Thursday, August 30, 2007

high fidelity




Tο cd player του ασημί saxo έπαιζε Billy Idol και eyes without a face. Με τον Χ. δε λέγαμε πολλά. Δεν είχαμε και τίποτα να πούμε, όμως αυτό ήταν κάτι που διαπιστώσαμε στην πορεία. Την πρώτη φορά που βρεθήκαμε, δεν μπορούσαμε να πάρουμε τα μάτια μας ο ένας από τον άλλο. Επαλήθευσα τη φήμη που με θέλει να επιλέγω με –πολύ- ρηχά κριτήρια (αναλογίες, ύψος, μυες, χρώμα δέρματος, μαλλιών και ματιών) και δέχτηκα να με πάει στο σπίτι λίγα βράδια αργότερα. Την πρώτη μουσική που άκουσα στο αυτοκίνητό του, δεν την εκτίμησα αρνητικά και το ήξερε. Δε θυμάμαι να μιλούσαμε πολύ, ούτε και βγαίναμε ιδιαίτερα τον πρώτο καιρό. Η σκέψη μας ήταν αλλού και κάθε νύχτα αναρωτιόμουν τι καλό έχω κάνει στη ζωή μου για να αξίζω αυτές τις βραδιές με το πιο εντυπωσιακό πλάσμα που είχα συναντήσει. Λίγες εβδομάδες αργότερα, οι μάσκες που βάζουμε όλοι στην αρχή μιας σχέσης, άρχισαν να χαλαρώνουν. Και η δική του και η δική μου.
Την περίοδο που τον Billy Idol αντικατέστησε ο Νίκος Πορτοκάλογλου και το Μπραζιλέρο, κάναμε τις πρώτες –αποτυχημένες- απόπειρες να ανταλλάξουμε κουβέντες. Επικοινωνούσαμε μόνο τις νύχτες, που βάφονταν κόκκινες από τα λόγια και τα έργα. Πηγαίναμε εκδρομές, γνώρισα τους φίλους του, που όλοι δούλευαν τη νύχτα. Οι μάσκες λύθηκαν κι άλλο.
Στο ασημί saxo έπαιζε πια Σταμάτη Γονίδη και ενίοτε Γιώργο Μαζωνάκη. Ο άνθρωπος δίπλα μου ήταν γλυκός, ευγενικός, καλός αλλά... ως εκεί. Τον ακολούθησα στις νύχτες του. Στο μπαράκι των φίλων του στη Σαλαμίνα, στα maistream clubs και στα μπουζουξίδικα της πόλης.
Ήταν η εποχή που στο ασημί saxo ακούγαμε πλέον το cd single του Σώτη Βολάνη. Οι δουλειές του είχαν ανοίξει στην Καστοριά και τις περισσότερες ημέρες της εβδομάδας ήταν εκεί. Επικοινωνούσαμε με μηνύματα, γιατί στο τηλέφωνο δεν είχαμε να πούμε πολλά και πηγαινοερχόταν για λίγες νύχτες κάθε μήνα. Πήγαινα κι εγώ κάποια Σαββατοκύριακα που είχα ρεπό και άφησα τη σχολή –για μια ακόμη φορά-στην άκρη.
Ανακαλύψαμε τις επαρχιακές νύχτες στην Καστοριά, ενίοτε επισκεπτόμασταν και τη Φλώρινα.
Αρχίσαμε να ξυπνάμε από αυτό που νομίζαμε ότι ήταν σχέση την εποχή που στο saxo έπαιζε το live πρόγραμμα από τις «Νότες» (περιθωριακό μπουζούκι στη Φλώρινα). Στους εννιά μήνες οι μάσκες έπεσαν και οι αλήθειες μας βγήκαν στο φως, όπως ήταν μαθηματικά βέβαιο ότι θα γινόταν. Δεν ήμουν αυτή που υποκρινόμουν ότι είμαι για εκείνον, ούτε εκείνος το αντίστοιχο, και δε θα καταφέρναμε να γίνουμε ποτέ. Από εκείνο το ξημέρωμα δεν ξαναμιλήσαμε, δεν τον ξαναείδα.

