω – και να μην το κάνεις το φονικό.

- Το ρολόι – κήπος στην Αριστοτέλους δείχνει σωστά την ώρα (φωτό).

- Και η άχρηστη πληροφορία της εβδομάδας (και εκτός γεωγραφικού περιορισμού): Το ΑΤΜ της Πειραιώς (Τσιμισκή με Δραγούμη) κάθε μεσημέρι στις 12 συντηρείται για ένα εικοσάλεπτο.