Μέχρι χθες, τέσσερα χρόνια μετά, που τον πέτυχα με μια πιτσιρίκα στη Βασιλέως Ηρακλείου. Δε με είδε. Καλύτερα. Δε θα με αναγνώριζε χωρίς τη μάσκα.

Wednesday, August 29, 2007

Tuesday, August 28, 2007

Αντίδραση (;)

Ήρθε με e-mail από άτομο που εμπιστεύομαι:



Στη Θεσσαλονίκη η συγκέντρωση θα γίνει στις 7 το απόγευμα στο Λευκό Πύργο. Φορέστε μαύρα ρούχα, λένε οι διοργανωτές, whoever they are.

Monday, August 27, 2007

Άμμος


Τα μάτια μου βαριά, δεν έλεγαν να ανοίξουν. Χαμογέλασα. Ήταν όνειρο το χθεσινό βράδυ; Ήταν όνειρο το φετινό καλοκαίρι; Με κλειστά ακόμη μάτια, πέρασα το χέρι μου ανάμεσα στα μαλλιά μου. Άμμος. Σήκωσα το κεφάλι και κοίταξα το μαξιλάρι, και μετά το κρεβάτι. Άμμος. Δεν ήταν όνειρο. Μπήκα στο ντους. Από παντού τρέχει η παραλία. Καθώς το νερό πέφτει στο λαιμό μου, θυμάμαι.

Σφηνάκια κίτρινη τεκίλα δίπλα στο Ναυτικό Μουσείο και μετά κβακ στο Ρούντυς. Πόσες ήταν; Δύο; Δυόμισι; Η Ο. και ο Γ., και μετά η Ν., ο Ρου και ο Α. Και μετά, λίγο πριν ξημερώσει, στον Καλαθά. Η θάλασσα ήταν ζεστή, η αμμουδιά φιλόξενη, το φεγγάρι καρφωμένο στη δύση του, διέγραφε το κίτρινο μονοπάτι του στη μαύρη επιφάνεια.

Οι μέρες μου στα Χανιά ήταν όμορφες, όσο και οι νύχτες μου.

Thank you, friend.


Στη φωτογραφία από δεξιά: Charlie, November, Merlot, στην παραλία Μπάλου. Στο βάθος, άκυρος λουόμενος που θα πρέπει να σβηστεί με photoshop. Περισσότερες φωτογραφίες, στο shots, τις επόμενες ώρες και ημέρες.

Εικόνες από τη θλιβερή επικαιρότητα είδα χθες από το αεροδρόμιο, στις Κυριακάτικες εφημερίδες και σε τηλεοράσεις που ούρλιαζαν. Damn.



Sunday, August 19, 2007

Ξέρω



Τα ξέρω όλα.

Σήμερα το πρωί μου τα 'πανε.

Σεις που φταίτε, θα έπρεπε να ξέρετε καλύτερα. Δεν ξεχνάω.

Π ο τ έ.

Έρχομαι σε μία μόλις εβδομάδα.


Κρυφτείτε από τώρα.

Wednesday, August 1, 2007

Έφυγα!

Τις επόμενες (πολλές) ημέρες θα γυρίζω



εδώ


κι εδώ



Επιστρέφω στη σκληρή καθημερινότητα στις 29 Αυγούστου,
αλλά θα έχω βαρεθεί να κάθομαι το αργότερο στις 20!
Αφήνω και μια φυλή που μου ξέμεινε στα drafts
Smoochies!

Οι φυλές της νύχτας ΙΙΙ – Ζευγάρια


Είναι η πιο εμετική φυλή ever, για πολλούς λόγους, από τους οποίους θα παραθέσω δύο: 1. Είναι στημένη και 2. Εκπέμπει αρνητική ενέργεια. Σπάνια αποτελείται από ένα μόνο του ζευγάρι (εκτός αν είναι φρέσκο, οπότε επιδεικνύεις δήθεν τυχαία την πινακίδα «get a room» και ξεμπερδεύεις). Η φυλή αποτελείται από δύο η περισσότερα ζευγάρια, τα οποία βγαίνουν έξω σχεδόν μόνο τα Σαββατόβραδα (και είναι ένας από τους λόγους που οι σώφρονες άνθρωποι δεν βγαίνουν π ο τ έ τo Σάββατο). Συχνάζουν σε μπουζουκερί (νυχτερινά κέντρα) και έχουν αδυναμία στον Πλούταρχο. Κάθονται σε τραπέζι με θέα την πίστα, όχι πολύ μακρινό αλλά ούτε και πρώτο, ανά ζεύγη. Τα κορίτσια δίπλα στα αγόρια τους κ.ο.κ. Όταν τελειώνει η κλάψα και αρχίζει το πρόγραμμα «όλα τα μωρά στην πίστα», τα κορίτσια πιάνουν το παρασύνθημα και διαλέγουν μεταξύ πίστας και τραπεζιού. Τα αγόρια κάθονται βαριά και συνεχίζουν τις πολυσπούδαστες συζητήσεις τους (πότε ρε μαλάκα θα βγούμε κάνα βράδυ μόνοι μας, είδες αυτό το μελανούρι από τη γυναικοπαρέα απέναντι κλπ). Η ιστοριούλα που ακολουθεί είναι ενδεικτική της συμπεριφοράς αυτής της φυλής της νύχτας (κάθε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις δεν είναι καθόλου, μα καθόλου τυχαία.)

Η Χρύσα είχε ανεβεί στο τραπέζι από τις πρώτες και χορεύει το τσιφτετέλι πιστεύοντας ότι κανείς δεν θέλει να κατεβεί. Φόρεσε αυτή την καταπληκτική μαύρη φουστίτσα που πήρε τις προάλλες από τη Μαρτίου με καλσόν δίχτυ στο χρώμα του δέρματος και ένα κιτρινάκι φαρδύ και μακρύ μπλουζάκι με βαθύ ντεκολτέ (και να κρύβονται οι ατέλειες και να επιδεικνύονται τα «ελέη του Θεού» που είναι πλούσια). Ο Πλούταρχος είναι μακράν ο αγαπημένος της τραγουδιστής, άσε που της θυμίζει και τον πρώτο καιρό με τον Αντώνη (τότε που φυσούσε πολύ απ’ το σπασμένο της το τζάμι ο κρύος ο βοριάς). Τότε τη διεκδικούσε και την πήγαινε κάθε βράδυ στο σπίτι με το αυτοκίνητο (με μια ενδιάμεση στάση στον Άγιο Νικόλα, στην Κρήνη, όπου είχαν δοκιμάσει όλες τις δυνατές στάσεις μέσα στο citroenάκι). Από τότε έχουν περάσει πέντε χρόνια και έχει μεσολαβήσει ένας αρραβώνας, για να κλείσουν τα κακά στόματα. Μαζί με τα κακά στόματα έκλεισαν και τα κάτω άκρα της Χρύσας, μια και το σπίτι τους δεν ήταν έτοιμο και οι «στάσεις» στον Άγιο Νικόλα είχαν σταματήσει προ πολλού.

Απόψε έχουν βγει με τον Νίκο και τη Μαρία. Η Χρύσα και η Μαρία είναι best friends for ever από το σχολείο και μετά στο ΙΕΚ. Με το Νίκο έχουν αρραβωνιαστεί εδώ και καιρό. Ο Νίκος... Σ’ αυτή την είχε πέσει πρώτα και όταν του έκανε νάζια την έπεσε στη Μαρία. Η ματιά της έπεσε στο Νίκο. Ανατρίχιασε. Θυμήθηκε τη «συνάντησή» τους στις τουαλέτες πριν από λίγο και τα βράδια που την πηγαίνει σπίτι γιατί βολεύει καλύτερα απ’ ότι του Αντώνη. Πάντως από τον Άγιο Νικόλα δε χάθηκε...

Ο Νίκος με τον Αντώνη μιλούσαν και κοιτούσαν την πίστα, όπου χόρευε η Μαρία. Η ματιά της γύρισε προς το τραπέζι. Το μουτράκι της πήρε ένα πονηρό ύφος και έκλεισε το μάτι. Στο χαιρετισμό απάντησαν ταυτόχρονα ο Νίκος και ο Αντώνης. Το βράδυ θα την πήγαινε σπίτι ο Αντώνης. Βολεύει καλύτερα...